Κακώς κείμενα (2) - η κραυγαλέα άστοργη ζωγραφική

Μια παιδική χαρά στο Δάσος Χαϊδαρίου.

Δεν χρειάζεται να περνάς από πολλούς δρόμους για να συνειδητοποιήσεις το πρόβλημα.

Όπου άσπρος τοίχος και «ζωγραφιές», «συνθήματα», «επιγραφές», χωρίς διάκριση αν ο χώρος είναι δημόσιος ή ιδιωτικός.

Τα γνωστά grafitti.

Σχέδια καμιά φορά πρωτότυπα, αξιόλογα, πολλές φορές ασυνάρτητα.

Το περασμένο σαββατοκύριακο φιλοξενήθηκα σ’ ένα σπίτι με πρόσοψη και μπαλκόνι πολύ κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές.

Κατά διαστήματα, έπαιξα τον «άνθρωπο που είδε τα τρένα να περνάνε». ΟΛΟΙ οι επιβατικοί συρμοί πλούσια «ζωγραφισμένοι», μέχρι και τμήματα των παραθύρων.

Ποιό είναι, άραγε, στο μυαλό των νεαρών – μάλλον – ζωγράφων το επιδιωκόμενο αισθητικό αποτέλεσμα; Ή πρόκειται για μια διαμαρτυρία της νέα γενιάς για τις διαφημίσεις μέσα και έξω στα δημόσια μέσα μεταφοράς; Καιρός τώρα, λεωφορεία και συρμοί του ηλεκτρικού «ζωγραφίζονται» με διαφημίσεις. Το τέλειο άλλοθι για μια νεολαία που θέλει να προσθέσει λίγη τέχνη σε άχρωμες επιφάνειες.

Αλλά σε τοίχους; Σε περιφράξεις σπιτιών; Σε παιδικές χαρές;

Η φωτογραφία εύγλωττη.

Καταντάμε σιγά σιγά μια χώρα όπου το ακαλαίσθητο θριαμβεύει...