26 September 2011

Κακώς κείμενα (6) – διαπασών


Το περασμένο σαββατοκύριακο πήγα προσκεκλημένος σ’ ένα γάμο.
Όλα όμορφα, ευχάριστα, ως τη στιγμή που μπήκα στη μεγάλη αίθουσα όπου παρατέθηκε το γαμήλιο τραπέζι.
Η μουσική αρκετά δυνατή. Για να μιλήσεις με το διπλανό σου, έπρεπε να υψώνεις φωνή και να τείνεις κοντά το αυτί αν ήθελες να ακούσεις την απάντηση.
Σε γαμήλιο τραπέζι συναντάς μακρινούς συγγενείς. Ευρύτερα, εκεί σμίγουν για πρώτη φορά δύο οικογένειες. Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για κοινωνική συναναστροφή, για νέες γνωριμίες – υπό τον όρο ότι ο λεγόμενος DJ το επιτρέπει. Γιατί με ένταση μουσικής απαγορευτική για κανονική συζήτηση ούτε λέξη ακούγεται...
Ρώτησα τον υπεύθυνο της τραπεζαρίας αν η ένταση μπορούσε να χαμηλώσει λίγο. Είπε ότι θα φρόντισε να είναι υποφερτή η μουσική στη διάρκεια του δείπνου, αλλά θα δυνάμωνε για το χορό. Αμ δε!
Με το που μπήκαν στην αίθουσα οι νεοπαντρεμένοι – που έλειπαν για φωτογραφίσεις – η αίσθουσα σείστηκε από τα υψηλά decibel. Ούτε λόγος για συζήτηση. Οι συνδαιτημόνες όλοι υποβιβάστηκαν σε άβουλα βουβά όντα, υποχρεωμένα να υποστούν ανούσιες μελωδίες, ξελαρυγγίσματα επώνυμων και μή ερμηνευτών.

Στο χορό η ίδια, αν όχι ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Έβαλα ωτασπίδες και περίμενα στωικά τη στιγμή που θα μπορούσα να αποχωρήσω χωρίς αυτό να εκληφτεί σαν άκαιρη φυγή.

Ποιός δίνει στους DJ το δικαίωμα να ταλαιπωρούν έτσι τον κόσμο;
Μην αντιτάξει κανείς ότι ο χορός απαιτεί πολύ μεγάλη ένταση. Εδώ και αιώνες, χιλιετίες χορεύουμε σ’ αυτή την χώρα, σε γάμους και πανηγύρια, χωρίς μεγάφωνα, με τον ήχο των μουσικών οργάνων και μόνο. Το ότι η τεχνολογία των τελευταίων δεκαετιών παρέχει τη δυνατότητα να ακουστεί η μουσική σε απόσταση αρκετών τραπεζιών, δεν σημαίνει ότι πρέπει να φτάσουμε στην άλλη άκρη. Στο γαμήλιο τραπέζι δεν παρακολουθούμε συναυλία. Μουσική υπάρχει για «ατμόσφαιρα» και φυσικά για χορό – όχι όμως για να μας σπάσει τα τύμπανα!

...Ή όπου με πολλή φασαρία καλύπτουμε την πνευματική φτώχεια μας...

23 September 2011

Κακώς κείμενα (5) – οι ρακέτες της αμμουδιάς

Τώρα που ο πολύς κόσμος εγκαταλείπει τις παραλίες, κατάλληλη στιγμή να εξομολογηθώ ότι μέσα στο κατακαλόκαιρο μου έτυχε να φύγω από μερικές αμμουδιές λόγω... ρακέτας!
Αυτό γίνεται κάθε καλοκαίρι...
Η εικόνα γνωστή σε όλους μας: εκεί που το νερό γλύφει την άμμο, εκεί που παίζουν τα μικρά και φτιάχνουν πύργους στην άμμο, εκεί ακριβώς δεσμεύουν μερικοί επιτήδιοι το χώρο για να παίζουν ρακέτες.

Πηδάνε, τρέχουν, χτυπάνε σε απόσταση εκατοστών μόνο από τους λουόμενους που έχουν ξαπλώσει εκεί.

Ο μονότονος θόρυβος είναι το λίγοτερο. Κτάπα κτάπα κτάπα κτάπα...
Πολύ δυνατά χτυπήματα – σκέφτομαι ότι αν χτυπούσαν έτσι τους περιώνυμους πολιτικούς μας, θα είχαμε πετύχει κάθαρση σε βάθος του πολιτικού κόσμου μέσα σ’ ένα μόνο καλοκαίρι...

Όπου η αμμουδιά είναι αρκετά φαρδιά, άνετα μπορούν να παίζουν πίσω από το όγκο των λουομένων – μικρό το κακό εκεί. Έλα όμως που και σ’ αυτή την περίπτωση, οι άνθρωποι αυτοί, που μόνο το καλοκαίρι στην αμμουδιά πιάνουν ρακέτα στο χέρι, επιμένουν να έχουν τα πόδια τους μέσα στο νερό. Μοιραία δημιουργείται γύρω τους μια ζώνη ασφάλειας αρκετών μέτρων, γιατί κανένας δεν θέλει να χτυπηθεί από μπάλα του τένις – είναι και η βία των χτυπημάτων, βλέπεις, και το βάρος και η σκληράδα της μπάλας...

