21 October 2011

Κακώς κείμενα (10) – ξένη μουσική, ξένο τραγούδι



Δεν μιλάμε για τουρκικές σειρές – τόσο δημοφιλείς στις μέρες μας, μιλάμε για τις ελληνικές σειρές, ελληνικές παραγωγές. Και με αφέλεια ρωτάω: γιατί «επενδύονται» με ξένη μουσική, με ξένα (αγγλικά) τραγούδία;

Για τη μουσική, πολλοί θα αναφωνήσουν: η μουσική δεν γνωρίζει σύνορα, δεν εκφράζεται με γλώσσα. Σύμφωνοι. Αλλά γιατί να πληρώνουμε δικαιώματα σε ξένους συνθέτες;

Για το ξενόγλωσσο τραγούδι είναι εντελώς ξεκάθαρα τα πράγματα: και δικαιώματα σε ξένους πληρώνουμε, και ξένη γλώσσα ακούμε σε ελληνική σειρά, στην αρχή, στο τέλος, στη μέση ελληνικών διαλόγων, στο βάθος (!)

Κι αυτό σε μια χώρα που κατόρθωσε να διαφυλάξει γνήσια μουσική παράδοση αιώνων, που καμαρώνει (;) μεγάλους συνθέτες, που διαθέτει απίθανη ποικιλία τραγουδιών και μουσικών εκφράσεων.

Το ξένο είναι πιο γλυκό; Ή, και εδώ, όπως αλλού, κάποιο κρυφό ανώτερο συμφέρον;

13 October 2011

Κακώς κείμενα (9) – οδοποιία άκαιρη


Τακτικά περνάω από δρόμους που βρίσκονται σε καλή κατάσταση, με άνετο οδόστρωμα, χωρίς λακκούβες.
Κι αρχίζει η έκπληξη: ξαναστρώνουν, ασφαλτοστρώνουν ξανά αυτούς τους δρόμους, χωρίς φανερή ανάγκη.
Σε μια εποχή που κάθε δαπάνη του δημοσίου θα έπρεπε να περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα, η νέα ασφαλτόστρωση σε δρρόμους που φαίνονται – και είναι! – μια χαρά, δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά.
Συντήρηση; Καλώς, όπου πραγματικά χρειάζεται. Κατά τα άλλα, για μια ελάχιστη βελτίωση του οδοστρώματος μπορούμε να περιμένουμε και ένα και δύο χρόνια, μέχρι η χώρα να βγει – αν βγει τόσο σύντομα – από τη σημερινή στενωπό.
Κομμένοι μισθοί και συντάξεις από τη μία, δαπάνες όχι απαραίτητες αυτη την ώρα από την άλλη.

Εκτός...

Εκτός αν αυτές οι άκαιρες δαπάνες κρύβουν συναλλαγές όχι και τόσο θεμιτές...
Νομίζω ότι όλοι μας καταλαβαίνουμε πού οδεύουν τμήματα των κονδυλίων.

05 October 2011

Κακώς κείμενα (8) – κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση


Αρκετά κανάλια βάζουν, τις πρωινές ώρες κυρίως, αλλά όχι μόνο, «παιδικές» σειρές κινούμενων σχεδίων.

Οι παιδοψυχολόγοι ρωτήθηκαν άραγε για την καταλληλότητα των ταινιών; Τρυφερές ηλικίες τις παρακολουθούν και, με ορισμένες εξαιρέσεις, τί βλέπουν τα αθώα παιδικά μάτια;

Ήρωες τερατόμορφοι, που ο ένας εξοντώνει τον άλλον.
Επιστημονική φαντασία πέρα από κάθε όριο, πάλι με ήρωες και αντιήρωες.
Μάγοι κια μάγισσες που ξεχύνουν όλη την κακία τους σε αθώους.
Ιστοριούλες με καλούς και κακούς (για προετοιμασία στην κοινωνία όπου θα ζήσουν;)
Βασανιστήρια (ολοταχώς πίσω στο Μεσαίωνα).
Απεικονίσεις άκρως σεξιστικές (προετοιμασία για ταραγμένη εφηβεία...)
Ο μοναχιικός ήρωας που όλα τα καταφέρνει, όλους τους νικάει.
Όπλα όλων των ειδών.
Αγωνία, βία, μάχες, εξαπάτηση, δίψα για εξουσία (για μελλοντικούς πολιτικούς, μήπως;)
Ανορθόδοξα «οικογενειακά» σχήματα (από ορφανά, άλλο τίποτα...)

