18 February 2011


ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ

φεύγοντας για τη δουλειά,
πιάστηκα μ’ ένα σύννεφο στην καρδιά.
και δεν φταις εσύ.
μια λέξη μόνο, δική μου,
θα έσβηνε όλο τον πόνο
πριν κλείσει η εξώπορτα πίσω μου.
αλλά είμαι περήφανος, γελοία περήφανος,
αρσενικό θρασύ, αγέρωχο,
αποξενωμένο από το δικό σου ευαίσθητο κόσμο.

μακριά το μεσημέρι, το χαμόγελο
στο αργό άνοιγμα της πόρτας:
αγάπη, συγχώρεση,
μακριά το μεσημέρι,
φως μου!



ΕΠΑΡΣΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Πειραϊκή,
βραχότοπε, ξερονήσι
πώς με μάγεψες;
πώς με κρατάς;

ώρες θαυμασμού!
βουτιές τόσες που ζαλίστηκα και
ξάπλωσα θύμα του ήλιου.

φωνές, βουτιές, βοή της θάλασσας
βουτιές, ψυχή φωτιά!

θα σε ξαναχτυπήσω,
θάλασσα!



ΕΠΕΤΕΙΟΣ

δέκα χρόνια!
δέκα χρόνια ώρες θαυμασμού!
η απόλυτη ισορροπία στο καταστάλαγμα,
η Ελλάδα με τριγύρισε και χάθηκα ευδαίμων
σε δώδεκα πολύχρωμα πέπλα,
ελεύθερος επιθυμιών.

ελεύθερος.



ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΣΗ

το ποίημα που θα γράψω είσαι εσύ.
ο δρόμος μου ο δρόμος μας στην Αθήνα
είσαι εσύ.
γύρω μας το κενό που δεν
πρόκειται κανείς πια να διεισδύσει,
κι ας πλάθουμε νησιά
κι άλλες ιστορικές ονομασίες.

τα θέατρα;

επιτέλους γκρέμισα τα θέατρα!
όλα τα ποιήματα που θα γράψω
είσαι εσύ!

No comments:

Post a Comment