31 December 2011

Η ευχή μου για όλους - Mijn wens voor iedereen

... ο νέος χρόνος να είναι σαν το τοπίο παρακάτω !

... dat het nieuwe jaar er zou uitzien zoals onderaan !

21 December 2011

Στα Μετέωρα (συνέχεια από το χτεσινό «στο χωριό μας»)


Τακτικά ταξίδια στη Θεσσαλία αναπόφευκτα γέννησαν έμπνευση για ζωγραφικούς πίνακες με θέμα τα Μετέωρα. Τέσσερεις ελαιογραφίες παρατίθενται παρακάτω, με τίτλους που για αρκετούς αναγνώστες είναι παράξενοι, διφορούμενοι. Γι’ αυτό προσθέτω μερικές επεξηγήσεις.

«Αθανάσιος Μετεωρίτης ο νεώτερος»
Όλοι μας έχουμε ακούσει, από την εκκλησιαστική ιστοριογραφία, ότι ο πρώτος που ονομάτισε «Μετέωρα» την περιοχή ήταν ο Άγιος Αθανάσιος ο Μετεωρίτης. Ο πίνακας απεικονίζει έναν ορειβάτη/αναρριχητή που με έκδηλη, ακραία προσπάθεια, σφίγγοντας τα δόντια, φτάνει στην κορυφή. Να υποθέσουμε ότι ο Άγιος Αθανάσιος κάποτε έκανε το ίδιο, στην εποχή του; Ο τίτλος του πίνακα μεταθέτει τα σήμερα στα τότε…

«Θεσσαλία, το φρούριο των Μετεώρων»
Τίτλος καθαρά υποκειμενικός. Όταν έτυχε να προσεγγίσω τα Μετέωρα από τα βόρεια, είχα έντονα την εντύπωση ότι βρισκόμουνα μπροστά σ’ ένα τεράστιο φυσικό φρούριο.

«Μετέωρα, η πάλη των τάξεων»
Αλληγορικός τίτλος για τη διαίρεση της κοινωνίας μας σε τάξεις. Ψηλά, οι λεγόμενες «ανώτερες» τάξεις, οι επώνυμοι που φαίνονται ολοκάθαρα στο σαφέστατο περίγραμμα των βράχων σε μια πολύ διαυγή ατμόσφαιρα. Πιο κάτω στα ορεινά χωράφια οι εύπορες τάξεις. Εδώ δεν έχουμε πια τους επώνυμους αλλά τα κτήματα που τους αντιπροσωπεύουν είναι ακόμα καλά προσδιορισμένα. Παρακάτω βλέπουμε το χάος των ελαιώνων κι οπωροφόρων.  Είναι ο πολύς κόσμος του μόχθου που παράγει. Το κυπαρίσσι που βγαίνει σα φλόγα από τη μεγάλη μάζα είναι ο καλλιτέχνης που με τη δουλειά του, την τέχνη του, κατόρθωσε να ξεχωρίζει. Πιο κάτω το χώμα, το φτωχό τμήμα μιας κοινωνίας που δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τις δυνάμεις που όλοι μας διαθέτουμε, ή τις ευκαιρίες που θα έπρεπε όλοι δικαιωματικά να έχουμε στο ξεκίνημα…

«Μετέωρα, τελευταία ανάβαση»
Προσεγγίζοντας τα Μετέωρα από την Καλαμπάκα, το πρώτο μοναστήρι που συναντάμε είναι του Αγίου Νικολάου (λέγεται και του Αναπαυσά). Οι περισσότεροι επισκέπτες το προσπερνάνε για να διειδύσουν πιο βαθιά στο σύμπλεγμα των βράχων, όπου και τα πιο εντυπωσιακά μοναστήρια. Στην επίστροφή, όποιος έχει ακόμα διάθεση και δυνάμεις θα επισκεφτεί και του Αγίου Νικολάου το μοναστήρι, κι αυτή η «τελευταία» ανάβαση είναι αρκετά κουραστική…


Αθανάσιος Μετεωρίτης ο νεώτερος
90 x 56εκ
(ανήκει ήδη σε ιδιωτική συλλογή)



Θεσσαλία, το φρούριο των Μετεώρων
64 x 103εκ



Μετέωρα, η πάλη των τάξεων
103 x 64εκ



Μετέωρα, τελευταία ανάβαση
70 x 50εκ
(βρίσκεται σε ιδιωτική συλλογή στις Βρυξέλλες).


καλές γιορτές, χρόνια πολλά !

20 December 2011

Στο χωριό μας


Αυτές τις μέρες – κατά κύριο λόγο βέβαια το Πάσχα – ο νους μας πηγαίνει στο «χωριό μας». Στις γιορτές, αρκετοί από μας τους κατά συνθήκη αστούς των μεγάλων πόλεων θα επιστρέψουν για λίγες μέρες σ’ αυτά τα ευλογημένα μέρη, και θα φιλοξενηθούν από παππούδες και γιαγιάδες ή άλλους κοντινούς συγγενείς.

Το χωριό του Ξενούδη ΔΕΝ είναι το χωριό ΤΟΥ, είναι το χωριό της γυναίκας του, το μέρος όπου συνάντησε για πρώτη φορά εκίνη που θα γινόταν η σύντροφος της ζωής του.

Ελευθερές το όνομα. Ελευθερές Θεσσαλίας ή Ελευθερές Λαρίσης. Παλαιά η πίνακίδα έγραφε «Ελευθεραί». Αρκετά χρόνια μετά την επικράτηση της δημοτικής η πινακίδα έγινε – επιτέλους -  «Ελευθερές». Πρόσφατα ξαναέγινε «Ελευθεραί», ίσως επειδή οι κάτοικοι εξακολουθούν και μιλάνε για «το Ελευθεραί», «του Ελευθεραί», ούτε καθαρεύουσα, ούτε δημοτική, με μια επίμονη και ιδιότυπη αδιαφορία για τους κανόνες της γραμματικής…

Το χωριό το συναντάμε 10 χιλιόμετρα έξω από τη Λάρισα, στο δρόμο προς την Καρδίτσα, σε περιοχή με λόφους. ράχες. Εκεί λέμε να περάσουμε τα φετινά Χριστούγεννα.

Σε εποχές που μ’ έπιανε ο οίστρος της ζωγραφικής, αποτύπωσα σε πίνακες μερικές όψεις, όχι του χωριού, αλλά των άμεσων γύρω περιοχών. Τρεις ελαιογραφίες παραθέτω παρακάτω:


Ελευθερές Θεσσαλίας, τα καμένα χωράφια στο Ριζό.
60 x 97εκ.




Ελευθερές Θεσσαλίας: ο παλιός αμπελότοπος
60 x 97εκ.




Θεσσαλία, δυτικά των Ελευθερών: ο Τίτανος
60 x 97εκ.

Λόγω γιορτών, μια συνάρτηση διαφορετική από τις άλλες...