Όσοι παρακολουθούν τις σειρές θα βρουν κι άλλα άνθη του κακού.
Να υποθέσουμε ότι στο περιβόητο συμβούλιο που σαν ανεξάρτητη αρχή «παρακολουθεί» τις εκπομπές, δεν υπάρχει ένας παιδοψυχολόγος, ένας παιδαγωγός; Δεν εξηγείται αλλιώς η αδράνεια μπροστά στο ψυχικό δηλητήριο που χύνεται καθημερινά στις παιδικές ψυχές μέσα από την τηλεόραση.

Κι ο εύκολος αντίλογος: φταίνε οι γονείς!

01 October 2011

Κακώς κείμενα (7) – ομάδες και παράγοντες


Ποιός δεν θέλει τον υγιή αθλιτισμό;
Στη χώρα του ολυμπιακού πνεύματος θα ήταν παράφωνο να μην υπάρχει ζωηρό ενδιαφέρον για το «νους υγιής εν σώματι υγιή»...
Αλλά από την άθληση των νέων (και λιγότερο νέων, γιατί όχι;) και τη διάθεση των κατάλληλων χώρων για τα διάφορα αθλήματα, μέχρι τους βανδαλισμούς των φανατισμένων οπαδών και τα στημένα παιχνίδια, υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση.

Επαγγελματικός αθλητισμός – από μόνο του ήδη μια αντίφαση. Ένα θέαμα είναι, ένα έργο που παίζεται για το «φίλαθλο» κοινό, που ενθουσιάζεται και φανατίζεται.

Φανατισμός για μια ομάδα που λέγεται ελληνική επειδή έχει έδρα στην Ελλάδα. Κορυφαία μέλη/παίκτες της ομάδας είναι ξένοι. Αγοράστηκαν για μεγάλα ποσά από το εξωτερικό. Ποιός πληρώνει; Εμείς όλοι, μέσω των επιδοτήσεων που λαμβάνουν οι ομάδες από το δημόσιο.

Στα γήπεδα δεν πηγαίνουμε για να απολαύσουμε έναν αγώνα ευγενούς άμιλλας, αλλά για να εξοντώσουμε τον αντίπαλο και να ξεσπάσουμε στα καθίσματα (και στους οπαδούς των «άλλων»). Αποκλείεται να παραδεχτούμε ότι ο αντίπαλος παίζει καλύτερα από την ομάδα «μας». Φταίνε οι διαιτητές, ο προπονητής (συνήθως ξένος κι αυτός). Το ότι πολλοι αγώνες είναι στημένοι, αποκαλύφτηκε πρόσφατα, επίσημα. Το ότι διάφοροι «παράγοντες» κερδίζουν γερά ποσά σε στοιχήματα, έγινε κι αυτό γνωστό. Και στήσιμο και στοίχημα φαίνεται να πηγαίνουν χέρι-χέρι. Προς τί λοιπόν ο ενθουσιασμός κι ο φανατισμός για την «ομάδα»;

Και μυαλό δεν βάζουμε. Δεν βοηθάει κι η πολιτεία, που βλέπει τη μάζα των φανατισμένων «φιλάθλων» σαν ασφαλιστική δικλείδα – προτιμότερο να τα σπάνε στα γήπεδα παρά στα γραφεία του δημοσίου ή στα γραφεία των πολιτικών μας...

Τα παιδιά μας, τί φταίνε;
Με ενοχλεί αφάνταστα όταν ρωτάν ένα παιδάκι: «τί ομάδα είσαι;», λες κι από τα παιδιά που δεν έχουν ιδέα, ψάχνουν τη δική τους επιβεβαίωση οι μεγάλοι που κάνουν αυτή την ανόητη ερώτηση...

Πράσινοι και γαλάζιοι στο Βυζάντιο.
Κόκκινοι και πράσινοι στη σύγχρονη Ελλάδα.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται.