Από την κατ’ αλφαβητική σειρά (των τίτλων) παράθεση των ποιμάτων ξέφυγαν μερικά, γιατί δεν είχε ολοκληρωθεί η τελική επεξεργασία τους. Τα τέσσερα αυτά ποιήματα παρατίθενται εδώ μαζί με το τελευταίο με τίτλο σε Ω.

Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν ποιήματα που ο ποιητής τις ενέταξε σε συγκεκριμένες ενότητες: Γένος, χαμένες πατρίδες, Πολυτεχνείο, εργασία.

ΑΓΚΑΛΙΑ

κι αν το όνειρο αυτό:

να είσαι κοντά μου τώρα στη θάλασσα

στα υπόλευκα βράχια

με τα εύγλωττα σχήματα

σε δελεαστική ηλιοφωλιά,

αν το όνειρο αυτό ζωντάνευε τώρα...

η λίγη άμμος, άμμος για δυό, προσκέφαλο κοχύλια,

θα οριοθετούσε

τα απέραντα τα δώματα των Κυκλάδων όλων

κάτω από τη φρενήρη μας

αγκαλιά !

 

ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ

ο κύκλος τελειώνει,

ο κύκλος του χρόνου κλειστός

για πάντα στο τέλειο.

απελπίστηκα

χτες, βαδίζοντας σαν κορυφαίος

ως το κέντρο

και με δέος είδα ότι δεν έβρισκα τί να πω

νέο ή αξιόλογο...

στη σκηνή εδώ

η ψηλά με αγχομαχητό

τα λόγια,

μέ ή χωρίς ηχώ

στίχους ζωής ασύμμετρους απαγγέλλω

σε θεατές όλο μάτια...

ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

ο ποιητής

είναι ο νέος με το περιστέρι στον ώμο.

η ρωμαλέα φωνή που ακούει το νερό,

που από τις πηγές τη δύναμη των λόγων αντλεί.

ο ποιητής

είναι ο τυφλός που αναπολεί και σημειώνει

με μάτια ελπίδα,

 - ή μάταια -

νοσταλγικά τα παλαιά του ονείρου.

ο ποιητής

είν’ η συνείδηση του μέλλοντος

που μαντεύει τα κακά μελλούμενα.

- για τον αγώνα του ήλιου, ποιός γράφει λόγο υμνητικό;

και τί είμαι εγώ;

ποια χορδή ανέγγιχτη στη λύρα

κρατάει το μυστικό ζηλόφθονα...

ποιός θάναι ο θάνατός μου;

 

ΚΥΚΛΟΣ

όσο κρατούσα τ’ όνομά σου φυλαχτό

- καλοκαίρι σήμανε η σκιά και το νησί

άπλωνε τ’ άσπρα σπίτια του

ως τη θάλασσα κοντά –

όσο κρατούσα τ’ όνομα σου φυλαχτό,

κι ο ήλιος ας προχωρούσε με δρασκελισμό εφήβου.

όσο κρατούσα τ’ όνομά σου φυλαχτό

νύχτα δεν έμπαινε στο άσπρο μας δωμάτιο

όπου το σώμα σου λείο πετράδι άφθαρτο με λάμψεις δροσερές,

ήλιος εγώ καυτός να μην μπορώ να βασιλέψω,

η αγκαλιά μας να θέλει, να μην μπορεί να βρει κορεσμό !

όσο κρατούσα τ’ όνομά σου φυλαχτό,

δειλινό και πανσέληνος συνωμοτικά

την κλεψύδρα έπνιξαν των ωρών,

των ωρών του έρωτά μας,

του έρωτά μας...

 

ΠΟΙΗΜΑ ;

ώρες ώρες θυμάμαι τον ποιητή

τον ποιητή που καιροφυλαχτεί,

για λέξεις, για ήχους συναισθήματος,

για μελωδία εικόνας.

θύμα ως συνήθως, κι ας γυρεύει και θηράματα...

θύτης γιατί; θύμα ποιανού;

η γλώσσα είναι ιδιότροπη γυναίκα...

κάθε στίχος μια κατάκτηση

ή απογοήτευση – ποιός ξέρει...

αλλά το ποίημα το τελειωμένο

βίο γενεών απαγναντεύει!

 

ΣΠΕΙΡΑ

αφορισμοί.

σοφίσματα.

αξιώματα.

πείτε κάθε τρέλα κανόνα,

τηρείτε το παράδοξο,

αλλά μη ρωτάτε εμένα

για την προς τα κάτω σπείρα

όταν θα έχει παγώσει,

καλοί μου άνθρωποι των γραμμάτων,

η έμπνευσή σας

για καλά...

 

ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

το θέαμα του ήλιου καθυστέρησε πολύ,

ματαιώθηκε σκυθρωπά

και χάρισαν το δώρο του σε άλλες πόλεις.

νύχτα σ’ εμάς, αμέσως.

κρίμα, κρίμα,

ήταν επιτακτική η ανάγκη για ερωτική περίπτυξη,

για έκσταση κατακλυσμιαία

σε όργιο χρωμάτων,

πριν βασιλέψει ο ήλιος

σήμερα.

ΩΣ ΤΗΝ ΑΥΓΗ

τα χρώματα της μάχης σκοτείνιασαν

βγήκε η νύχτα νικήτρια, θελκτική όπως πάντα.

μαύρη άβυσσος η θάλασσα,

αποδιωχτική.

η πλαγιά των ανθρώπων άναψε φώτα πολλά

αρχίζει από την αρχή μια ζωή

με σκιές μεγάλες.

τα τελευταία πλοία αναχωρούν.

δεν είμαι για δω, δεν ανήκω εδώ.

ήλιο αν δε νιώθω

η σκέψη μου, νοητά μου το σώμα

σε στάση εμβρυακή επιστρέφουν,

νάρκη νύχτας

ως την αύγη.

Gedichten en teksten in ‘t Nederlands verschenen van 29 Januari tot 10 Maart 2011.