31 December 2011

Η ευχή μου για όλους - Mijn wens voor iedereen

... ο νέος χρόνος να είναι σαν το τοπίο παρακάτω !

... dat het nieuwe jaar er zou uitzien zoals onderaan !

21 December 2011

Στα Μετέωρα (συνέχεια από το χτεσινό «στο χωριό μας»)


Τακτικά ταξίδια στη Θεσσαλία αναπόφευκτα γέννησαν έμπνευση για ζωγραφικούς πίνακες με θέμα τα Μετέωρα. Τέσσερεις ελαιογραφίες παρατίθενται παρακάτω, με τίτλους που για αρκετούς αναγνώστες είναι παράξενοι, διφορούμενοι. Γι’ αυτό προσθέτω μερικές επεξηγήσεις.

«Αθανάσιος Μετεωρίτης ο νεώτερος»
Όλοι μας έχουμε ακούσει, από την εκκλησιαστική ιστοριογραφία, ότι ο πρώτος που ονομάτισε «Μετέωρα» την περιοχή ήταν ο Άγιος Αθανάσιος ο Μετεωρίτης. Ο πίνακας απεικονίζει έναν ορειβάτη/αναρριχητή που με έκδηλη, ακραία προσπάθεια, σφίγγοντας τα δόντια, φτάνει στην κορυφή. Να υποθέσουμε ότι ο Άγιος Αθανάσιος κάποτε έκανε το ίδιο, στην εποχή του; Ο τίτλος του πίνακα μεταθέτει τα σήμερα στα τότε…

«Θεσσαλία, το φρούριο των Μετεώρων»
Τίτλος καθαρά υποκειμενικός. Όταν έτυχε να προσεγγίσω τα Μετέωρα από τα βόρεια, είχα έντονα την εντύπωση ότι βρισκόμουνα μπροστά σ’ ένα τεράστιο φυσικό φρούριο.

«Μετέωρα, η πάλη των τάξεων»
Αλληγορικός τίτλος για τη διαίρεση της κοινωνίας μας σε τάξεις. Ψηλά, οι λεγόμενες «ανώτερες» τάξεις, οι επώνυμοι που φαίνονται ολοκάθαρα στο σαφέστατο περίγραμμα των βράχων σε μια πολύ διαυγή ατμόσφαιρα. Πιο κάτω στα ορεινά χωράφια οι εύπορες τάξεις. Εδώ δεν έχουμε πια τους επώνυμους αλλά τα κτήματα που τους αντιπροσωπεύουν είναι ακόμα καλά προσδιορισμένα. Παρακάτω βλέπουμε το χάος των ελαιώνων κι οπωροφόρων.  Είναι ο πολύς κόσμος του μόχθου που παράγει. Το κυπαρίσσι που βγαίνει σα φλόγα από τη μεγάλη μάζα είναι ο καλλιτέχνης που με τη δουλειά του, την τέχνη του, κατόρθωσε να ξεχωρίζει. Πιο κάτω το χώμα, το φτωχό τμήμα μιας κοινωνίας που δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τις δυνάμεις που όλοι μας διαθέτουμε, ή τις ευκαιρίες που θα έπρεπε όλοι δικαιωματικά να έχουμε στο ξεκίνημα…

«Μετέωρα, τελευταία ανάβαση»
Προσεγγίζοντας τα Μετέωρα από την Καλαμπάκα, το πρώτο μοναστήρι που συναντάμε είναι του Αγίου Νικολάου (λέγεται και του Αναπαυσά). Οι περισσότεροι επισκέπτες το προσπερνάνε για να διειδύσουν πιο βαθιά στο σύμπλεγμα των βράχων, όπου και τα πιο εντυπωσιακά μοναστήρια. Στην επίστροφή, όποιος έχει ακόμα διάθεση και δυνάμεις θα επισκεφτεί και του Αγίου Νικολάου το μοναστήρι, κι αυτή η «τελευταία» ανάβαση είναι αρκετά κουραστική…


Αθανάσιος Μετεωρίτης ο νεώτερος
90 x 56εκ
(ανήκει ήδη σε ιδιωτική συλλογή)



Θεσσαλία, το φρούριο των Μετεώρων
64 x 103εκ



Μετέωρα, η πάλη των τάξεων
103 x 64εκ



Μετέωρα, τελευταία ανάβαση
70 x 50εκ
(βρίσκεται σε ιδιωτική συλλογή στις Βρυξέλλες).


