17 November 2013

Πολυτεχνείου επικαιρότητα...

Η μέρα το θέλει... 
Στις 25 Μαρτίου 2011 και πάλι στις 8 Μαϊου 2011 είχα αναρτήσει το παρακάτω ποίημα για τη γιορτή του Πολυτεχνείου. Ξανά και μέσα στο 2012 με αφορμή την επέτειο. 
Επίκαιρο, νομίζω, και φέτος: 

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

σαράντα χρόνια!
και η Αθήνα ξαναζεί για ένα απόγευμα
με αφηρημένα γέλια
το θυμό εκείνης της νύχτας.

σαράντα χρόνια!
μάθαμε να ξεχνάμε πως η δική μας ανοχή
σκότωσε εφήβους μαθητές, σκότωσε
και σήμερα ακόμα τόσους άλλους.
είναι η σημερινή πορεία αναγνώριση της δειλίας μας,
τότε που μερικοί νέοι άνοιξαν την πληγή,
γνωρίζοντας πως με τα λόγια τ’ άγια της λευτεριάς
αίμα θα ρέει, και ίσως αίμα πολύ,
και ίσως το αίμα του διπλανού…
ποιό παλικάρι νοιαζόταν για τον εαυτό του
εκείνη την ώρα;

έτσι κι όσοι έπεσαν από σφαίρα αδερφού...

και σήμερα μας λευτέρωσαν δέκα δρόμους της Αθήνας
για πανελλήνια πορεία.
το Πολυτεχνείο μεγάλωσε
μεγαλώνει, οδηγεί!
για ένα απόγευμα κυριαρχεί.
ένα απόγευμα ξεχνάμε την ανοχή μας

στην πόλη του Αρμοδίου και του Αριστογείτονος. 


(... κι όσοι έτυχαν να διαβάσουν τις παλαιότερες αναρτήσεις θα έχουν διαπιστώσει ότι άλλαξαν μερικές λέξεις του ποιήματος. Όχι η ουσία φυσικά...)

Το επόμενο ποίημα δεν έχει σχέση με τη σημερινή επέτειο.
Το έγραψα σε εποχή που σε λίγο θα τη λέμε ειδυλλιακή, σε αντιδιαστολή με τα τελευταία ζοφερά χρόνια που ζούμε σαν κοινωνία. Δεν μπορούσα τότε να φανταστώ, και δεν θα ήθελα με τίποτα τότε να προβλέψω, σαν μάντης κακών, ότι το ποίημα που περιγράφει ένα πραγματικό φυσικό γεγονός, θα έφτανε στις μέρες μας να αντικαθρεφτίζει την απελπιστική κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνίας μας...

ΣΕΙΣΜΟΣ

τόσα σύννεφα στον ουρανό της γειτονιάς μας!
τόση βρόχη έτοιμη να πέσει!
σε στέγες ετοιμόρροπες, σε σεισμόπληκτα σπίτια!
πόσο λίγη είναι μια ώρα για να στηρίξουμε
τα σπασμένα δοκάρια
όταν κάτω από τα λειψά κεραμίδια
ο αέρας δυναμώνει με μοιραία βοή.

χτες ακόμα τρέχαμε στους κήπους του καλοκαιριού
ανένδοιαστα.
χτες ακόμα κρατούσαμε τον ήλιο ελαφρά στα χέρια,
την εμπιστοσύνη στη μοίρα μας.
οι ώρες δεν έφταναν,
οι μέρες ξεχειλίζαν,
τί να πρωτοθυμηθούμε.

κι έφτασε η ώρα του σεισμού:
τα σπίτια μας χαιρέκακα
να θέλουν να μας σκοτώσουν
αδιάκριτα, τυφλά στη νύχτα
που είχε ανάψει από τις φωνές.

τόσα σύννεφα στον ουρανό της γειτονιάς μας!
τόσα σύννεφα πάνω από τις γωνιές του κόσμου!
και τόση βροχή έτοιμη,
εκδικητικά έτοιμη να πέσει. 