13 December 2011

Κακώς κείμενα (15) - η ομολογούμενη αδικία

Είναι να μη βγαίνεις από τα (κινεζικής παραγωγής) ρούχα σου;
Είναι να μην αρπάζεις πέτρα, ξύλο, κομμάτι μάρμαρο;

Κάθε τρεις και λίγο βγαίνει ένας από την παρεούλα που λέγεται κυβέρνηση κι ομολογεί ότι τα μέτρα που παίρνουν είναι σκληρά κι άδικα!

ΑΔΙΚΑ !

Το "σκληρό", με πολλή προσπάθεια να το καταπιώ, το "άδικο" όμως;
Ποιός τους έδωσε το δικαίωμα να αδικούν;
Ποιός νόμος της φύσης ή της συντεταγμένης (;) πολιτείας συγχωρεί το ΑΔΙΚΟ ;
Κλέφτες κι απατεώνες μπαίνουν φυλακή. Αυτοί;

Θα μου πείτε: άοπλος ο λαός. Ποιός θα τους συλλάβει;
Άοπλος;
Μπορεί να μην έχουμε πυροβόλα όπλα, αλλά μαχαίρια, ρόπαλα, πέτρες υπάρχουν σε αφθονία.
Καί σπίρτα.

Η νέμεση δεν αργεί...

07 December 2011

Κακώς κείμενα (14) - άδεια οδήγησης


Βρισκόμουνα τις προάλλες σ’ ένα ΚΕΠ (κέντρο εξυπηρέτησης πολιτών) και έτυχε να μάθω από κεί τι χρειάζεται να κάνει ένα άτομο τρίτης ηλικίας για να ανανεώνει την άδεια οδήγησής του.

Οι περισσότεροι άνθρωποι βγάζουν άδεια οδήγησης όταν είναι γύρω στα 20. Η άδεια ισχύει έως τα 65. Φτάνοντας σ’ αυτή την ηλικία, αρχίζουν οι τριετείς ή διετείς ανανεώσεις (δεν έμαθα πότε είναι 3, πότε 2 χρόνια). Γι’ αυτές τις ανανεώσεις πρόκειται.

Σαν τέλειο παράρτημα της ελληνικής γραφειοκρατίας, το ΚΕΠ παραδίδει στον ενδιαφερόμενο ένα σημείωμα με όλα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά. Έτσι μαθαίνουμε λοιπόν ότι ο ταλαίπωρος συνταξιούχος (σίγουρα ταλαιπωρημένος με τα πρόσφατα «μέτρα») πρέπει να πάει:

-       στην Εθνική Τράπεζα
-       στο βιβλιοπωλείο/χαρτοπωλείο
-       στην ΔΟΥ
-       στον παθολόγο γιατρό
-       στον οφθαλμίατρο
-       στο φωτογράφο

και να καταβάλει συνολικά περίπου 150 ευρώ… Γι’ αυτούς που πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι χρήμα, η δαπάνη είναι φυσικά πολύ μεγαλύτερη.

Δείτε το έντυπο με τα δικαιολογητικά:


Γιατί όλη αυτή η ταλαιπωρία;

Είναι κατανοητό ότι σαν κοινωνία, σαν δημόσιο, ενδιαφερόμαστε για την καλή υγεία και την καλή όραση των οδηγών. Απορία: μόνο μετά τα 65 προκύπτουν ενδεχόμενα προβλήματα υγείας; Αλλά ας δεχτούμε ότι πρέπει να τεθεί ένα όριο κι αυτό το όριο είναι τα 65.

Πληθαίνουν οι απορίες:

Γιατί οι γιατροί να πληρώνονται μέσω Εθνικής Τράπεζας; Γιατί δεν μπορούν (ανέξοδα) να χρησιμοποιούνται οι γιατροί του ΙΚΑ και των άλλων ταμείων; Είναι γιατροί μειωμένης εμπιστοσύνης για να διαπιστώνουν ποιός είναι υγιής και ποιός βλέπει καλά;

Επόμενη απορία: τις φωτογραφίες, τί τις θέλουν. Η ταυτότητα δεν αρκεί πια για ταυτοποίηση προσώπου;

Παρακάτω: ο ενδιαφερόμενος πρέπει να προσκομίζει τα δικαιολογητικά σε… φάκελο με πτερύγια (με αυτιά). Τολμώ να υποθέσω ότι αυτό δεν προβλέπεται από το Νόμο, αλλά η υπεύθυνη του ΚΕΠ εξήγησε ότι το ελληνικό δημόσιο είναι φτωχό και δεν μπορεί να ξοδεύει αυτά τα ελάχιστα χρήματα για τη συγκέντρωση των εγγράφων σ’ έναν ατομικό φάκελο…

Και επειδή εύκολα μεμψιμοιρούμε χωρίς να προτείνουμε λύσεις, εδώ θα προτείνω ΛΥΣΗ:
 
Όσοι είναι από 65 και πάνω και οδηγούν, θα έχουν απαραιτήτως μαζί τους, με την αρχική άδεια, πιστοποιήσεις γιατρών που θα δηλώνουν ότι η κατάσταση της υγείας τους είναι κατάλληλη για οδήγηση κι έχουν την απαιτούμενη καλή όραση. Τα δυό αυτά πιστοποιητικά να είναι διάρκειας 5 ετών (ή 3 ετών γι’ αυτούς που επιμένουν ότι 5 χρόνια είναι μεγάλο διάστημα για ηλικιωμένα άτομα). Τίποτ’ άλλο, γιατί αυτές οι δύο πιστοποιήσεις αποτελούν την ουσία του πράγματος. Τράπεζα, φωτογράφος και ΔΟΥ δεν παίζουν κανένα ρόλο στην ικανότητα οδήγησης…

Μερικοί γραφειοκράτες θα χάσουν τη δουλειά τους (τώρα τελευταία, αυτό δεν επιδιώκουμε;) και θα αδειάσουν μερικές περιττές αίθουσες αρχείων που ούτε στατιστικά δεν ενδιαφέρουν κανέναν.

Σκούπα!

02 December 2011

Κακώς κείμενα (13) - πολιτιστικά σε ακατάλληλα κτίρια


Μαθαίνω ότι ένα από τα παλαιά κτίρια του Στρατόπεδου Χαϊδαρίου θα γίνει μουσείο (αφιερωμένο στους αγωνιστές της αντίστασης κατά των Γερμανών 1941-1944). Πολύ σωστή η σκέψη. Κάλλιο αργά παρά ποτέ – πάνω από 60 χρόνια πέρασαν…

Το κτίριο είναι άχαρο (ένα μονοκόμματο «μπλοκ» είναι), δημιουργήθηκε για τις προπολεμικές ανάγκες του στρατόπεδου. Το ότι γίνεται τώρα μουσείο οφείλεται μόνο στην οκνηρία των σύγχρονων Ελλήνων. Σπάνια, δύσκολα χτίζουμε πια ωραία, αισθητικά τεκμηριωμένα δημόσια κτίρια, αληθινά αρχιτεκτωνήματα, με εσωτερική διαρρύθμιση μελετημένη, σχεδιασμένη για ένα συγκεκριμένο σκοπό.