καλές γιορτές, χρόνια πολλά !

20 December 2011

Στο χωριό μας


Αυτές τις μέρες – κατά κύριο λόγο βέβαια το Πάσχα – ο νους μας πηγαίνει στο «χωριό μας». Στις γιορτές, αρκετοί από μας τους κατά συνθήκη αστούς των μεγάλων πόλεων θα επιστρέψουν για λίγες μέρες σ’ αυτά τα ευλογημένα μέρη, και θα φιλοξενηθούν από παππούδες και γιαγιάδες ή άλλους κοντινούς συγγενείς.

Το χωριό του Ξενούδη ΔΕΝ είναι το χωριό ΤΟΥ, είναι το χωριό της γυναίκας του, το μέρος όπου συνάντησε για πρώτη φορά εκίνη που θα γινόταν η σύντροφος της ζωής του.

Ελευθερές το όνομα. Ελευθερές Θεσσαλίας ή Ελευθερές Λαρίσης. Παλαιά η πίνακίδα έγραφε «Ελευθεραί». Αρκετά χρόνια μετά την επικράτηση της δημοτικής η πινακίδα έγινε – επιτέλους -  «Ελευθερές». Πρόσφατα ξαναέγινε «Ελευθεραί», ίσως επειδή οι κάτοικοι εξακολουθούν και μιλάνε για «το Ελευθεραί», «του Ελευθεραί», ούτε καθαρεύουσα, ούτε δημοτική, με μια επίμονη και ιδιότυπη αδιαφορία για τους κανόνες της γραμματικής…

Το χωριό το συναντάμε 10 χιλιόμετρα έξω από τη Λάρισα, στο δρόμο προς την Καρδίτσα, σε περιοχή με λόφους. ράχες. Εκεί λέμε να περάσουμε τα φετινά Χριστούγεννα.

Σε εποχές που μ’ έπιανε ο οίστρος της ζωγραφικής, αποτύπωσα σε πίνακες μερικές όψεις, όχι του χωριού, αλλά των άμεσων γύρω περιοχών. Τρεις ελαιογραφίες παραθέτω παρακάτω:


Ελευθερές Θεσσαλίας, τα καμένα χωράφια στο Ριζό.
60 x 97εκ.




Ελευθερές Θεσσαλίας: ο παλιός αμπελότοπος
60 x 97εκ.




Θεσσαλία, δυτικά των Ελευθερών: ο Τίτανος
60 x 97εκ.

Λόγω γιορτών, μια συνάρτηση διαφορετική από τις άλλες...

13 December 2011

Κακώς κείμενα (15) - η ομολογούμενη αδικία

Είναι να μη βγαίνεις από τα (κινεζικής παραγωγής) ρούχα σου;
Είναι να μην αρπάζεις πέτρα, ξύλο, κομμάτι μάρμαρο;

Κάθε τρεις και λίγο βγαίνει ένας από την παρεούλα που λέγεται κυβέρνηση κι ομολογεί ότι τα μέτρα που παίρνουν είναι σκληρά κι άδικα!

ΑΔΙΚΑ !

Το "σκληρό", με πολλή προσπάθεια να το καταπιώ, το "άδικο" όμως;
Ποιός τους έδωσε το δικαίωμα να αδικούν;
Ποιός νόμος της φύσης ή της συντεταγμένης (;) πολιτείας συγχωρεί το ΑΔΙΚΟ ;
Κλέφτες κι απατεώνες μπαίνουν φυλακή. Αυτοί;

Θα μου πείτε: άοπλος ο λαός. Ποιός θα τους συλλάβει;
Άοπλος;
Μπορεί να μην έχουμε πυροβόλα όπλα, αλλά μαχαίρια, ρόπαλα, πέτρες υπάρχουν σε αφθονία.
Καί σπίρτα.

