26 March 2011

Gedichten en teksten in ‘t Nederlands verschenen van 29 Januari tot 10 Maart 2011.


Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν ποιήματα που ο ποιητής τις ενέταξε σε συγκεκριμένες ενότητες: Γένος, χαμένες πατρίδες, Πολυτεχνείο, εργασία.

4. Η ΕΡΓΑΣΙΑ

Τα μόλις τέσσερα ποιήματα που εξυμνούν την εργασία είναι πράγματι λίγα για ένα τόσο μεγάλο κοινωνικό θέμα. Γράφτηκαν μέσα σε τρεις μέρες και αποτελούν απλώς μια σεμνή υπόμνηση για το καθήκον που έχει ο καθένας μας στον κοινό μας βίο, στην κοινή μας μοίρα. Ένα καθήκον που, όπως ξεκάθαρα εκφράζεται στα ποιήματα, φέρνει ευχαρίστηση, ικανοποίηση, χαρά!

Το τελευταίο ποίημα δένει με μια προηγούμενη ενότητα, την οικολογία. Είναι το ενδιάμεσο ανάμεσα σε εργασία και περιβάλλον, δυό έννοιες άρρηκτα δεμένες, που στην εποχή μας θα άξιζαν περισσότερη προσοχή, περισσότερη ευαισθησία...



ΠΑΡΑΓΟΜΕΝΟ ΕΡΓΟ

φάκελος πάνω
φάκελος κάτω
αράδες τα ονόματα
στοίβα τα έγγραφα
μικρή η ώρα.
βάζω βγάζω παραδίνω
αρχειοθετώ συμπληρώνω
υποσημειώνω αφαιρώ.
τα μικρά νευρώδη μου χέρια
πιο πρόθυμα κι απ το μυαλό
που λογίζει μικρή την ώρα.
αλλά όταν πέντε λεπτά πριν φύγουμε,
φάκελοι πάνω φάκελοι κάτω
στέκονται σε τέλεια τάξη
αρμονικά,
πετάει η σκέψη όμορφα
ξεκούραστα, μια σπίθα:
νά μια γόνιμη μέρα!
και γλιστράω απ τη σκάλα
με αφελή διπλή χαρά!



ΓΡΑΦΕΙΟ

με τις ώρες σκυμμένος στα χαρτιά.
ρόζο έβγαλε το δάχτυλό μου το μεσαίο.
τα γυαλιά μου στέκονται χαμηλά.
οι αριθμοί ρωτάν, φωνάζουν, εκβιάζουν,
το μολύβι διστάζει:
ποιά ερμηνεία να δοθεί;
ποιά ερμηνεία να δοθεί;
όρθιος στο παράθυρο για λίγο
για χρόνο τόσο δα
απογδύνομαι όλη την ένταση:
στο ηλιοκέντητο άλσος απέναντι
δυό γέροι σα να κουβεντιάζουν
για τα περιστέρια
που πηδοπετάν εκεί κοντά.
ποιά ερμηνεία να δοθεί;
σκυμμένος στα χαρτιά
σταθερά
σημειώνω πως του χρόνου,
θα είναι περισσότερα τοις εκατό
τα περιστέρια στους κήπους μας, στα άλση.



ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΟΡΤΗ

δουλειά δουλειά δουλειά.
το χέρι μου σχηματίζει το μέλλον μας στο χαρτί.
δουλειά δουλειά.
ακούω τις απίθανες διηγήσεις
του γιού μου για τη γορτή,
και το χέρι μου υπάκουο, χαρούμενα χαράζει
μια λέξη στο χαρτί.
δουλειά, γιορτή.



ΚΛΑΔΕΜΑ

θερίζει ο αέρας τα κρύα χώματα,
κόβει το κλαδευτήρι.
τη σοδειά συλλογίζομαι,
τους σάκκους επί σάκκων
το φθινόπωρο στις αποθήκες.
σιωπηλά στον πόνο μαθημένο το δένδρο
με συντροφεύει.
η άνοιξη δεν αργεί.
κάθε πληγή στο εκατονταπλάσιο
οι καρποί.
κόβει το κλαδευτήρι,
και νιώθω το σεμνό αποθρόισμα
των φύλλων μέσα μου,
σεμνά μέσα μου
σαν τίμια υπόσχεση.

25 March 2011

Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν ποιήματα που ο ποιητής τις ενέταξε σε συγκεκριμένες ενότητες: Γένος, χαμένες πατρίδες, Πολυτεχνείο, εργασία.


3. ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΑ ΝΕΙΑΤΑ, , ΕΠΙΒΟΛΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Σ’ αυτή την ενότητα ανήκουν τα δέκα ποιήματα που ακολουθούν.
Η ιστορία της περιόδου 1964-1974 είναι γνωστή και δεν χρειάζεται ειδική επεξήγηση για την κατανόηση των ποιημάτων.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ενδεχομένως το τελευταίο ποίημα της ενότητας, όπου γίνεται σαφής νύξη για τους πραγματικούς ενόχους μιας δεκαετούς ταλαιπωρίας σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Επίκαιροι στίχοι. Με λίγη σκέψη, άνετα αντικαθίστανται τα ονόματα των λαών της Νοτιοανατολικής Ασίας...



ΝΕΜΕΣΗ...

ξυπνήσαμε απότομα με κροτάλισμα πολυβόλου
και βγήκαμε στα παράθυρα, άλλοι στο δρόμο,
απορημένοι, κακόκεφοι, θυμωμένοι με την άνοιξη
που έριχνε ριπές κρύες στα πρόσωπα...

κι άλλη ριπή, χειρότερη, από ζεστά ραδιοκύματα:
απαγορεύεται!
όλα απαγορεύονται!
να σκέφτεστε ελληνικά!
να μας ακολουθείτε!
να καταγγέλλετε το διπλανό σας – εθνικό καθήκον! –
να τραγουδάτε στρατιωτικά!

κι ο αέρας γύρισε τη σελίδα της ιστορίας
ανεπιστρεπτί...
υπήρξαμε λαός από άξιους προγόνους.
αλλού νίκες, αλλού ήττες στις πολλές σελίδες μας.
πάντα όμως η ελπίδα, μια χούφτα παιδική
γεμάτη δημοκρατία
με μήνες, με χρόνια, όπλο θα κρατούσε
η ανδρωμένη χούφτα του παιδιού,
που θα ήταν Λεωνίδας πια,
Μιλτιάδης, Κίμων...

απαγορεύεται η ελπίδα
το σύνθημά τους, της νέμεσης...



210467

με προστατεύει ο νόμος
και με πατάει
για να μη με πατήσουν – ποιοί άλλοι;

για το καλό του τόπου
είναι η ανάγκη αυτή.

έχασα το άτομό μου,
έγινα φάκελος.
περνάω από γραφεία και λογοκρισίες:
οι καταδότες κάναν καλά τη δουλειά.

έγινα φάκελος.
αύριο, μεθάυριο θα μάθω τα εγκλήματά μου
και ποιό νησί, ή και ποιός τοίχος
θα έχει την τιμή!

άτιμος τόπος,
που τέτοια τέρατα έθρεψε
και τώρα σιωπά και φοβάται!



ΝΤΡΟΠΗ !

η πρώτη εφημερίδα της κατοχής:
διαγγέλματα, απαγορεύσεις, απειλές.
άγνωστα ονόματα διαφεντεύουν την Ελλάδα.
η πατρίδα υπέρτατο πρόσχημα
για τα αίσχη που αποσιωπούνται:
συλλήψεις, διωγμοί, τοποθεσίες φρικτής φήμης
- ο γείτονάς μου λείπει από χτες το βράδι
αλλά κανένας δεν ρωτάει γιατί –

η πρώτη εφημερίδα της κατοχής:
ντρέπεται το χαρτί που το παραφόρτωσαν με ψέματα,
ντρέπεται ο αναγνώστης για την περιέργειά του τη νοσηρή,
ντρέπονται οι πλάκες του πεζοδρομίου
που είδαν κι άλλα πολλά...

κατοχή «ειρηνική, αδελφική, προστατευτική»

οστρακισμός αν μας προέκυπτε τώρα,
θα χαράζαμε, όλοι μαζί,
στα σπασμένα αγγεία της δημοκρατίας μας
μια μόνο λέξη, χτυπητή:
ντροπή, ντροπή, ντροπή!



ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

ερυθροί στίχοι, εξεγερμένα νειάτα,
η ζωή μια γροθιά!
κράτα ‘να μαχαίρι πάνω σου,
αν σε χτυπήσουν με το ψέμα το παλιό,
χτύπα τους κι εσύ!

αιματηρός ο χρόνος.
αν δεν σπάσουμε όλα τα παράθυρα
θα μας εξοντώσουν αυτοί!

εμπρός!
φέρτε φωτιά! βγείτε στους δρόμους!
ως το βράδυ θάμαστε πανίσχυροι!

πανίσχυροι! ακούς;
για έρωτες λέμε τώρα;…



ΣΥΝΘΗΜΑ

μα με τόξο
μα με πελέκι
μα με κοφτή γυμνή γροθιά,
μα με ποιήματα,
μα με τραγούδια,
μα με το λόγο της φωτιάς,
κι αν κοπούν τα χέρια όλων
κι αν την κραυγή μας νικάει το πολυβόλο
- τι κι αν είμαστε μυριάδες, οι σφαίρες περισσεύουν -
θάνατο τάξε μας, Ελλάδα,
το πανάρχαιο άγος να εξαγνιστεί
για να ανθίσει η δημοκρατία!



