26 June 2014

2-1...

Στα χτεσινοβραδινά τηλεοπτικά "δελτία ειδήσεων" μ' έπιασε ναυτία. Τόσο εμετικά ήταν τα σχόλια! Κάποτε πάσχιζαν να μας κάνουν Αμερικανάκια. Τώρα ορίζουν ότι πρέπει να αντιδράσουμε λατινοαμερικανικά. Τα πάντα υποταγμένα στη μπάλα...

Στενοχωριέμαι για το τι θα γίνει σε λίγες μέρες, όταν θα ξυπνήσουμε. Ο θεός (!) της Ελλάδας που βοήθησε στο χτεσινό 2-1, θα φανεί πολύ αδύναμος μπροστά στους άλλους θεούς. Ξεχάστε τον ένα και μοναδικό θεό. Κάθε χώρα έχει το δικό της θεό, που υπηρετεί τα εκάστοτε εθνικά συμφέροντα. Και πανεπόπτης θεός το χρήμα, που, στα παρασκήνια, στήνει τις παραστάσεις...

Άθλημα, σου λέει ο άλλος.
 

12 June 2014

Νοσοκομείο "Αττικό(ν)" - (2)

Μικρή συνέχεια, κάτι σαν ουρά, στην προχτεσινή ανάρτηση που είχε να κάνει με την κραυγαλέα έλλειψη πεζοδρομίων σε μεγάλο μέρος του δρόμου προς το νοσοκομείο (οδός Ρίμινι, στο Χαϊδάρι).

Σε ό,τι αφορά την περίθαλψη στο νοσοκομείο, μόνο καλά λόγια έχω να πω. Θα το πιστέψετε; μέχρι και το φαγητό (των ασθενών) ήταν νόστιμο!
Λιγότερο νόστιμο, στην ΟΨΗ, ήταν ο... ελληνικός καφές - για όσους το φέρνουν στα χείλη τους με τα μάτια ανοιχτά. Δείτε και μόνοι σας:
Από το κυλικείο ο ελληνικός καφές, λοιπόν, προσφέρεται σε μη ελληνικό χάρτινο κύπελλο. Λίγο παράξενο μου φάνηκε, για ένα νοσοκομείο όπου συχνάζουν κατά τεκμήριο κυρίως Έλληνες. Κι ο Έλληνας, αγγλομαθέστατος όπως είναι, μόνο με αγγλικές ευχές απολαμβάνει το γλυκύ βραστό του...
Στην άλλη πλευρά του κυπέλλου αναγράφεται και μια προτροπή στα... λατινικά (carpe diem) με άψογη μετάφραση, φυσικά στα αγγλικά (seize the day). Δείτε το:

Ελληνικό το νοσοκομείο, ελληνικό το κυλικείο μέσα σ' αυτό, ελληνική η επιχείρηση που προμηθεύει τα κύπελα... Να μην έχουμε και λίγες αγγλικούρες; Τι καλό παράδειγμα μάς δίνουν τα λεγόμενα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια;...

Ένα άλλο σημείο: η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας δεν χτύπησε ποτέ την πόρτα του νοσοκομείου. Εισαγωγή ασθενών, εξιτήρια, διεκπεραιώνονται ακόμα με το γνωστό από παλιά "πήγαινε πρώτα εκεί, περίμενε στην ουρά, πάρε σφραγίδα, πήγαινε μετά παραπέρα, έλα πάλι αύριο...". Αναλογίζομαι τον πόνο και την αγανάκτηση των ανθρώπων που μένουν σε κάποια απόσταση και ταλαιπωρούνται για ένα χαρτί.

Τι μου έμεινε από τις 10 μέρες που πηγαινοερχόμουνα στο Νοσοκομείο Αττικό(ν) ;

Κτίρια έχουμε, θαυμάσιους γιατρούς έχουμε, πεζοδρόμια δεν έχουμε, τη γλώσσα μας περιφρονούμε, γραφειοκρατία καλλιεργούμε, αλλά, ευτυχώς, υγεία έχουμε!

