01 April 2015

60 χρόνια από κείνη την 1η Απριλίου 1955...

... που ξεκίνησε ο οργανωμένος ένοπλος αγώνας για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Πολλές ελπίδες, πολλές θυσίες, πολλές φάσεις, πολλές απογοητεύσεις.
Από την απαίτηση για ένωση, καταντήσαμε να αναζητούμε "λύση", να εκλιπαρούμε στήριξη. Ο Μακάριος, από το ευκταίο γρήγορα έφτασε στο εφικτό. Και μετά το 1974 τραυματίστηκε καίρια η εδαφική ενότητα...

Η επίσημη Ελλάδα ποτέ δεν στήριξε έμπρακτα, ολόψυχα, στρατιωτικά τη "μακρινή" Κύπρο, με φωτεινή εξαίρεση την περίοδο που στάθμευε στο νησί η ελληνική μεραρχία (1964-67). Αν είχε μείνει, δεν θα προχωρούσε η διχοτόμηση. Σταδιακά, με την πάροδο και την κόπωση του χρόνου, θα αδειάζαν οι θύλακες των Τουρκοκυπρίων, θα μειονόταν σιγά-σιγά ο πληθυσμός τους (Όπως μειωμένος είναι και στις μέρες μας. Πολύ μεγάλο μέρος του σημερινού "τουρκοκυπριακού" πληθυσμού αποτελείται από εποίκους. Ακούγεται ότι οι γνήσιοι Τουρκοκύπριοι είναι μειοψηφία πια στα κατεχόμενα εδάφη. Πολλοί μετανάστευσαν στην Αγγλία) και θα μιλούσαμε πια ξεκάθαρα για τουρκοκυπριακή μειονότητα, με αρκετά λιγότερο από το 18% που ήταν το 1960.

Αλλά με τα "ΑΝ' δεν γράφεται η ιστορία.

Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα συγκλίνουν στο ότι η αποχώρηση της ελληνικής μεραρχίας το 1967 (με χουντικό εντολή, φυσικά) ήταν το πραγματικό σημείο καμπής στα τόσα χρόνια που δεν λύνεται το "Κυπριακό". Σημείο καμπής αρνητικό για τους Έλληνες, καταλύτης για την ενίσχυση της τουρκικής επιρροής.

Από μειονότητα οι Τουρκοκύπριοι έγιναν "σύνοικον" στοιχείο. Η κοινοτική τους αυτονομία, αποδεκτή έως το 1963, εξελίχτηκε σε απαίτηση για ομοσπονδία, αργότερα σε δίζωνική ομοσπονδία, χαλαρή ομοσπονδία, συνομοσπονδία, και ποιός ξέρει τί επιφυλλάσσει το μέλλον...

Υπομονή...

Τί θα λέγαν για το 2015 οι ήρωες του 1955-60 που θυσιάστηκαν;