ΘΥΜΑ ΗΡΩΙΚΟ

κόκκινο στο γαλάζιο της σημαίας το αίμα σου
έμεινε ανεξίτηλο.
και η σκέψη μου, οι σκέψεις όλων μας
στην πικρή στιγμή που τρέχαμε
τυχεροί εμείς που τρέχαμε
για να δούμε τη νίκη
αφήνοντας εσένα νεκρό
ανικανοποίητο.

τί αδικία την τελευταία ώρα!



ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟ ΜΑΘΗΤΗ

οι σφαίρες αν είχανε καρδιά
- όχι την καρδιά του “εντεταλμένου
δια την τήρησιν της τάξεως”
τη σαν σφαίρα σκληρή -
οι σφαίρες αν είχανε καρδιά,
θάλιωναν  λουλούδια στην καρδιά σου απάνω
τη γεμάτη έρωτα, την ξέχειλη από όνειρα,
που τόλμησε να κάνει το όραμα κραυγή
ω πόσο πιο φοβερή από τις σφαίρες, που σφύριζαν:

“ελευθερία ή θάνατος!”
καρδιά μου,
μικρέ μου μαθητή!



ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Αθήνα, πένθιμη πολιτεία.
πώς, μετά από τέτοιους φόνους,
να ηχεί το γέλιο των εφήβων
στο δρόμο όπως πριν;

όπως πριν υπάρξει το βίαιο επίταγμα:
πως ούτε οι νέοι θα ζήσουν
ελεύθεροι.



ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

τριανταπέντε χρόνια!
κι η Αθήνα ξαναζεί για ένα απόγευμα
με αφηρημένα γέλια
το θυμό εκείνης της νύχτας.

τριανταπέντε χρόνια!
μάθαμε να ξεχνάμε πως η δική μας ανοχή
σκότωσε εφήβους μαθητές, σκότωσε
τόσους άλλους.
είναι η σημερινή πορεία αναγνώριση της δειλίας μας,
τότε που μερικοί νέοι άνοιξαν την πληγή,
γνωρίζοντας πως με τα λόγια τ’ άγια της λευτεριάς
αίμα θα ρέει, και ίσως αίμα πολύ,
και ίσως το αίμα του διπλανού…
ποιό παλικάρι νοιαζόταν για τον εαυτό του
εκείνη την ώρα;

έτσι κι όσοι έπεσαν από σφαίρα αδερφού...

και σήμερα μας λευτέρωσαν δέκα δρόμους της Αθήνας
για πανελλήνια πορεία.
το Πολυτεχνείο μεγάλωσε
μεγαλώνει,
για ένα απόγευμα κυριαρχεί.
ένα απόγευμα ξεχνάμε την ανοχή μας
στην πόλη του Αρμοδίου και του Αριστογείτονος.



ΣΕ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ

τί φταίμε εμείς;
όταν οι Βιετναμίτες σφάζονται απ το Μεγάλο Αδερφό;
τί φταίμε, όταν σφάζονται οι Χμέροι, οι Λαοτινοί,
και σβήνουν από το χάρτη δημοκρατία κι ειρήνη...
τί φταίμε εμείς;
κλείνει ο άτλαντας, κλείνει η συνείδηση.
κι όλο πιο οδυνηρά
προτάσσουμε την ανοχή μας σ’ άψογα σχήματα χάρτινα.
ερείπιο ο Παρθενώνας, μην τ’ αγνοούμε:
βασανισμένοι κι εμείς απ το Μεγάλο Αδερφό.

αλλά το κορυφαίο ΟΧΙ
θα ακουστεί!
απερίγραπτα σκληρό!
φτάνει μια γενιά,
φτάνει να δυναμώσουν τα παιδιά μας!






Gedichten en teksten in ‘t Nederlands verschenen van 29 Januari tot 10 Maart 2011.

24 March 2011


Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν ποιήματα που ο ποιητής τις ενέταξε σε συγκεκριμένες ενότητες: Γένος, χαμένες πατρίδες, Πολυτεχνείο, εργασία.

2. ΧΑΜΕΝΕΣ, ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Μια ευαίσθητη, πολύ ευαίσθητη χορδή στην ιστορική μνήμη των Ελλήνων – κι όχι μόνο των παιδιών κι εγγονών των προσφύγων του 1922-23.
Σε τόσο μεγάλη ιστορική διαδρομή του Ελληνισμού, με ακμή, παρακμή, υποδούλωση, παλιγγενεσία, νίκες και ήττες, επιτρέπεται να εκλείψει το όραμα – ανεδαφικό σήμερα, εφικτό αύριο; Και το όραμα αυτό, πόσο υποθηκεύει τη συνείδηση της νεώτερης γενεάς;

Στο τέταρτο ποίημα, η προσφυγιά εμφανίζεται σε άλλη διάσταση: τα παιδιά των προσφύγων, οποιωνδήποτε προσφύγων, ποιά χώρα νιώθουν πατρίδα; Ερώτημα πολύ επίκαιρο τα τελευταία χρόνια...


ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Αγιά Σοφιά
ορθοδοξία
τρούλος-μήνυμα στα ουράνια
πως δεν έφτασε ακόμα
το πλήρωμα του χρόνου.



ΕΞΑΡΣΕΙΣ

εύκολα χάσαμε τις χώρες μας, τις δύσκολες πατρίδες.
εύκολα είπαμε, δεν βαριέσαι,
θα μπούμε στην Πόλη,
θα δούμε τη Σμύρνη ξανά
με το βλέμμα του κατακτητή,
με τη συνείδηση των Ιώνων.
πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι θα απλωθούμε.

και τα παιδιά μας με μάτια μεγάλα
τους χάρτες χαράζουν,
στα μέτρα των εξάρσεων
των εξάρσεών μας
με αίμα μέλλοντος,
πορείες, χάρτες χαράζουν.



ΣΕ ΦΙΛΟ ΠΡΟΣΦΥΓΑ

κι αυτή είναι η μεγάλη σου νίκη:
ότι, στην Ακρόπολη ανεβαίνοντας,
της ομορφιάς προσκυνητής,
το νου μου σε θεία αγάλματα,
ξαφνικά μια χαρούμενη φωνή γυρεύω
απέναντι στο άλσος, ή πέρα.
τη δική σου φωνή, αισιόδοξη, ζωντανή,
για να σου πω, χαρούμενή μου ευχή:

και του χρόνου στην Πόλη!



ΜΕΣΟΤΟΙΧΙΑ

και ρώτησε το παιδί με το βιβλίο ανοιχτό:
για μας τους πρόσφυγες,
ποιά είναι η πατρίδα;

…..

ανοιχτό το βιβλίο,
ανοιχτό το παράθυρο.
μια γωνιά του Παρθενώνα στον τοίχο.

και η καρδιά μας ακόμα κλειστή.






Gedichten en teksten in ‘t Nederlands verschenen van 29 Januari tot 10 Maart 2011.

23 March 2011


Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν ποιήματα που ο ποιητής τις ενέταξε σε συγκεκριμένες ενότητες: Γένος, χαμένες πατρίδες, Πολυτεχνείο, εργασία.


1. ΓΕΝΟΣ

Το ερώτημα: ποιοί ήμασταν, ποιοί είμαστε, πώς θα εξελιχτούμε; απασχολεί τον ποιητή, που σε λίγους στίχους προσπαθεί να προσεγγίσει, ανορθόδοξα ίσως, μια πιθανή απάντηση.

Στο πρώτο ποίημα, το ερώτημα ενώ φαίνεται να λάβει δοξαστική απάντηση, επανέρχεται στο αρχικό αγχώδες ερωτηματικό.

Στο δεύτερο ποίημα συνοψίζεται σχεδόν όλη η ιστορική πορεία του Έλληνα: στην αντίθεση των ειρηνικών χρόνων της Μινωικής Κρήτης με τη μετέπειτα συνεχή τάση για πόλεμο και διχόνοια. Είναι γεγονός ότι από τους Μυκηναίους και μετά, δεν λείπει ποτέ η διχόνοια – με εξαίρεση τους αιώνες κατοχής από τους Ρωμαίους και Τούρκους...

Στο τρίτο ποίημα επισημαίνεται η έλλειψη ικανής ηγεσίας. Τυπικά ελεύθεροι, οι Έλληνες εξακολουθούν να μην είναι κύριοι του οίκου τους. Και η πραγματική συμφιλίωση δεν έχει συντελεστεί...

Το τέταρτο ποίημα απευθύνεται στη νέα γενεά: να κρατά ζωντανή την ιστορική μνήμη.



ΓΕΝΟΣ

ποιοί είμαστε;
άνθρωποι γεωργοί-ποιμένες-ψαράδες,
που απ τη σμίλη των γλυπτών:
σε συμπόσια ομοτράπεζοι θεών!
Έλληνες,
με λαλιά καλή,
που γίνεται ποίηση
για να ρωτάμε, για να ρωτάμε:
ποιοί είμαστε;



ΜΕΤΑΜΙΝΩΙΚΑ

εν αρχή
ο άνθρωπος.