Δεκαετίες κάναμε για ένα Μέγαρο Μουσικής. Δεκαετίες για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης (ποιός επέλεξε, αλήθεια, αυτό το γκρίζο χρώμα;). Το Πνευματικό Κέντρο της Αθήνας όμως στεγάζεται σε… παλαιό νοσοκομείο του 19ου αιώνα. Αυτό σε μια πόλη που θέλει να λέγεται κοιτίδα πολιτισμού…

Εκτάσεις υπάρχουν, θέληση δεν υπάρχει. Ή συμβαίνει κάτι άλλο;

Στην Αθήνα, όταν έληξε πια η εποχή του φωταερίου, η μεγάλη έκταση του Γκάζι απλώς «προσαρμόστηκε» σε νέες πολιτιστικές χρήσεις. Κτίρια παλαιά, σκόρπια, γιγάντιες δεξαμενές (!) χωρίς αισθητική, «αναμορφώθηκαν» σε αίθουσες εκθέσεων και πολιτιστικών «δράσεων». Ποιός πατέρας δείχνει αυτό το συγκρότημα με καμάρι στα παιδιά του;

Παρακάτω, στην πολύπαθη οδό Πειραιώς, παλαιά εγκαταλειμμένα εργοστάσια περιμένουν τη σειρά τους, λες και ο πολιτισμός, η αισθητική, η ομορφιά πρέπει να στεγάζονται σε άχαρη κελύφη άλλων εποχών. Να υπήρχε τουλάχιστο το επιχείρημα της μικρότερης δαπάνης. Ούτε αυτό δεν ισχύει. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ένα καινούργιο καλαίσθητο κτίριο στοιχίζει τελικά λιγότερο (και φυσικά ανταποκρίνεται άρτια στις ανάγκες), από την ανακατασκευή και προσαρμογή μιας παλιατζούρας, που δεν θα είναι ποτέ κάτι για το οποίο θα μπορούμε να καμαρώνουμε. Προσπερνάμε αδιάφοροι…

Κατά τα άλλα, λέμε, φωνάζουμε ότι κάποτε χτίζαμε Παρθενώνες…


23 November 2011

Κακώς κείμενα (12) - η προγραφή της ελληνικής γλώσσας


Η συρρίκνωση του Ελληνισμού μέσα από την αλλοτρίωση κι αποχαύνωση των Ελλήνων προχωράει με γρήγορο ρυθμό.
Μετά τις ελληνικές (;) τράπεζες που οι περισσότερες μετονομάστηκαν με ξένα ονόματα, έρχεται η σειρά της ελληνικής (;) τηλεόρασης, όπου πολλές νέες εκπομπές και σειρές (συγγνώμη: serials) καμαρώνουν με τους αγγλικούς τους τίτλους…
Μια σκέψη: γιατί όχι και οι διάλογοι στα αγγλικά, μια κι έξω, να μάθουμε καλύτερα και τη γλώσσα των πολυεθνικών αφεντικών μας, να γλιτώσουμε από τα έξοδα για φροντιστήριο...

18 November 2011

Κακώς κείμενα (11) - αιμοληψία στο ΙΚΑ

Σήμερα πήγα στα ιατρεία του ΙΚΑ Χαϊδαρίου και παραλίγο να αρχίσουν τα... όργανα!

Ξέρετε πόσες μέρες πιο μπροστά πρέπει να κλείσεις ημερομηνία για αιμοληψία;
42 μέρες παρακαλώ!
Αλλά δεν τελειώνει εκεί. Για να κλείσεις 42 μέρες πιο μπροστά, πρέπει να πηγαίνεις 07:30 το πρωί με άλλους 100 για να πάρεις σειρά γι' αυτή τη μακρινή ημερομηνία!
Έτσι μού είπαν οι αρμόδιοι υπάλληλοι.
Δηλαδή, μπορείς να κλείσεις rendez-vous (όπως λένε οι Γάλλοι - το μάθαμε κι εμείς) αλλά πρεπει να στήνεσαι σε συγκεκριμένη ώρα σε ατέλειωτη ουρά για κλείσεις μια ημερομηνία 42 μέρες μετά...
Περιτττό να αναφέρω ότι ΔΕΝ μπορείς να κλείσεις τηλεφωνικά για αιμοληψία.

Αποδομήθηκε τελείως το ΕΣΥ. Δεν το πίστευα μέχρι τώρα, έλεγα: υπερβολές, ή, τυχαίνει συνωστισμός...
Σήμερα έχασα τις ψευδαισθήσεις μου, τις ακροτελευταίες.

Η πρώτη μου σκέψη, πίσω στο δρόμο ήταν: πώς κατασκευάζονται βόμβες Μολότοφ;
Καλά λετε: τα πρόβατα ενίοτε γίνονται και λιοντάρια!
Είπα να τα πω ένα χεράκι στο Λοβέρδο, που τιτλοφορείται Υπουργός Υγείας κλπ, και στη Φώφη Γεννηματά - στην τελευταία θα ρωτούσα πώς θα αντιδρούσε ο πατέρας της (που δρομολόγησε το ΕΣΥ παλαιά) αν έβλεπε τη σημερινή κατάντια. Μετά σκέφτηκα: εδώ ο Παπανδρέου δεν ντρέπεται για τα αίσχη που φορτώνει στο ιστορικό του όνομα, η Φώφη θάχει πρόβλημα;...
Και ξαναμπήκα στη στάνη.

Λύση υπάρχει, φυσικά: τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα. Πληρώνεις. Ξεμπερδεύεις. Η σχετική δαπάνη λαμβανόταν υπόψη στη φορολογική δήλωση. Φευ! Ακούστηκε ότι στο μέλλον τέτοιες δαπάνες δεν θα εκπίπτουν πια...

Οπότε, γυρίζουμε στις... βόμβες Μολότοφ. Λέτε;



16 November 2011

Επέτειος Πολυτεχνείου



ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
 
κοντά σαράντα χρόνια!
και η Αθήνα ξαναζεί για ένα απόγευμα
με αφηρημένα γέλια
το θυμό εκείνης της νύχτας.
 
κοντά σαράντα χρόνια!
μάθαμε να ξεχνάμε πως η δική μας ανοχή
σκότωσε εφήβους μαθητές, σκότωσε
τόσους άλλους.
είναι η σημερινή πορεία αναγνώριση της δειλίας μας,
τότε που μερικοί νέοι άνοιξαν την πληγή,
γνωρίζοντας πως με τα λόγια τ’ άγια της λευτεριάς
αίμα θα ρέει, και ίσως αίμα πολύ,
και ίσως το αίμα του διπλανού…
ποιό παλικάρι νοιαζόταν για τον εαυτό του
εκείνη την ώρα;
 
έτσι κι όσοι έπεσαν από σφαίρα αδερφού...
 
και σήμερα μας λευτέρωσαν δέκα δρόμους της Αθήνας
για πανελλήνια πορεία.
το Πολυτεχνείο μεγάλωσε
μεγαλώνει, οδηγεί!
για ένα απόγευμα κυριαρχεί.
ένα απόγευμα ξεχνάμε την ανοχή μας
στην πόλη του Αρμοδίου και του Αριστογείτονος.