 

09 June 2014

Νοσοκομείο "Αττικό(ν)" - (1)

Τυχαίνει κι αυτό.
Τις τελευταίες μέρες χρειάστηκε να πηγαίνω τακτικά, σαν επισκέπτης, σ' ένα από τα πιο σύγχρονα νοσοκομεία της Αθήνας, και με αφορμή τα πολλά πηγαινέλα σκέφτηκα να αφιερώσω μια ανάρτηση, όχι τόσο στο ίδιο το μεγάλο νοσηλευτικό ίδρυμα, όσο στις... δυσκολίες πρόσβασης που παρουσιάζει. Ας ξεκινήσουμε μια μικρή εικονογραφημένη ξενάγηση:


Βρισκόμαστε λοιπόν στο Χαϊδάρι, στη λεωφόρο Αθηνών-Κορίνθου, λίγο πιο πάνω από τον κόμβο Παλατάκι, σχεδόν απέναντι από το Δημοτικό Κολυμβητήριο. Από δω ξεκινάει μια μεγαλοπρεπής λεωφόρος (με πολύ πράσινο και προστατευμένα πεζοδρόμια που δεν επιτρέπουν στάθμευση οχημάτων, δηλαδή άνετα πεζοδρόμια πραγματικά για πεζούς). Σύμφωνα με τις πινακίδες, αυτή η λεωφόρος θα μας οδηγήσει στο νοσοκομείο "Αττικό(ν)".


Στα 300μ περίπου η λεωφόρος καταλήγει σε τρίστρατο. Δύο δρόμοι αριστερά, πάντα με ωραία πεζοδρόμια, οδηγούν στα δύο στρατόπεδα του Χαϊδαρίου - πολλοί από μας θα έχουν θετικές ή αρνητικές αναμνήσεις από κει. Αλλά, ας προχωρήσουμε δεξιά στον τρίτο δρόμο.


Μπα; Στα 50μ σταματάνε τα πεζοδρόμια και στις δύο πλευρές του δρόμου. Αλλά φαρδύ το οδόστρωμα κι άδειο, μπορούμε να περπατήσουμε και στην άσφαλτο. Το νοσοκομείο δεν απέχει και πολύ...


Εδώ υπάρχει σπίτι κι επανεμφανίζεται το πεζοδρόμιο. Για πόσο λίγο όμως! Αρχίζουν και πυκνώνουν την τάξη τους τα σταθμευμένα αυτοκίνητα. Να δοκιμάσουμε να περπατήσουμε στην άλλη πλευρά του δρόμου;


Περνάμε την κεντρική νησίδα με τις αγριάδες, ελπίζοντας πως θα περπατήσουμε πιο άνετα απέναντι.
Φρούδες ελπίδες...



Αυτή είναι η κατάσταση του αριστερού "πεζοδρομίου". Η πύλη του νοσοκομείου είναι λίγο πιο πάνω, αριστερά. Να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του πεζού που προχωράει μέσα από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα; Σ΄αυτό το σημείο πάντα πολλά, πάρα πολλά τα αυτοκίνητα... Καλύτερα να περπατήσουμε στο χωμάτινο πεζοδρόμιο-μονοπάτι. Στενό αλλά ασφαλές.


Ποιος δεν αγαπάει το πράσινο; Όλοι το θέλουμε, αλλά σ' αυτό το σημείο; Ούτε παιδικό καροτσάκι δεν περνάει! Ελάτε βρε παιδιά!


Ευτυχώς, υπάρχουν μερικά καταστήματα απέναντι, με λίγο-πολύ κανονικό πεζοδρόμιο! Λίγη υπομονή, η πύλη του νοσοκομείου είναι κοντά πια...


