ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ
φεύγοντας για τη δουλειά,
πιάστηκα μ’ ένα σύννεφο στην καρδιά.
και δεν φταις εσύ.
μια λέξη μόνο, δική μου,
θα έσβηνε όλο τον πόνο
πριν κλείσει η εξώπορτα πίσω μου.
αλλά είμαι περήφανος, γελοία περήφανος,
αρσενικό θρασύ, αγέρωχο,
αποξενωμένο από το δικό σου ευαίσθητο κόσμο.
μακριά το μεσημέρι, το χαμόγελο
στο αργό άνοιγμα της πόρτας:
αγάπη, συγχώρεση,
μακριά το μεσημέρι,
φως μου!
ΕΠΑΡΣΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ
Πειραϊκή,
βραχότοπε, ξερονήσι
πώς με μάγεψες;
πώς με κρατάς;
ώρες θαυμασμού!
βουτιές τόσες που ζαλίστηκα και
ξάπλωσα θύμα του ήλιου.
φωνές, βουτιές, βοή της θάλασσας
βουτιές, ψυχή φωτιά!
θα σε ξαναχτυπήσω,
θάλασσα!
ΕΠΕΤΕΙΟΣ
δέκα χρόνια!
δέκα χρόνια ώρες θαυμασμού!
η απόλυτη ισορροπία στο καταστάλαγμα,
η Ελλάδα με τριγύρισε και χάθηκα ευδαίμων
σε δώδεκα πολύχρωμα πέπλα,
ελεύθερος επιθυμιών.
ελεύθερος.
ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΣΗ
το ποίημα που θα γράψω είσαι εσύ.
ο δρόμος μου ο δρόμος μας στην Αθήνα
είσαι εσύ.
γύρω μας το κενό που δεν
πρόκειται κανείς πια να διεισδύσει,
κι ας πλάθουμε νησιά
κι άλλες ιστορικές ονομασίες.
τα θέατρα;
επιτέλους γκρέμισα τα θέατρα!
όλα τα ποιήματα που θα γράψω
είσαι εσύ!
No comments:
Post a Comment