Επ ευκαιρία της επετείου των γεγονότων του Πολυτεχνείου, της εξέγερσης εκείνης που με αίμα άνοιξε το δρόμο για την τελευταία πράξη του δράματος της επταετίας, παραθέτω ξανά ένα από τα ποιήματα που αναφέρονται στις μαύρες εκείνες μέρες.
Ποίημα επίκαιρο όσο ποτέ!




21 October 2011

Κακώς κείμενα (10) – ξένη μουσική, ξένο τραγούδι



Δεν μιλάμε για τουρκικές σειρές – τόσο δημοφιλείς στις μέρες μας, μιλάμε για τις ελληνικές σειρές, ελληνικές παραγωγές. Και με αφέλεια ρωτάω: γιατί «επενδύονται» με ξένη μουσική, με ξένα (αγγλικά) τραγούδία;

Για τη μουσική, πολλοί θα αναφωνήσουν: η μουσική δεν γνωρίζει σύνορα, δεν εκφράζεται με γλώσσα. Σύμφωνοι. Αλλά γιατί να πληρώνουμε δικαιώματα σε ξένους συνθέτες;

Για το ξενόγλωσσο τραγούδι είναι εντελώς ξεκάθαρα τα πράγματα: και δικαιώματα σε ξένους πληρώνουμε, και ξένη γλώσσα ακούμε σε ελληνική σειρά, στην αρχή, στο τέλος, στη μέση ελληνικών διαλόγων, στο βάθος (!)

Κι αυτό σε μια χώρα που κατόρθωσε να διαφυλάξει γνήσια μουσική παράδοση αιώνων, που καμαρώνει (;) μεγάλους συνθέτες, που διαθέτει απίθανη ποικιλία τραγουδιών και μουσικών εκφράσεων.

Το ξένο είναι πιο γλυκό; Ή, και εδώ, όπως αλλού, κάποιο κρυφό ανώτερο συμφέρον;

13 October 2011

Κακώς κείμενα (9) – οδοποιία άκαιρη


Τακτικά περνάω από δρόμους που βρίσκονται σε καλή κατάσταση, με άνετο οδόστρωμα, χωρίς λακκούβες.
Κι αρχίζει η έκπληξη: ξαναστρώνουν, ασφαλτοστρώνουν ξανά αυτούς τους δρόμους, χωρίς φανερή ανάγκη.
Σε μια εποχή που κάθε δαπάνη του δημοσίου θα έπρεπε να περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα, η νέα ασφαλτόστρωση σε δρρόμους που φαίνονται – και είναι! – μια χαρά, δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά.
Συντήρηση; Καλώς, όπου πραγματικά χρειάζεται. Κατά τα άλλα, για μια ελάχιστη βελτίωση του οδοστρώματος μπορούμε να περιμένουμε και ένα και δύο χρόνια, μέχρι η χώρα να βγει – αν βγει τόσο σύντομα – από τη σημερινή στενωπό.
Κομμένοι μισθοί και συντάξεις από τη μία, δαπάνες όχι απαραίτητες αυτη την ώρα από την άλλη.

Εκτός...

Εκτός αν αυτές οι άκαιρες δαπάνες κρύβουν συναλλαγές όχι και τόσο θεμιτές...
Νομίζω ότι όλοι μας καταλαβαίνουμε πού οδεύουν τμήματα των κονδυλίων.

05 October 2011

Κακώς κείμενα (8) – κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση


Αρκετά κανάλια βάζουν, τις πρωινές ώρες κυρίως, αλλά όχι μόνο, «παιδικές» σειρές κινούμενων σχεδίων.

Οι παιδοψυχολόγοι ρωτήθηκαν άραγε για την καταλληλότητα των ταινιών; Τρυφερές ηλικίες τις παρακολουθούν και, με ορισμένες εξαιρέσεις, τί βλέπουν τα αθώα παιδικά μάτια;

Ήρωες τερατόμορφοι, που ο ένας εξοντώνει τον άλλον.
Επιστημονική φαντασία πέρα από κάθε όριο, πάλι με ήρωες και αντιήρωες.
Μάγοι κια μάγισσες που ξεχύνουν όλη την κακία τους σε αθώους.
Ιστοριούλες με καλούς και κακούς (για προετοιμασία στην κοινωνία όπου θα ζήσουν;)
Βασανιστήρια (ολοταχώς πίσω στο Μεσαίωνα).
Απεικονίσεις άκρως σεξιστικές (προετοιμασία για ταραγμένη εφηβεία...)
Ο μοναχιικός ήρωας που όλα τα καταφέρνει, όλους τους νικάει.
Όπλα όλων των ειδών.
Αγωνία, βία, μάχες, εξαπάτηση, δίψα για εξουσία (για μελλοντικούς πολιτικούς, μήπως;)
Ανορθόδοξα «οικογενειακά» σχήματα (από ορφανά, άλλο τίποτα...)

Όσοι παρακολουθούν τις σειρές θα βρουν κι άλλα άνθη του κακού.
Να υποθέσουμε ότι στο περιβόητο συμβούλιο που σαν ανεξάρτητη αρχή «παρακολουθεί» τις εκπομπές, δεν υπάρχει ένας παιδοψυχολόγος, ένας παιδαγωγός; Δεν εξηγείται αλλιώς η αδράνεια μπροστά στο ψυχικό δηλητήριο που χύνεται καθημερινά στις παιδικές ψυχές μέσα από την τηλεόραση.

Κι ο εύκολος αντίλογος: φταίνε οι γονείς!

01 October 2011

Κακώς κείμενα (7) – ομάδες και παράγοντες


Ποιός δεν θέλει τον υγιή αθλιτισμό;
Στη χώρα του ολυμπιακού πνεύματος θα ήταν παράφωνο να μην υπάρχει ζωηρό ενδιαφέρον για το «νους υγιής εν σώματι υγιή»...
Αλλά από την άθληση των νέων (και λιγότερο νέων, γιατί όχι;) και τη διάθεση των κατάλληλων χώρων για τα διάφορα αθλήματα, μέχρι τους βανδαλισμούς των φανατισμένων οπαδών και τα στημένα παιχνίδια, υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση.

Επαγγελματικός αθλητισμός – από μόνο του ήδη μια αντίφαση. Ένα θέαμα είναι, ένα έργο που παίζεται για το «φίλαθλο» κοινό, που ενθουσιάζεται και φανατίζεται.

Φανατισμός για μια ομάδα που λέγεται ελληνική επειδή έχει έδρα στην Ελλάδα. Κορυφαία μέλη/παίκτες της ομάδας είναι ξένοι. Αγοράστηκαν για μεγάλα ποσά από το εξωτερικό. Ποιός πληρώνει; Εμείς όλοι, μέσω των επιδοτήσεων που λαμβάνουν οι ομάδες από το δημόσιο.