μάθαμε, ξένε,
ότι αξία υπέρτατη ο άνθρωπος,
εν ειρήνη,
εγώ, εμείς, εσύ, αδερφικά.

αλλά όταν στα λιμάνια, στους κήπους της Κρήτης
φάνηκαν οι Μυκηναίοι,
και θεοί νέοι
ερωτεύτηκαν κι απήγαγαν
τα αγόρια μας, τις κόρες μας,
μαχαίρι αντί άροτρο
χτυπήσαμε στη φωτιά.
κι απ τα παράλια του νησιού
προς βορρά και όπου γη ελληνική,
ο Άρης έκτοτε εφορμά:
νέα θελκτική Αφροδίτη γυρεύει,
βάναυσα να της σπάσει
της Ήρας τον Κεστό.



ΕΘΝΟΣ ΑΚΕΦΑΛΟ

αγριεμένο δειλινό:
τα σύννεφα έσπασαν έναν κλοιό
από αγνό φως
και γέμισαν τον ουρανό με κόκκινες κραυγές.
στα σπίτια εισχωρεί ένα κρύο ρεύμα.
κλείστε! κλείστε τα όλα! χωθείτε μέσα!
μίσος μπήκε στις καρδιές...
Δεκέμβρης ήταν, Δεκέμβρης μήνας.

έως απόψε σαν τι μάθαμε;
μια θλιμμένη γενιά ψυχοζεί κι αργοπεθαίνει.
οι παλιές βρισιές ακόμα ακούγονται,
σταματά απότομα μια φιλική κουβέντα.
σκιές περνάνε, μάτια κοιτάζουν μακριά.

αγριεμένο δειλινό, σκέψεων διχασμός...

ποιός;
μα ποιός προφήτης
ποίος εθνομάρτυρας
θα μας συγκινήσει;
ποιά δύναμη, ποιό φιλότιμο
ήρεμο δειλινό θα μας δώσει, νύχτα ελεούσα,
για τόσους από μας σφραγίδα λησμονιάς;
και για τα παιδιά μας
αυγή σαν ύμνος
και νέο φως;



ΕΘΝΟΣ

σήμερα θα δούμε τα αρχαία, τα αρχαία
τα νέα μας αρχαία.
ένα τείχος γκρεμισμένο, βάσεις για αγάλματα,
σε μια ατμόσφαιρα σαν πρόσφορη για ερωτικούς προλόγους
υψηλού επιπέδου και αρχαιοπρεπείς.
σήμερα τα αρχαία, τα αρχαία,
αλλά σκέψου πως είμαστε πάλι άνθρωποι από σάρκα,
ενώ τα μάρμαρα ρήμαξαν, αιώνες πολλούς πίσω,
όταν αποχώρησε θλιμμένα ο θεός Παν,
όταν οι Έλληνες αποτάχτηκαν τ’ όνομά τους,
τα ήθη, τους θεούς.

λοιπόν,
μην τα ξεχνάμε αυτά εμείς,
σήμερα εμείς,
εμείς στ’ αρχαία. τ’ αρχαία.






Gedichten en teksten in ‘t Nederlands verschenen van 29 Januari tot 10 Maart 2011.

22 March 2011


Από την κατ’ αλφαβητική σειρά (των τίτλων) παράθεση των ποιμάτων ξέφυγαν μερικά, γιατί δεν είχε ολοκληρωθεί η τελική επεξεργασία τους. Τα τέσσερα αυτά ποιήματα παρατίθενται εδώ μαζί με το τελευταίο με τίτλο σε Ω.

Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν ποιήματα που ο ποιητής τις ενέταξε σε συγκεκριμένες ενότητες: Γένος, χαμένες πατρίδες, Πολυτεχνείο, εργασία.


ΑΓΚΑΛΙΑ

κι αν το όνειρο αυτό:
να είσαι κοντά μου τώρα στη θάλασσα
στα υπόλευκα βράχια
με τα εύγλωττα σχήματα
σε δελεαστική ηλιοφωλιά,
αν το όνειρο αυτό ζωντάνευε τώρα...
η λίγη άμμος, άμμος για δυό, προσκέφαλο κοχύλια,
θα οριοθετούσε
τα απέραντα τα δώματα των Κυκλάδων όλων
κάτω από τη φρενήρη μας
αγκαλιά !


 

ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ

ο κύκλος τελειώνει,
ο κύκλος του χρόνου κλειστός
για πάντα στο τέλειο.

απελπίστηκα
χτες, βαδίζοντας σαν κορυφαίος
ως το κέντρο
και με δέος είδα ότι δεν έβρισκα τί να πω
νέο ή αξιόλογο...