Αυτή είναι η εικόνα του "πεζοδρομίου" λίγα μέτρα από την είσοδο του νοσοκομείο. Επισημαίνω πως δύο μέρες συνέχεια το μέρος ήταν αδιάβατο γιατί είχε ξεχειλίσει ο κάδος (αμέσως πίσω από το στύλο). Αναγκαστικά περπατούσαμε πάλι στην άσφαλτο. Φραγμένο εντελώς το μονοπάτι. Δύο... αυτοκίνητα παρακάτω βρίσκεται η στάση του λεωφορείου.



Αναπνεύσαμε! Περάσαμε την πύλη, μπήκαμε στον αύλειο χώρο του νοσοκομείου. Παντού ευρυχωρία, ευταξία, καθαριότητα.

Και παραμένει η απορία: όταν χτίστηκε αυτό το νοσοκομείο, κανένας, μα κανένας δεν σκέφτηκε τα πεζοδρόμια; Σωστή η παρατήρηση ότι ο περισσότερος κόσμος χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο (ή το ταξί, ή το λεωφορείο) για να έρχεται εδώ. Όταν όμως πρέπει να αφήσεις το αυτοκίνητο μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά, πάλι θα περπατήσεις στα σημεία που περιγράψαμε. Αλήθεια, υπό βροχή, τί γίνεται;

Πολεοδομικά γραφεία υπάρχουν. Πολεοδόμοι;



05 June 2014

του Περιβάλλοντος...

... και με αμηχανία διαπιστώνω πως δεν έχω γράψει ούτε ένα ποίημα με θέμα το περιβάλλον. Το περιβάλλον, δηλαδή, όπως το εννοούμε με έννοια οικολογική. Γιατί "περιβάλλον" λογικά είναι το κάθε τι που βρίσκεται γύρω μας, σε απόσταση χιλιοστών ή και χιλιάδων χιλιομέτρων από την επιδερμίδα μας, από τον εαυτό μας. Ο κόσμος όλος. Το σύμπαν.

Περιβάλλον και φύση είναι δύο έννοιες που τις έχουμε περιορίσει στο ελάχιστο απαραίτητο. Λέγοντας "φύση" εννοούμε συνήθως δάση, πράσινο, έρημους τόπους, το βυθό της θάλασσας, ενώ εμείς οι ίδιοι αποτελούμε μέρος αναπόσπαστο της φύσης κι ό,τι παράγουμε με τους νόμους της φύσης γίνονται και διατηρούνται. Συρρίκνωση και στη λέξη "περιβάλλον". Περιοριζόμαστε να βλέπουμε κυρίως τον άμεσο χώρο γύρω μας: κτίρια, δρόμους, ένα παραμελημένο άλσος, τα αρνητικά των εργοστασίων, την ηχορύπανση, ρύπανση γενικά.

Θα παραθέσω λοιπόν ένα ποίημα που από μακριά κάτι θυμίζει από περιβάλλον. Αφήνω να μιλάει το παλαιό το πεύκο:


ΓΡΑΦΗ
 
καλοί μου άνθρωποι,
απ τη βροχή σας προφυλάσσω.
με ήλιο δυνατό
δροσερή πέφτει σκιά ένα γύρω στο χώμα.
και στα βράχια
και στη ρίζα της πλαγιάς,
σας δίνω σημάδι
για το μονοπάτι των λίγων της κορυφής.
 
καλοί μου άνθρωποι,
χαρίζω αρωματική ανάσα,
αίσθηση ελευθερίας.
καθήστε και χαρείτε φύση
ανυπόκριτη ομορφιά.
κι ερωτευμένο εσύ αγόρι,
όνομα αγαπημένης στην καρδιά σου χάραξε,
και όχι κοφτερά στο σώμα μου.
γιατί δάκρυ πηχτό για καιρό
θα τρέχει κι όταν ακόμα
εσύ το όνομα θα έχεις ξεχάσει, ξεχάσει…