Στα γήπεδα δεν πηγαίνουμε για να απολαύσουμε έναν αγώνα ευγενούς άμιλλας, αλλά για να εξοντώσουμε τον αντίπαλο και να ξεσπάσουμε στα καθίσματα (και στους οπαδούς των «άλλων»). Αποκλείεται να παραδεχτούμε ότι ο αντίπαλος παίζει καλύτερα από την ομάδα «μας». Φταίνε οι διαιτητές, ο προπονητής (συνήθως ξένος κι αυτός). Το ότι πολλοι αγώνες είναι στημένοι, αποκαλύφτηκε πρόσφατα, επίσημα. Το ότι διάφοροι «παράγοντες» κερδίζουν γερά ποσά σε στοιχήματα, έγινε κι αυτό γνωστό. Και στήσιμο και στοίχημα φαίνεται να πηγαίνουν χέρι-χέρι. Προς τί λοιπόν ο ενθουσιασμός κι ο φανατισμός για την «ομάδα»;

Και μυαλό δεν βάζουμε. Δεν βοηθάει κι η πολιτεία, που βλέπει τη μάζα των φανατισμένων «φιλάθλων» σαν ασφαλιστική δικλείδα – προτιμότερο να τα σπάνε στα γήπεδα παρά στα γραφεία του δημοσίου ή στα γραφεία των πολιτικών μας...

Τα παιδιά μας, τί φταίνε;
Με ενοχλεί αφάνταστα όταν ρωτάν ένα παιδάκι: «τί ομάδα είσαι;», λες κι από τα παιδιά που δεν έχουν ιδέα, ψάχνουν τη δική τους επιβεβαίωση οι μεγάλοι που κάνουν αυτή την ανόητη ερώτηση...

Πράσινοι και γαλάζιοι στο Βυζάντιο.
Κόκκινοι και πράσινοι στη σύγχρονη Ελλάδα.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται.


26 September 2011

Κακώς κείμενα (6) – διαπασών


Το περασμένο σαββατοκύριακο πήγα προσκεκλημένος σ’ ένα γάμο.
Όλα όμορφα, ευχάριστα, ως τη στιγμή που μπήκα στη μεγάλη αίθουσα όπου παρατέθηκε το γαμήλιο τραπέζι.
Η μουσική αρκετά δυνατή. Για να μιλήσεις με το διπλανό σου, έπρεπε να υψώνεις φωνή και να τείνεις κοντά το αυτί αν ήθελες να ακούσεις την απάντηση.
Σε γαμήλιο τραπέζι συναντάς μακρινούς συγγενείς. Ευρύτερα, εκεί σμίγουν για πρώτη φορά δύο οικογένειες. Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για κοινωνική συναναστροφή, για νέες γνωριμίες – υπό τον όρο ότι ο λεγόμενος DJ το επιτρέπει. Γιατί με ένταση μουσικής απαγορευτική για κανονική συζήτηση ούτε λέξη ακούγεται...
Ρώτησα τον υπεύθυνο της τραπεζαρίας αν η ένταση μπορούσε να χαμηλώσει λίγο. Είπε ότι θα φρόντισε να είναι υποφερτή η μουσική στη διάρκεια του δείπνου, αλλά θα δυνάμωνε για το χορό. Αμ δε!
Με το που μπήκαν στην αίθουσα οι νεοπαντρεμένοι – που έλειπαν για φωτογραφίσεις – η αίσθουσα σείστηκε από τα υψηλά decibel. Ούτε λόγος για συζήτηση. Οι συνδαιτημόνες όλοι υποβιβάστηκαν σε άβουλα βουβά όντα, υποχρεωμένα να υποστούν ανούσιες μελωδίες, ξελαρυγγίσματα επώνυμων και μή ερμηνευτών.

Στο χορό η ίδια, αν όχι ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Έβαλα ωτασπίδες και περίμενα στωικά τη στιγμή που θα μπορούσα να αποχωρήσω χωρίς αυτό να εκληφτεί σαν άκαιρη φυγή.

Ποιός δίνει στους DJ το δικαίωμα να ταλαιπωρούν έτσι τον κόσμο;
Μην αντιτάξει κανείς ότι ο χορός απαιτεί πολύ μεγάλη ένταση. Εδώ και αιώνες, χιλιετίες χορεύουμε σ’ αυτή την χώρα, σε γάμους και πανηγύρια, χωρίς μεγάφωνα, με τον ήχο των μουσικών οργάνων και μόνο. Το ότι η τεχνολογία των τελευταίων δεκαετιών παρέχει τη δυνατότητα να ακουστεί η μουσική σε απόσταση αρκετών τραπεζιών, δεν σημαίνει ότι πρέπει να φτάσουμε στην άλλη άκρη. Στο γαμήλιο τραπέζι δεν παρακολουθούμε συναυλία. Μουσική υπάρχει για «ατμόσφαιρα» και φυσικά για χορό – όχι όμως για να μας σπάσει τα τύμπανα!

...Ή όπου με πολλή φασαρία καλύπτουμε την πνευματική φτώχεια μας...

23 September 2011

Κακώς κείμενα (5) – οι ρακέτες της αμμουδιάς

Τώρα που ο πολύς κόσμος εγκαταλείπει τις παραλίες, κατάλληλη στιγμή να εξομολογηθώ ότι μέσα στο κατακαλόκαιρο μου έτυχε να φύγω από μερικές αμμουδιές λόγω... ρακέτας!
Αυτό γίνεται κάθε καλοκαίρι...
Η εικόνα γνωστή σε όλους μας: εκεί που το νερό γλύφει την άμμο, εκεί που παίζουν τα μικρά και φτιάχνουν πύργους στην άμμο, εκεί ακριβώς δεσμεύουν μερικοί επιτήδιοι το χώρο για να παίζουν ρακέτες.

Πηδάνε, τρέχουν, χτυπάνε σε απόσταση εκατοστών μόνο από τους λουόμενους που έχουν ξαπλώσει εκεί.

Ο μονότονος θόρυβος είναι το λίγοτερο. Κτάπα κτάπα κτάπα κτάπα...
Πολύ δυνατά χτυπήματα – σκέφτομαι ότι αν χτυπούσαν έτσι τους περιώνυμους πολιτικούς μας, θα είχαμε πετύχει κάθαρση σε βάθος του πολιτικού κόσμου μέσα σ’ ένα μόνο καλοκαίρι...

Όπου η αμμουδιά είναι αρκετά φαρδιά, άνετα μπορούν να παίζουν πίσω από το όγκο των λουομένων – μικρό το κακό εκεί. Έλα όμως που και σ’ αυτή την περίπτωση, οι άνθρωποι αυτοί, που μόνο το καλοκαίρι στην αμμουδιά πιάνουν ρακέτα στο χέρι, επιμένουν να έχουν τα πόδια τους μέσα στο νερό. Μοιραία δημιουργείται γύρω τους μια ζώνη ασφάλειας αρκετών μέτρων, γιατί κανένας δεν θέλει να χτυπηθεί από μπάλα του τένις – είναι και η βία των χτυπημάτων, βλέπεις, και το βάρος και η σκληράδα της μπάλας...

Κι αν η μπάλα, από λάθος χτύπημα καταλήγει μακριά από το παίχτη για τον οποίο προορίζεται, ο τελευταίος αυτός σε κοιτάζει επιτιμητικά αν δεν του τη γυρίζεις γρήγορα και πρόθυμα...