στη σκηνή εδώ
η ψηλά με αγχομαχητό
τα λόγια,
μέ ή χωρίς ηχώ
στίχους ζωής ασύμμετρους απαγγέλλω

σε θεατές όλο μάτια...



ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

ο ποιητής
είναι ο νέος με το περιστέρι στον ώμο.
η ρωμαλέα φωνή που ακούει το νερό,
που από τις πηγές τη δύναμη των λόγων αντλεί.
ο ποιητής
είναι ο τυφλός που αναπολεί και σημειώνει
με μάτια ελπίδα,
 - ή μάταια -
νοσταλγικά τα παλαιά του ονείρου.
ο ποιητής
είν’ η συνείδηση του μέλλοντος
που μαντεύει τα κακά μελλούμενα.
- για τον αγώνα του ήλιου, ποιός γράφει λόγο υμνητικό;

και τί είμαι εγώ;
ποια χορδή ανέγγιχτη στη λύρα
κρατάει το μυστικό ζηλόφθονα...
ποιός θάναι ο θάνατός μου;


 
ΚΥΚΛΟΣ

όσο κρατούσα τ’ όνομά σου φυλαχτό
- καλοκαίρι σήμανε η σκιά και το νησί
άπλωνε τ’ άσπρα σπίτια του
ως τη θάλασσα κοντά –
όσο κρατούσα τ’ όνομα σου φυλαχτό,
κι ο ήλιος ας προχωρούσε με δρασκελισμό εφήβου.
όσο κρατούσα τ’ όνομά σου φυλαχτό
νύχτα δεν έμπαινε στο άσπρο μας δωμάτιο
όπου το σώμα σου λείο πετράδι άφθαρτο με λάμψεις δροσερές,
ήλιος εγώ καυτός να μην μπορώ να βασιλέψω,
η αγκαλιά μας να θέλει, να μην μπορεί να βρει κορεσμό !

όσο κρατούσα τ’ όνομά σου φυλαχτό,
δειλινό και πανσέληνος συνωμοτικά
την κλεψύδρα έπνιξαν των ωρών,
των ωρών του έρωτά μας,
του έρωτά μας...


 

ΠΟΙΗΜΑ ;

ώρες ώρες θυμάμαι τον ποιητή
τον ποιητή που καιροφυλαχτεί,
για λέξεις, για ήχους συναισθήματος,
για μελωδία εικόνας.
θύμα ως συνήθως, κι ας γυρεύει και θηράματα...

θύτης γιατί; θύμα ποιανού;

η γλώσσα είναι ιδιότροπη γυναίκα...
κάθε στίχος μια κατάκτηση
ή απογοήτευση – ποιός ξέρει...
αλλά το ποίημα το τελειωμένο
βίο γενεών απαγναντεύει!


 
ΣΠΕΙΡΑ

αφορισμοί.
σοφίσματα.
αξιώματα.
πείτε κάθε τρέλα κανόνα,
τηρείτε το παράδοξο,
αλλά μη ρωτάτε εμένα
για την προς τα κάτω σπείρα
όταν θα έχει παγώσει,
καλοί μου άνθρωποι των γραμμάτων,
η έμπνευσή σας
για καλά...


 
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

το θέαμα του ήλιου καθυστέρησε πολύ,
ματαιώθηκε σκυθρωπά
και χάρισαν το δώρο του σε άλλες πόλεις.
νύχτα σ’ εμάς, αμέσως.

κρίμα, κρίμα,
ήταν επιτακτική η ανάγκη για ερωτική περίπτυξη,
για έκσταση κατακλυσμιαία
σε όργιο χρωμάτων,
πριν βασιλέψει ο ήλιος
σήμερα.



ΩΣ ΤΗΝ ΑΥΓΗ

τα χρώματα της μάχης σκοτείνιασαν
βγήκε η νύχτα νικήτρια, θελκτική όπως πάντα.
μαύρη άβυσσος η θάλασσα,
αποδιωχτική.

η πλαγιά των ανθρώπων άναψε φώτα πολλά
αρχίζει από την αρχή μια ζωή
με σκιές μεγάλες.
τα τελευταία πλοία αναχωρούν.

δεν είμαι για δω, δεν ανήκω εδώ.

ήλιο αν δε νιώθω
η σκέψη μου, νοητά μου το σώμα
σε στάση εμβρυακή επιστρέφουν,
νάρκη νύχτας

ως την αύγη.





Gedichten en teksten in ‘t Nederlands verschenen van 29 Januari tot 10 Maart 2011.

21 March 2011

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΑ ;

Τα πέντε ποιήματα που ακολουθούν έχουν ένα οικολογικό υπόβαθρο.

