ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ

οι ώρες φεύγουν και μου ξεφεύγουν.

ακίνητος από ανάγκη πίσω από το παράθυρο

βλέπω τη μέρα να προχωράει,

με τον ήλιο σε κάθε γωνιά,

με τον ήλιο να υποχωρεί,

τους ίσκιους να μεγαλώνουν.

αλλά μια μέρα αυτό το παράθυρο

θα χλευάζω απ’ έξω!

ελευθερωμένος,

με βεβαιότητα μια μέρα θα είμαι στον ήλιο

με όλους μαζί.

ΠΑΡΕΛΘΟΝ

η μέρα ξαφνιάστηκε απ το πολύ φως!

η Πειαϊκή ντύθηκε φωτοστέφανο,

τα σπίτια πετούσαν.

περνάν υπερωκεάνια μεγαλοπρεπέστατα!

ενώ πίσω μας

τα βράχια αναπολούν άλλες μέρες, άλλες χαρές.

μια πηγή.

ΠΑΡΟΡΜΗΣΗ

ένα ποίημα να σου πω!

λόγια λατρείας!

κάθε νύχτα σαν στερημένος ναυτικός

στα χέρια σου να βρεθώ!

ποίημα τα χάδια να σου πω!

απαράμιλλη καρδιά!

θα διώξω μακριά, αγάλματα, ποιήματα.

μη μ’ αφήνεις

λέξη άλλη να σου πω!

είμαι

ήδη εδώ και μια στιγμή

όλο πόθος!

όλο βοή και ζωή!

ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ

κατά το δειλινό

οι πολύχρωμες χάντρες

όλης της μέρας

γλιστράν από τα χέρια μου.

είμαστε μόνοι:

εγώ κι η ασπρόμαυρη θάλασσα

κάτω από βαρύ, τόσο βαρύ ουρανό.

ένα κύμα, κύματα,

- ένας γλάρος ψηλά, -

κύματα πάλι

χτυπάν – ή χαϊδεύουν; -

την ερημική αμμουδιά.

φώναξα!

διψούσα για φως!

ΠΙΚΡΑ ΜΕΓΑΛΑ ΧΡΟΝΙΑ

μιας μικρής ζωής τα μικροαντικείμενα

εύκολα μετακομίζονται,

εύκολα χάνονται.

και τα αγαπάμε σαν τις μέρες

που με νοσταλγία και κουρασμένη επιμονή

πασχίζουμε να ξαναδημιουργήσουμε

στο αβέβαιο μέλλον.

τώρα που η λεηλασία φτάνει την ψυχή,

αφού άψυχα έμειναν ελάχιστα πια,

κάτι μικροαντικείμενα…