Οι ρακέτες στην αμμουδιά είναι άλλο ένα δείγμα του «έτσι θέλω, έτσι μ’ αρέσει» των Ελλήνων εκείνων που δεν νοιάζονται για τους γύρω τους.

Η μόνη λύση τα βραχώδη λιμανάκια, μέ ή χωρίς μικρές γλώσσες αμμουδιά... Τα άγρια διώχνουν τα ήμερα.

19 September 2011

Κακώς κείμενα (4) – ξενόγλωσσα τρώμε, ξενόγλωσσα ντυνόμαστε

... αλλά και ξενόγλωσσα πίνουμε! Καφέδες όλων των ειδών, όλων των αρωμάτων. Οι διάφοροι τρόποι παρασκευής ήρθαν από το εξωτερικό, εκτός από το... φραπέ (γαλλική λέξη) που καθιερώθηκε ερήμην μας ενώ ήταν Έλληνας εκείνος που το χτύπησε πρώτη φορά.

Το να δίνουμε ξένη ονομασία σε ποτά ή εδέσματα που παρασκευάζονται με χαρακτηριστικό τρόπο, καμιά αντίρρηση. Τουρκικά και ιταλικά τα περισσότερα καθημερινά μας πιάτα. Αλλά τα βασικά υλικά, οι τροφές, παραμένουν συνήθως ελληνικές.

Τα ταχυφαγεία, τα κέντρα γρήγορου φαγητού, έχουν προφανώς διαφορετική άποψη. Εκεί πρέπει να ξέρουμε και να μιλάμε αγγλικά (συνήθως).

Εκεί το κοτόπουλο γίνεται chicken, το ψάρι fish, η κοινή τηγανιτή πατάτα fries, και πάει λέγοντας...
Και δεν κάνουν πάντοτε τον κόπο να τα... μεταφράσουν για τους... ιθαγενείς.
Γιά φαγητά/τροφές που δεν έχουν το αντίστοιχό τους στα ελληνικά, το να χρησιμοποιούν ξένους όρους για ευκολία, δεν είναι και απευκταίο.
Αλλά μανία το κοτόπουλο να το λένε chicken, και το ψάρι fish ! Υπάρχει λόγος;

Και περνάμε στα εμπορικά κέντρα, που, άγνωστο γιατί, πρέπει να τα λέμε πια mall – και εμφανίζονται με ξεκάθαρη ξένη ονομασία: Attica, River West, Metro Mall, Factory Outlet, κλπ.
Αρχίζω από τους τίτλους των καταστημάτων εκεί μέσα – 95% ξενόγλωσσα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά (τα γερμανικά λείπουν παντελώς, πώς κι έτσι;).
Για τις γαλλικές επιγραφές, στοίχημα ότι ούτε ένα 10% των Ελλήνων μπορεί να τις προφέρει σωστά ούτε φυσικά να τις θυμάται καλά καλά. Δεν άκουσαν αυτοί οι έξυπνοι (;) καταστηματάρχες ότι βασική αρχή της διαφήμισης είναι να απευθύνεσαι στη γλώσσα της δυνητικής πελατείας σου;
Αλλά ούτε τη λέξη «εκπτώσεις» καταδέχονται πια. Παντού soldes και sales, δίπλα στα bargains.
Μέσα στα καταστήματα – κι αφήνω κατά μέρος τα σήματα κατατεθέντα που δεν αλλάζουν και δεν μεταφράζονται – οι κατατοπιστικές (;) επιγραφές είναι πολλές φορές ξενόγλωσσες. Ειδικά στα καταστήματα ενδυμάτων, δεν ξέρω από ποιά στρεβλή ξενομανία ορμώμενα, οι περισσότερες περιγραφές τμημάτων (για ηλικία, μεγέθη, είδος) είναι ξενόγλωσσες. Και δεν αναφέρομαι σε λέξεις της μόδας, αλλά σε βασικές ελληνικές λέξεις: το κορίτσι εκεί γίνεται girls, το αγόρι boys, η ηλικία age, οι γυναίκες women, οι άνδρες men – λες και ξαφνικά έπεσε λεξοπενία στις πολύ βασικές έννοιες.
Δοκιμάζουμε σε fitting rooms και πληρώνουμε στο cashier, ή παρεμφερή.

Αρχοντοχωριατισμός στο έπακρο, θα πουν μερικοί.
Ή... εφαρμόζεται έντεχνα από κάποια αφανή κέντρα μια στρατηγική αφελληνισμού;

16 September 2011

Κακώς κείμενα (3) – οι τράπεζές (μας) που έγιναν bank

Διαβάζοντας τον τίτλο, μερικοί θα αναφωνήσουν, ξενόγλωσσα κι αυτό: «o tempora o mores!»
Άλλοι θα ανατρέξουν σ’ αυτά που είπε κάποτε ο Kissinger (αν πραγματικά το είπε...), ότι πρέπει να αφελληνίσουμε τους Έλληνες.
Χαριτολογώντας μπορεί κανείς να πει ότι, αφού γεμίσαμε Πακιστανούς, και η αγγλική είναι επίσημη γλώσσα του Πακιστάν, σωστά προσελκύουμε τις πλούσιες καταθέσεις τους με το να τους διευκολύνουμε με την αγγλική λέξη bank – μην κάνουν λάθος και τα ακουμπήσουν αλλού...
Ακόμα, τα κυνικά πνεύματα ίσως θεωρήσουν φυσικό ότι η τράπεζα έγινε bank από τη στιγμή που οι περισσότερες καταθέσεις – και κυρίως οι μεγάλες καταθέσεις – βρίσκονται έξω. Να μη νιώθουν άβολα όταν (όταν;...) επανέρχονται εδώ.
Τέλος, οι πρακτικοί άνθρωποι θα σκέφτονται: τόσα προβλήματα μας ταλανίζουν, τέτοιο βουνό έχουμε μπροστά μας, σε μια λεξούλα θα κολλάμε;

Ναι, μια λεξούλα.
Και δεν είναι μια λεξούλα. Η ξενομανία προχωράει και στα υπόλοιπα στοιχεία της επωνυμίας:
Είδατε ποτέ πουθενά «Άλφα Τράπεζα» σε ωραία ελληνικά; Όχι βέβαια. Παντού διαβάζουμε Alpha Bank. Μέχρι και το πρώτο γράμμα του αλφαβήτου μας πρέπει πια να το γράφουμε με λατινικά στοιχεία όταν απευθυνόμαστε σ’ αυτή την ελληνική (;) τράπεζα.
Η Eurobank φαίνεται ότι είχε ποντάρει στο ότι το νέο νόμισμα δεν θα λεγόταν ευρώ αλλά euro (γιούρο, όπως το λένε και μερικοί, ακόμα και στην τηλεόραση...). Εκεί έπεσε έξω. Μικρό το κακό. Υπήρχε κανένας λόγος να λέγεται Ευρωτράπεζα, ελληνικότατα;
Αμ η καημένη η Attica Bank; το σπουδαιότερο νομό της χώρας τον έκανε αγνώριστο, εκτός αν δεχτούμε ότι το Attica το πήρε από μια από τις κωμοπόλεις με αυτό το όνομα στις ΗΠΑ. Καμία σχέση με Ελλάδα, δηλαδή...
Για την ΑΤΕ Bank, η ξένη μετονομασία δικαιολογείται. Ηχεί ασφαλώς αριστοκρατικότερο από το ξεφτισμένο «Αγροτική Τράπεζα» που την ήξερε και η κάθε γιαγιά του χωριού.
Για την Postbank, τί να πούμε. Τη Geniki Bank (!). Για τόσες άλλες που περιφρονούν χωρίς αιδώ τη γλώσσα της πελατείας τους, των καταθετών τους;...

