Το περασμένο σαββατοκύριακο πήγα προσκεκλημένος σ’ ένα γάμο.
Όλα όμορφα, ευχάριστα, ως τη στιγμή που μπήκα στη μεγάλη αίθουσα όπου παρατέθηκε το γαμήλιο τραπέζι.
Η μουσική αρκετά δυνατή. Για να μιλήσεις με το διπλανό σου, έπρεπε να υψώνεις φωνή και να τείνεις κοντά το αυτί αν ήθελες να ακούσεις την απάντηση.
Σε γαμήλιο τραπέζι συναντάς μακρινούς συγγενείς. Ευρύτερα, εκεί σμίγουν για πρώτη φορά δύο οικογένειες. Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για κοινωνική συναναστροφή, για νέες γνωριμίες – υπό τον όρο ότι ο λεγόμενος DJ το επιτρέπει. Γιατί με ένταση μουσικής απαγορευτική για κανονική συζήτηση ούτε λέξη ακούγεται...
Ρώτησα τον υπεύθυνο της τραπεζαρίας αν η ένταση μπορούσε να χαμηλώσει λίγο. Είπε ότι θα φρόντισε να είναι υποφερτή η μουσική στη διάρκεια του δείπνου, αλλά θα δυνάμωνε για το χορό. Αμ δε!
Με το που μπήκαν στην αίθουσα οι νεοπαντρεμένοι – που έλειπαν για φωτογραφίσεις – η αίσθουσα σείστηκε από τα υψηλά decibel. Ούτε λόγος για συζήτηση. Οι συνδαιτημόνες όλοι υποβιβάστηκαν σε άβουλα βουβά όντα, υποχρεωμένα να υποστούν ανούσιες μελωδίες, ξελαρυγγίσματα επώνυμων και μή ερμηνευτών.
Στο χορό η ίδια, αν όχι ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Έβαλα ωτασπίδες και περίμενα στωικά τη στιγμή που θα μπορούσα να αποχωρήσω χωρίς αυτό να εκληφτεί σαν άκαιρη φυγή.
Ποιός δίνει στους DJ το δικαίωμα να ταλαιπωρούν έτσι τον κόσμο;
Μην αντιτάξει κανείς ότι ο χορός απαιτεί πολύ μεγάλη ένταση. Εδώ και αιώνες, χιλιετίες χορεύουμε σ’ αυτή την χώρα, σε γάμους και πανηγύρια, χωρίς μεγάφωνα, με τον ήχο των μουσικών οργάνων και μόνο. Το ότι η τεχνολογία των τελευταίων δεκαετιών παρέχει τη δυνατότητα να ακουστεί η μουσική σε απόσταση αρκετών τραπεζιών, δεν σημαίνει ότι πρέπει να φτάσουμε στην άλλη άκρη. Στο γαμήλιο τραπέζι δεν παρακολουθούμε συναυλία. Μουσική υπάρχει για «ατμόσφαιρα» και φυσικά για χορό – όχι όμως για να μας σπάσει τα τύμπανα!
...Ή όπου με πολλή φασαρία καλύπτουμε την πνευματική φτώχεια μας...