04 November 2013

Ζωγραφική του Ξενούδη (40)

Να... σαραντίσει η ανάρτηση των έργων ζωγραφικής. Μια τελευταία ματιά στη θάλασσα. Πού θα πάει; Τελειώνει το καλοκαίρι - εκτός αν προκύψει η περίπτωση που περιγράφει ο Γιάννης Ξανθούλης στο μυθιστόρημα "Το καλοκαίρι που χάθηκε στο χειμώνα" (εκδόσεις Καστανιώτη 1984)...


Τίτλος: Κόλπος Αλκυονίδων.
Λάδι σε πανί, 64 x 103εκ.
Διακοσμεί ένα δωμάτιο του σπιτιού μου.

Αρκετά μεγάλος πίνακας (λίγο μεγαλύτερος αν ήταν, δεν θα έμπαινε στο αυτοκίνητό μου = το κριτήριο για τις διαστάσεις των έργων μου...). Μεγάλος πίνακας για ένα τεχνικά τόσο απλό θέμα: το τοπίο όπως απλώνεται από τα υψώματα των Αιγοσθένων (Πόρτο Γερμενό). Παιχνίδι με τον τίτλο δεν υπάρχει, αν εξαιρέσουμε ότι δεν φαίνονται οι νησίδες Αλκυονίδες - πέφτουν ακόμα πιο αριστερά, έξω από το πλαίσιο. Θα χαλούσε η σχέση χρυσής τομής αν επέκτεινα το έργο προς τα αριστερά. Ιδιοτροπίες ενός ερασιτέχνη ζωγράφου...

For our foreign friends:
Title: Alkyonides Gulf (West-Attica).
Oil on canvas, 64 x 103cm.
Decorates one of my rooms.

01 November 2013

Ζωγραφική του Ξενούδη (39)

Σήμερα των Αγίων Αναργύρων, θυμήθηκα ένα φίλο Αργύρη που χάθηκε. Έναν άλλο γνωστό, Ανάργυρος αυτός, που έχω καιρό να τον δω. Και μια Αργυρένια, που το ωραίο της όνομα το άλλαξε - μπορεί να μην της άρεσαν τα δύο ρω. Αλλά και στο δήμο Αγίων Αναργύρων ταξιδεύει ο νους μου, πάλι για ένα φίλο από τα παλαιά με τον οποίο η επαφή έχει αραιώσει πολύ. Και σαν συνειρμός: ο τίτλος του πίνακα, παρακάτω:


Τίτλος: θα ξαναπεράσει;
Λάδι σε πανί, 56 x 90εκ.
Έργο καταχωνιασμένο κάπου στο σπίτι μου.

Εικόνα προκλητική. Χωρίς λόγο! Οι περισσότεροι Αθηναίοι γνωρίζουν τη μεγάλη ρηχή αμμουδιά του Σχοινιά. Αμμουδιά καθαρά οικογενειακή, ιδανική για τα μικρά που ακόμα δεν κολυμπάνε. Η όλη πρόκληση του πίνακα βρίσκεται στην αφαίρεση των μαγιώ (αυτό το κάνω πάντα, για λόγους αρχής. Δεν έχω καμιά διάθεση να μπλέκω με τη μόδα των μαγιώ...) σε συνδυασμό με τον τίτλο, το βαρύ από υπονοούμενα. Ξαναντύστε τα δύο αγόρια, αλλάξτε τον τίτλο προς το ουδέτερο, και κάθε σκέψη για "σεξουαλικό" περιεχόμενο εξαφανίζεται.
(Στην πραγματική φωτογραφία υπήρχαν τα μαγιώ, φυσικά).
Από τεχνική πλευρά, ένα έργο με τα απολύτως απαραίτητα, τίποτα περισσότερο. Τα δένδρα, θεωρώ πως δεν τα πέτυχα καλά. Ούτε και η φωτοσκίαση με ικανοποιεί... Αλλά ένας πίνακας όπου ο τίτλος παίζει καθοριστικό ρόλο ερμηνείας.

For our foreign friends:
Title: Is he going to come back this way?
Oil on canvas, 56 x 90cm.
Stored somewhere in my house.