Η νέμεση δεν αργεί...

07 December 2011

Κακώς κείμενα (14) - άδεια οδήγησης


Βρισκόμουνα τις προάλλες σ’ ένα ΚΕΠ (κέντρο εξυπηρέτησης πολιτών) και έτυχε να μάθω από κεί τι χρειάζεται να κάνει ένα άτομο τρίτης ηλικίας για να ανανεώνει την άδεια οδήγησής του.

Οι περισσότεροι άνθρωποι βγάζουν άδεια οδήγησης όταν είναι γύρω στα 20. Η άδεια ισχύει έως τα 65. Φτάνοντας σ’ αυτή την ηλικία, αρχίζουν οι τριετείς ή διετείς ανανεώσεις (δεν έμαθα πότε είναι 3, πότε 2 χρόνια). Γι’ αυτές τις ανανεώσεις πρόκειται.

Σαν τέλειο παράρτημα της ελληνικής γραφειοκρατίας, το ΚΕΠ παραδίδει στον ενδιαφερόμενο ένα σημείωμα με όλα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά. Έτσι μαθαίνουμε λοιπόν ότι ο ταλαίπωρος συνταξιούχος (σίγουρα ταλαιπωρημένος με τα πρόσφατα «μέτρα») πρέπει να πάει:

-       στην Εθνική Τράπεζα
-       στο βιβλιοπωλείο/χαρτοπωλείο
-       στην ΔΟΥ
-       στον παθολόγο γιατρό
-       στον οφθαλμίατρο
-       στο φωτογράφο

και να καταβάλει συνολικά περίπου 150 ευρώ… Γι’ αυτούς που πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι χρήμα, η δαπάνη είναι φυσικά πολύ μεγαλύτερη.

Δείτε το έντυπο με τα δικαιολογητικά:


Γιατί όλη αυτή η ταλαιπωρία;

Είναι κατανοητό ότι σαν κοινωνία, σαν δημόσιο, ενδιαφερόμαστε για την καλή υγεία και την καλή όραση των οδηγών. Απορία: μόνο μετά τα 65 προκύπτουν ενδεχόμενα προβλήματα υγείας; Αλλά ας δεχτούμε ότι πρέπει να τεθεί ένα όριο κι αυτό το όριο είναι τα 65.

Πληθαίνουν οι απορίες:

Γιατί οι γιατροί να πληρώνονται μέσω Εθνικής Τράπεζας; Γιατί δεν μπορούν (ανέξοδα) να χρησιμοποιούνται οι γιατροί του ΙΚΑ και των άλλων ταμείων; Είναι γιατροί μειωμένης εμπιστοσύνης για να διαπιστώνουν ποιός είναι υγιής και ποιός βλέπει καλά;

Επόμενη απορία: τις φωτογραφίες, τί τις θέλουν. Η ταυτότητα δεν αρκεί πια για ταυτοποίηση προσώπου;

Παρακάτω: ο ενδιαφερόμενος πρέπει να προσκομίζει τα δικαιολογητικά σε… φάκελο με πτερύγια (με αυτιά). Τολμώ να υποθέσω ότι αυτό δεν προβλέπεται από το Νόμο, αλλά η υπεύθυνη του ΚΕΠ εξήγησε ότι το ελληνικό δημόσιο είναι φτωχό και δεν μπορεί να ξοδεύει αυτά τα ελάχιστα χρήματα για τη συγκέντρωση των εγγράφων σ’ έναν ατομικό φάκελο…

Και επειδή εύκολα μεμψιμοιρούμε χωρίς να προτείνουμε λύσεις, εδώ θα προτείνω ΛΥΣΗ:
 
