20 February 2011



ΕΦΗΒΟΣ

σε ξανανακάλυψα, γυναίκα,
και το σώμα μου
ξανάγινε σώμα
και σ’ αναζητεί.

γυναίκα,
που τα ζεστά σου τα χέρια,
τα μαλλιά σου, τα χείλη σου...
και σκοτάδι που ξαφνικά
γίνεται φως, και ύμνος, και αλκή!

είσαι...
ω, ας είμαι αποκαμένος τώρα
αλλά και στα χέρια σου
άτρωτος,
γυναίκα!...



ΕΦΙΑΛΤΗΣ

κατρακύλησα στο βάθος της κόγχης,
αναίσθητος στη γεύση του χώματος μες στο στόμα,
αναίσθητος στις μύτες των βράχων
και με χέρια ματωμένα.

γκρεμισμένο πλάσμα με γκρεμισμένες ελπίδες.

παραλήρημα ο πόνος!

γιατί να σε χάσω;
βάναυσα γιατί να χτυπάς
με χαμόγελα και υπονοούμενα;

κι έπεσε η νύχτα στη κόγχη της γης
και τσακάλι πληγωμένο
φώναζω σε μια άδεια σφαίρα
ώρες και ώρες τ’ όνομά σου,
ως το μίσος.

ως τα ξημερώματα,
όταν γκρεμίστηκε ο εφιάλτης.



ΕΩΣ ΠΟΥ ;

μετράω τα κύματα
που πλησιάζουν, απαλά μαζί και δυνατά
και σπάνε στο βράχο
από το πρώτο φως ημέρας.

είναι μια ασχολία σοβαρή,
το μέτρημα δεν έχει ελπίδα να τελειώσει.

σημασία έχει το έως πού εγώ θα αντέξω...



ΖΩΗ

κάθε άνθρωπος το κολύμπι του,
τη φυγή προς τον ορίζοντα
με επιστροφή αναπόφευκτη.

εκεί στις μικροκροκάλες, στην αμμουδιά.
εκεί θα γυρίσει,
εκεί όπου άφησε αφύλακτα
κάτι ρούχα, ένα ρολόι, ένα βίβλιο.
και ω τί ωραίο
να ξαπλώνεις στην άμμο για ξεκούραση!

κάθε άνθρωπος το πιστεύω του.
μοιραία τελειώνει εκεί που ξεκίνησε
κάποτε
εξαιρετικά δυνατός, προς ορίζοντα μακρινό,
νέος, ωραίος, ποθητός...



Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΝΘΙΣΗ

τόλμη!
νειάτα και τόλμη!
ήλιος και νειάτα και τόλμη!

κάνε τη μέρα να κυλάει ατέλειωτος χορός
με τη φωτιά.
τραγούδι λαϊκό, αδρό:
εμείς οι νέοι είμαστε οι πιο δυνατοί!
παραμερίστε.

τόλμη!
νειάτα και τόλμη!
κάψτε!
κάψτε νόμους κι ηθική!
γκρεμίστε τους παλαιούς ναούς!

κηρύξτε αναγέννηση!

No comments:

Post a Comment