Λάθος μου, προφανώς: ποιές καταθέσεις, με δανεικά ζούμε και οι δανειστές μας είναι ξένοι. Ορθά ο αφελληνισμός ξεκινάει από το (άδειο) πουγγί μας!

Εξάλλου, λεκτικά, φιλότιμο ελληνικό και bank, ταιριάζουν;...

13 September 2011

Κακώς κείμενα (2) - η κραυγαλέα άστοργη ζωγραφική

Μια παιδική χαρά στο Δάσος Χαϊδαρίου.

Δεν χρειάζεται να περνάς από πολλούς δρόμους για να συνειδητοποιήσεις το πρόβλημα.
Όπου άσπρος τοίχος και «ζωγραφιές», «συνθήματα», «επιγραφές», χωρίς διάκριση αν ο χώρος είναι δημόσιος ή ιδιωτικός.
Τα γνωστά grafitti.
Σχέδια καμιά φορά πρωτότυπα, αξιόλογα, πολλές φορές ασυνάρτητα.

Το περασμένο σαββατοκύριακο φιλοξενήθηκα σ’ ένα σπίτι με πρόσοψη και μπαλκόνι πολύ κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές.
Κατά διαστήματα, έπαιξα τον «άνθρωπο που είδε τα τρένα να περνάνε». ΟΛΟΙ οι επιβατικοί συρμοί πλούσια «ζωγραφισμένοι», μέχρι και τμήματα των παραθύρων.

Ποιό είναι, άραγε, στο μυαλό των νεαρών – μάλλον – ζωγράφων το επιδιωκόμενο αισθητικό αποτέλεσμα; Ή πρόκειται για μια διαμαρτυρία της νέα γενιάς για τις διαφημίσεις μέσα και έξω στα δημόσια μέσα μεταφοράς; Καιρός τώρα, λεωφορεία και συρμοί του ηλεκτρικού «ζωγραφίζονται» με διαφημίσεις. Το τέλειο άλλοθι για μια νεολαία που θέλει να προσθέσει λίγη τέχνη σε άχρωμες επιφάνειες.

Αλλά σε τοίχους; Σε περιφράξεις σπιτιών; Σε παιδικές χαρές;
Η φωτογραφία εύγλωττη.
Καταντάμε σιγά σιγά μια χώρα όπου το ακαλαίσθητο θριαμβεύει...

08 September 2011

Κακώς κείμενα (1) - τα αδέσποτα


Τί βλέπουν τα ματάκια μου; ΕΠΙΚΗΡΥΞΗ !
Έγινε το Δάσος Χαϊδαρίου Far West ; Τα όπλα μου! Πού είναι τα όπλα μου;

Μέρες πολλές αυτή η «επικήρυξη» είναι αναρτημένη σ’ ένα δένδρο, σε μια διασταύρωση μέσα στο Δάσος Χαϊδαρίου.
Η δημοτική αρχή δεν έχει αντιδράσει (ακόμα). Εδώ τόσα και τόσα τοιχοκολλούνται, τόσοι και τόσοι άσπροι τοίχοι εκπέμπουν αντιαισθητικά μηνύματα. Τί να πρωτοκαθαρίσει η δημοτική αρχή...
Δεν είμαι νομικός αλλά δεν μου φαίνεται «σύννομη» η επικήρυξη. Μπορεί ο κάθε σύλλογος να εκδίδει επικηρύξεις; Και η αμοιβή; Μπορεί ο κάθε σύλλογος να σκορπά τα χρήματα του ταμείου του, δηλαδή τα χρήματα των μελών του, ενδεχομένως τα χρήματα των επιχορηγήσεων από το δημόσιο, δηλαδή τα χρήματα όλων μας, και να τα δώσει σε όποιον καρφώνει το διπλανό του;
Εδώ αγγίζουμε βέβαια το αγκάθι των διοικήσεων των αναρρίθμητων ενώσεων/συλλόγων «μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα», διοικήσεις που καμιά φορά διαχειρίζεται αξιόλογα ποσά. Ποιός ελέγχει;

Και τώρα στην ουσία του θέματος:
Τα περισσότερα αδέσποτα σκυλιά που κυκλοφορούν στο Δάσος είναι σκυλιά με «κολλάρο». Έχουν δηλαδή ιδιοκτήτες που, σύμφωνα με το νόμο, πρέπει να κρατούν το κατοικίδιό τους στο σπίτι τους, στον κήπο τους, ή στο λουρί όταν βγουν στο δρόμο.
Κι εδώ το ερώτημα: ποιός ελέγχει αυτούς τους αμελείς ιδιοκτήτες;

Για τα ανώνυμα, πραγματικά αδέσποτα, υπάρχει ο «μπόγιας». Πού είναι άραγε;

Θα μού πείτε: τόσα και τόσα άλυτα προβλήματα αντιμετωπίζουμε, σαν δημόσιο, σαν κοινωνία, σαν χώρα – με τα αδέσποτα θα ασχοληθούμε;

Κι έτσι εμφανίζονται οι φόλες, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να σκοτώνουν σκυλιά παρά να τους ταλαιπωρούν τα σκυλιά. Φυσικά, είναι κρίμα. Δίκαια οδύρονται οι οργανώσεις ζωοφίλων, αν και ο οδυρμός τους είναι άκρως επιλεκτικός.

Επιλεκτικός, γιατί σε ετήσια βάση σφάζονται εκατομμύρια κοτόπουλα, εκατομμύρια αρνιά, εκατοντάδες χιλιάδες μοσχάρια και γουρούνια, ενώ χιλιάδες κυνηγοί σ’ όλη την επικράτεια σκοτώνουν, νομιμότατα, χιλιάδες κουνέλια, λαγούς, πέρδικκες, κι άλλα εντελώς αθώα κι άκακα ζώα.
Γι’ αυτά τα άτυχα ζώα ούτε δάκρυ από τις κυνόφιλες οργανώσεις, που προστατεύουν επιλεκτικά το σκυλί, ζώο χρήσιμο φυσικά, πολλές φορές όμως ενοχλητικό όταν γαύγίζει ασταμάτητα, και επικίνδυνο όταν επιτίθεται σε μικρά παιδιά.

Στην κλίμακα αξιών μας, κάτι δεν πάει καλά...