Όσοι είναι από 65 και πάνω και οδηγούν, θα έχουν απαραιτήτως μαζί τους, με την αρχική άδεια, πιστοποιήσεις γιατρών που θα δηλώνουν ότι η κατάσταση της υγείας τους είναι κατάλληλη για οδήγηση κι έχουν την απαιτούμενη καλή όραση. Τα δυό αυτά πιστοποιητικά να είναι διάρκειας 5 ετών (ή 3 ετών γι’ αυτούς που επιμένουν ότι 5 χρόνια είναι μεγάλο διάστημα για ηλικιωμένα άτομα). Τίποτ’ άλλο, γιατί αυτές οι δύο πιστοποιήσεις αποτελούν την ουσία του πράγματος. Τράπεζα, φωτογράφος και ΔΟΥ δεν παίζουν κανένα ρόλο στην ικανότητα οδήγησης…

Μερικοί γραφειοκράτες θα χάσουν τη δουλειά τους (τώρα τελευταία, αυτό δεν επιδιώκουμε;) και θα αδειάσουν μερικές περιττές αίθουσες αρχείων που ούτε στατιστικά δεν ενδιαφέρουν κανέναν.

Σκούπα!

02 December 2011

Κακώς κείμενα (13) - πολιτιστικά σε ακατάλληλα κτίρια


Μαθαίνω ότι ένα από τα παλαιά κτίρια του Στρατόπεδου Χαϊδαρίου θα γίνει μουσείο (αφιερωμένο στους αγωνιστές της αντίστασης κατά των Γερμανών 1941-1944). Πολύ σωστή η σκέψη. Κάλλιο αργά παρά ποτέ – πάνω από 60 χρόνια πέρασαν…

Το κτίριο είναι άχαρο (ένα μονοκόμματο «μπλοκ» είναι), δημιουργήθηκε για τις προπολεμικές ανάγκες του στρατόπεδου. Το ότι γίνεται τώρα μουσείο οφείλεται μόνο στην οκνηρία των σύγχρονων Ελλήνων. Σπάνια, δύσκολα χτίζουμε πια ωραία, αισθητικά τεκμηριωμένα δημόσια κτίρια, αληθινά αρχιτεκτωνήματα, με εσωτερική διαρρύθμιση μελετημένη, σχεδιασμένη για ένα συγκεκριμένο σκοπό.

Δεκαετίες κάναμε για ένα Μέγαρο Μουσικής. Δεκαετίες για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης (ποιός επέλεξε, αλήθεια, αυτό το γκρίζο χρώμα;). Το Πνευματικό Κέντρο της Αθήνας όμως στεγάζεται σε… παλαιό νοσοκομείο του 19ου αιώνα. Αυτό σε μια πόλη που θέλει να λέγεται κοιτίδα πολιτισμού…

Εκτάσεις υπάρχουν, θέληση δεν υπάρχει. Ή συμβαίνει κάτι άλλο;

Στην Αθήνα, όταν έληξε πια η εποχή του φωταερίου, η μεγάλη έκταση του Γκάζι απλώς «προσαρμόστηκε» σε νέες πολιτιστικές χρήσεις. Κτίρια παλαιά, σκόρπια, γιγάντιες δεξαμενές (!) χωρίς αισθητική, «αναμορφώθηκαν» σε αίθουσες εκθέσεων και πολιτιστικών «δράσεων». Ποιός πατέρας δείχνει αυτό το συγκρότημα με καμάρι στα παιδιά του;

Παρακάτω, στην πολύπαθη οδό Πειραιώς, παλαιά εγκαταλειμμένα εργοστάσια περιμένουν τη σειρά τους, λες και ο πολιτισμός, η αισθητική, η ομορφιά πρέπει να στεγάζονται σε άχαρη κελύφη άλλων εποχών. Να υπήρχε τουλάχιστο το επιχείρημα της μικρότερης δαπάνης. Ούτε αυτό δεν ισχύει. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ένα καινούργιο καλαίσθητο κτίριο στοιχίζει τελικά λιγότερο (και φυσικά ανταποκρίνεται άρτια στις ανάγκες), από την ανακατασκευή και προσαρμογή μιας παλιατζούρας, που δεν θα είναι ποτέ κάτι για το οποίο θα μπορούμε να καμαρώνουμε. Προσπερνάμε αδιάφοροι…

Κατά τα άλλα, λέμε, φωνάζουμε ότι κάποτε χτίζαμε Παρθενώνες…