Στο πρώτο ποίημα, ο ποιητής βλέπει το δένδρο σε σχέση με την παραγωγή, τη σοδειά που προσδοκά απ αυτό. Και λυπάται που αναγκάζεται να κλαδεύει για να εξασφαλίσει μεγαλύτερη σοδειά. Η καρτερικότητα και τιμιότητα του δένδρου (της φύσης...) από τη μια πλευρά, και η σχεδόν στοργική αντιμετώπιση του ανθρώπου (περιποίηση, κλάδεμα), μέσα σε λίγους στίχους περικλείουν ολόκληρη στάση ζωής για περιβαλλοντικά σωστή εκμετάλλευση των πόρων της γης.

Τα επόμενα τέσσερα ποιήματα γράφτηκαν, σε στιγμές μεγάλης έμπνευσης, την ίδια μέρα. Εδώ το δένδρο, ένα μεγάλο παλαιό πεύκο σε πλαγιά, δεν είναι παραγωγικό με την κλασική έννοια (αν και τα πεύκα προσφέρουν ρητίνη από τις πληγές τους). Κι όσα εξιστορούνται δεν είναι λόγια του ποιητή, αλλά του πεύκου. Το ίδιο το δένδρο μας μιλάει, μάς υπενθυμίζει ιστορικά γεγονότα, μας διδάσκει κι αυτό καρτερικότητα σε δύσκολες συνθήκες, αγωνιστικότητα, αντίσταση και, πονηρά, επισημαίνει πόσο εύκολα χάνεται ο έρωτας.


ΚΛΑΔΕΜΑ

θερίζει ο αέρας τα κρύα χώματα,
κόβει το κλαδευτήρι.
τη σοδειά συλλογίζομαι,
τους σάκκους επί σάκκων
το φθινόπωρο στις αποθήκες.
σιωπηλά στον πόνο μαθημένο το δένδρο
με συντροφεύει.
η άνοιξη δεν αργεί.
κάθε πληγή στο εκατονταπλάσιο
οι καρποί.
κόβει το κλαδευτήρι,
και νιώθω το σεμνό αποθρόισμα
των φύλλων μέσα μου,
σεμνά μέσα μου
σαν τίμια υπόσχεση.



ΧΡΟΝΟΣ

από τις ρίζες μου
χυμοί αδιάκοπα εκρέουν
στον κορμό μου, στα κλαδιά,
και στα φύλλα μου τα αιχμηρά στον ήλιο,
συναντούν το άπειρο.
αιώνες τώρα δυό,
κατά πως άνθρωποι εσείς το χρόνο σας μετράτε
για να μη χαθεί η θύμηση
το πέρασμά σας απ τη γή μας την κοινή,
αιώνες τώρα δυό
χυμοί αδιάκοπα εκρέουν,
και γίνονται αέρα σε αναπνοή ηδονική.
από τα μέρη αυτά όταν περνάτε
και σας ακούω με θαυμασμό να αναφωνείτε:
τι πεύκο μεγάλο, τί πράσινο,
τί αέρας ζωηρός,
ω τί άπλωμα βαθύ μες στο γαλάζιο!
το χρόνο πώς αντέχει;

κι όμως αιώνες μόλις δυό!
πώς πέρασαν τα χρόνια σου, διαβάτη;
πώς πέρασαν για μένα οι μεστές δεκαετίες;
αφού σαν χτες ακόμα
τα εφηβικά, χυμώδη μου κλαδιά…



ΓΡΑΦΗ

καλοί μου άνθρωποι,
απ τη βροχή σας προφυλάσσω.
με ήλιο δυνατό
δροσερή πέφτει σκιά ένα γύρω στο χώμα.
και στα βράχια
και στη ρίζα της πλαγιάς,
σας δίνω σημάδι
για το μονοπάτι των λίγων της κορυφής.

καλοί μου άνθρωποι,
χαρίζω αρωματική ανάσα,
αίσθηση ελευθερίας.
καθήστε και χαρείτε φύση
ανυπόκριτη ομορφιά.
κι ερωτευμένο εσύ αγόρι,
όνομα αγαπημένης στην καρδιά σου χάραξε,
και όχι κοφτερά στο σώμα μου.
γιατί δάκρυ πηχτό για καιρό
θα τρέχει κι όταν ακόμα
εσύ το όνομα θα έχεις ξεχάσει, ξεχάσει…



ΚΑΥΣΩΝΑΣ

από πρωί
ο ήλιος παραμέρισε τις ασπίδες όλες
κι ανεβαίνει, ανεβαίνει.
ο άνεμος έμεινε ξέπνοος
κι αθόρυβα εξαφανίστηκε.
γνωστικό το βουνό, γύρισε τη ράχη του αδιάφορο
για το καύμα που επέρχεται, επέρχεται.
απ τα κλαδιά μου σήμερα δεν αναπέταξαν
ούτε τα μισά πουλιά.
νιώθω τις ρίζες μου να μοχθούν,
τη γη να ραγίζει κατάξερη,
τον αέρα να σπάει και να τρέμει.
ούτε δροσιά, ούτε φωνή
εκτός απ το μονότονο
κι ακούραστο φτερούγισμα
του τζιτζικιού.
κι εδώ κι εκεί το οδυνηρό το τρίξιμο
των νεκρών καρπών μου
των κουκουναριών.



ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

φυσάει και παλεύω.
ο αέρας στα κλαδιά με κάνει να νιώθω
γυμνός και έφηβος ευλύγιστος.
ό,τι ξύλο νεκρό, αποτινάσσεται.
τραγούδι μου γίνεται
η φοβέρα του ανέμου.
φυσάει φυσάει από τη νύχτα,
και το ξημέρωμα ήταν τόσο αιματηρό
εκεί πίσω απ το βουνό,
μου θύμισε σφαγές, όπως παλιά,
περασμένες εποχές
που ζούσατε, σεις γυναικόπαιδα
με την ιαχή του νικητή εφιάλτη.
ένα άλογο νεκρό εδώ κοντά θαμμένο
θυμάμαι,
και πόσα παλικάρια, τόσα νειάτα χαμένα
για ιδανικά, για αγαθά που απλόχερα
τα δίνει η φύση
σε φίλους κι εχθρούς…
φυσάει και παλεύω
φυσάει και λυγίζω
φυσάει και νιώθω παλικάρι
όπως οι άλλοι, τότε, στον Αγώνα.







Gedichten en teksten in ‘t Nederlands verschenen van 29 Januari tot 10 Maart 2011.

20 March 2011


ΧΡΗΣΤΙΝΑ

χτες, στα πρόθυρα της νύχτας
σε γύρευα.
κι όλο το λίμάνι με τα μύρια φώτα
σε καλούσε σε παράτολμες περιπέτειες.
κι όμως ξέφυγες.
σε κάλυψαν τα σπίτια κι η σιωπή.

βήματα, βήματα και δρόμοι,
μια μοναξιά αναπάντεχη
που τώρα στερείται φως.
η νύχτα εξελίσσεται ανασφαλής
παρά τη θάλασσα που επιμένει να γλύφει
ένα όνομα:
Χρηστίνα!...

αλλά ξέφυγες.
μεσάνυχτα,
με το σκοτάδι να πυκνώνει και
ναύτες μεθυσμένοι να περνάνε,
μεσάνυχτα με βρήκε ξεχασμένο
κοντά στις βάρκες
στο Πασαλιμάνι...



ΧΩΡΟΤΑΞΙΑ

κουρασμένο καλοκαίρι,
άφησε τα πρώτα σύννεφα να περνάν
πάνω από τις κορυφές.
και πόνος νοσταλγός με ζώνει.
ήταν εδώ, κι εκεί, και πέρα.
παντού κάποια ανάμνηση άφησε σαν σε βωμό.

για να θυμάμαι άραγε;



ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟ

κέρνα με κρασί κρητικό, ελιά βολιώτικη,
τυρί από τη Σύρο,
και βάλε τραγούδια αντάρτικα ν’ ακούσω.
βάλε να μεθύσουμε ηρωικά,
μια κι η μάχη έληξε.
μια κι ασυντήρητα
χρόνια τα όπλα μας,
χρόνια ανάπηρη η λευτεριά.

αλλά στο κρασί - κέρνα κέρνα -
δική μας η νίκη!



ΨΩΜΙ

βροχή βροχή,
ψωμί για τους ανθρώπους.
απόψε τα φώτα όλα έχουν δακρύσει,
απόψε η βροχή ορίζει τη μουσική της πόλης.

αυτοί που δεν έχουν σπίτι πια,
που φύγαν από τον τόπο τους το χώρο τους
τέτοιο βράδυ στη βροχή,
κάνουν απολογισμό
και σωπαίνουν.

έξω πέφτει βροχή.
το καφενείο βουίζει, βογγάει
θα έχουν ψωμί οι άνθρωποι.



ΩΡΕΣ ΘΑΥΜΑΣΜΟΥ

έκανα και τελείωσα το ταξίδι μου
νωρίς νωρίς.
βρήκα ένα αρχαίο αγγείο ανέπαφο:
την Ελλάδα ολόκληρη.
ως εδώ η αναζήτηση.

σημαίνουν οι ώρες θαυμασμού!






Gedichten en teksten in ‘t Nederlands verschenen van 29 Januari tot 10 Maart 2011.