05 September 2011

Δάσος Χαϊδαρίου Αττικής (2)

Ο (μικρός) καθημερινός κόσμος του Ξενούδη (2)



13.
Η μεγάλη μπαλκονόπορτα του καθιστικού σε προσκαλεί στη βεράντα.


14.
Η βεράντα με το μεγάλο τραπέζι, κατάλληλο για συγκεντρώσεις οικογενειακές και φιλικές. Μερικές γλάστρες και πολύ πράσινο έξω από τα κάγκελα. Εδώ καταλήγουν όνειρα, για να γίνουν ποίηση.


 
15.
Ο Ήλιος, σήμα κατατεθέν σε πολλά ποιήματα του Ξενούδη.


16.
Το πίσω παράθυρο του καθιστικού αποκαλύπτει θέα σε γειτονικούς κήπους.
Φέτος η αμυγδαλιά μας φιλοτιμήθηκε. Όπου νάναι θα πρέπει να μαζεύω τα αμύγδαλα.


17.
Δρόμος με θέα προς το Ποικίλο Όρος.


18.
Η κορυφή του όρους Αιγάλεω. Διακρίνονται οι παλαιές βάσεις πυραύλων (πύραυλοι δεν υπάρχουν). Σε παλαιότερες εποχές, μια τέτοια λήψη θα κινούσε υποψίες για κατασκοπεία. Σήμερα, με το Google Earth, πολλές «μυστικές» τοποθεσίες είναι ξεπερασμένες...


19.
Τί βλέπουν τα ματάκια μου; ΕΠΙΚΗΡΥΞΗ !
Έγινε το Δάσος Χαϊδαρίου Far West ; Τα όπλα μου! Πού είναι τα όπλα μου;
Εκτενέστερο σχόλιο γι’ αυτά τα θλιβερά φαινόμενα στην επόμενη ανάρτηση.




 

Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, παραθέτουμε εδώ μερικές όψεις ακόμα του μικρού κόσμου στο οποίο κινείται καθημερινά ο Ξενούδης:

01 September 2011

Δάσος Χαϊδαρίου Αττικής (1)

Δάσος Χαϊδαρίου Αττικής
Ο (μικρός) καθημερινός κόσμος του Ξενούδη

Όσοι διάβασαν τους περασμένους μήνες εδώ τα ποιήματά μου – κι αρκετά τα ποιήματα με σαφή αναφορά σε τόπους ελληνικούς – ίσως να έχουν την περιέργεια: «μα πού ζει αυτός ο άνθρωπος;»

Τις επόμενες μέρες θα υπάρξουν μερικές αναρτήσεις που δίνουν απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα.


1.
Εδώ ένα μεγάλο μέρος της Αθήνας, κυρίως η δυτική πλευρά, το ΧΑΪΔΑΡΙ.
Στο κέντρο, ο λόφος του Προφήτ’ Ηλία, προς τα δεξιά του λόφου η συνοικία «ΔΑΣΟΣ».
Στο βάθος το όρος Αιγάλεω. Μια ιδιομορφία: το όρος Αιγάλεω έδωσε το όνομά του στο γνωστό δήμο Αιγάλεω, αλλά σε κανένα σημειίο αυτός ο δήμος δεν εφάπτεται με το μικρό βουνό.
Όλοι οι Αθηναίοι έχουν περάσει, απ έξω, από το Δάσος Χαϊδαρίου, μέσω της Ιεράς Οδού ή της λεωφόρου Αθηνών-Κορίνθου. Λίγοι έχουν επισκεφτεί το Δάσος.



2.
Το Δάσος αναπτύχτηκε στην πλαγιά του Ποικίλου Όρους (πίσω μας, από αρκετά ψηλά η λήψη της φωτογραφίας, από την επιμέρους συνοικία «Άνω Δάσος»).



3.
Μια ακόμα άποψη του Δάσους από ψηλά.
Θα μου πείτε: Δάσος, ποιό δάσος; Που είναι το δάσος;
Οι πολυκατοικίες, δυστυχώς, είναι ψηλότερες από τα αναρρίθμητα πεύκα.
Πρέπει να περπατήσεις στη συνοικία για να δεις το δάσος.
Η αλήθεια είναι ότι πολλά πεύκα κόπηκαν. Η κάλυψη των οικοπέδων είναι μέχρι 40%. Αν δεν υπάρχει παραβίαση του κανονισμού, μένει ακόμα ένα 60% για πεύκα και κήπους. Πάλι καλά.



4.
Ωραίος χώρος στάθμευσης, ε; Με σύγχρονη αισθητική αντίληψη. Κρίμα που τα υπόλοιπα πολυάριθμα χτίρια του συγκροτήματος δεν ακολούθησαν... Πρόκειτα για το μεγάλο ψυχιατρικό νοσοκομείο του Δαφνιού. Το Δάσος είναι σφηνωμένο ανάμεσα στα στρατόπεδα (ΚΕΒΟΠ, ανατολικά) και το ψυχιατρείο (που καταλαμβάνει μια τεράστια έκταση προς τα δυτικά).

(Αν ο Ξενούδης χάσει ποτέ τα μυαλά του – συμβαίνει καμιά φορά με τους ποιητές – η θεραπεία, ή ο εγκλεισμός, βρίσκονται κοντά. Μόλις ένα τετράγωνο...)



5.
Κι άλλη άποψη του ψυχιατρείου. Στο βάθος διακρίνεται το Ποικίλο Όρος.



6.
Το Ποικίλο ΄Ορος, ψηλά, απόμακρο, και χτίρια του ψυχιατρείου.



7.
Το Άνω Δάσος έχει σκαρφαλώσει όσο γίνεται στην απότομη πλαγιά του Ποικίλου. Δρόμοι πολύ ανηφορικοί. Συνοικία «κουραστική». Στη δεκαετία του 1990 μπήκε ολόκληρη περιοχή στο σχέδιο πόλης και πολύ γρήγορα έγινε η ανοικοδόμηση. Πολλές μονοκατοικίες. Αλλά με το να επιτραπεί η συνεχής δόμηση – κολλητά τα σπίτια το ένα στο άλλο – κάθε καινούργια οικοδομή κρύβει ένα μέρος της καταπληκτικής θέας σε κάποιους άλλους. Ασυναρτησίες του δημοσίου...



8.
Χαρακτηριστικός δρόμος του Δάσους.
Είναι πρωί ακόμα. Μεγάλες οι σκιές.
Στο βάθος το όρος Αιγάλεω.



9.
Ο δήμος μπόρεσε να αξιοποιήσει αισθητικά αρκετά τμήματα του Δάσους.
Εδώ η πλατεία Πρωτομαγιάς, άλσος πευκόφυτο, η χαρά των παιδιών, των αδέσποτων σκυλιών, και των μεγαλύτερων νέων (αργά το βράδυ).







10. 11. 12.
Για τον Ξενούδη, το κέντρο του σπιτιού δεν είναι το σαλόνι, ή η τραπεζαρία, αλλά η μεγάλη βεράντα. Τα πεύκα και τα άλλα δενδρα δημιουργούν, με τον ήλιο, ένα εράσμιο περιβάλλον.
Τρεις φωτογραφίες, από ανατολικά έως δυτικά.