Κι αν η μπάλα, από λάθος χτύπημα καταλήγει μακριά από το παίχτη για τον οποίο προορίζεται, ο τελευταίος αυτός σε κοιτάζει επιτιμητικά αν δεν του τη γυρίζεις γρήγορα και πρόθυμα...

Οι ρακέτες στην αμμουδιά είναι άλλο ένα δείγμα του «έτσι θέλω, έτσι μ’ αρέσει» των Ελλήνων εκείνων που δεν νοιάζονται για τους γύρω τους.

Η μόνη λύση τα βραχώδη λιμανάκια, μέ ή χωρίς μικρές γλώσσες αμμουδιά... Τα άγρια διώχνουν τα ήμερα.

19 September 2011

Κακώς κείμενα (4) – ξενόγλωσσα τρώμε, ξενόγλωσσα ντυνόμαστε

... αλλά και ξενόγλωσσα πίνουμε! Καφέδες όλων των ειδών, όλων των αρωμάτων. Οι διάφοροι τρόποι παρασκευής ήρθαν από το εξωτερικό, εκτός από το... φραπέ (γαλλική λέξη) που καθιερώθηκε ερήμην μας ενώ ήταν Έλληνας εκείνος που το χτύπησε πρώτη φορά.

Το να δίνουμε ξένη ονομασία σε ποτά ή εδέσματα που παρασκευάζονται με χαρακτηριστικό τρόπο, καμιά αντίρρηση. Τουρκικά και ιταλικά τα περισσότερα καθημερινά μας πιάτα. Αλλά τα βασικά υλικά, οι τροφές, παραμένουν συνήθως ελληνικές.

Τα ταχυφαγεία, τα κέντρα γρήγορου φαγητού, έχουν προφανώς διαφορετική άποψη. Εκεί πρέπει να ξέρουμε και να μιλάμε αγγλικά (συνήθως).

Εκεί το κοτόπουλο γίνεται chicken, το ψάρι fish, η κοινή τηγανιτή πατάτα fries, και πάει λέγοντας...
Και δεν κάνουν πάντοτε τον κόπο να τα... μεταφράσουν για τους... ιθαγενείς.
Γιά φαγητά/τροφές που δεν έχουν το αντίστοιχό τους στα ελληνικά, το να χρησιμοποιούν ξένους όρους για ευκολία, δεν είναι και απευκταίο.
Αλλά μανία το κοτόπουλο να το λένε chicken, και το ψάρι fish ! Υπάρχει λόγος;

Και περνάμε στα εμπορικά κέντρα, που, άγνωστο γιατί, πρέπει να τα λέμε πια mall – και εμφανίζονται με ξεκάθαρη ξένη ονομασία: Attica, River West, Metro Mall, Factory Outlet, κλπ.
Αρχίζω από τους τίτλους των καταστημάτων εκεί μέσα – 95% ξενόγλωσσα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά (τα γερμανικά λείπουν παντελώς, πώς κι έτσι;).
Για τις γαλλικές επιγραφές, στοίχημα ότι ούτε ένα 10% των Ελλήνων μπορεί να τις προφέρει σωστά ούτε φυσικά να τις θυμάται καλά καλά. Δεν άκουσαν αυτοί οι έξυπνοι (;) καταστηματάρχες ότι βασική αρχή της διαφήμισης είναι να απευθύνεσαι στη γλώσσα της δυνητικής πελατείας σου;
Αλλά ούτε τη λέξη «εκπτώσεις» καταδέχονται πια. Παντού soldes και sales, δίπλα στα bargains.
Μέσα στα καταστήματα – κι αφήνω κατά μέρος τα σήματα κατατεθέντα που δεν αλλάζουν και δεν μεταφράζονται – οι κατατοπιστικές (;) επιγραφές είναι πολλές φορές ξενόγλωσσες. Ειδικά στα καταστήματα ενδυμάτων, δεν ξέρω από ποιά στρεβλή ξενομανία ορμώμενα, οι περισσότερες περιγραφές τμημάτων (για ηλικία, μεγέθη, είδος) είναι ξενόγλωσσες. Και δεν αναφέρομαι σε λέξεις της μόδας, αλλά σε βασικές ελληνικές λέξεις: το κορίτσι εκεί γίνεται girls, το αγόρι boys, η ηλικία age, οι γυναίκες women, οι άνδρες men – λες και ξαφνικά έπεσε λεξοπενία στις πολύ βασικές έννοιες.
Δοκιμάζουμε σε fitting rooms και πληρώνουμε στο cashier, ή παρεμφερή.

Αρχοντοχωριατισμός στο έπακρο, θα πουν μερικοί.
Ή... εφαρμόζεται έντεχνα από κάποια αφανή κέντρα μια στρατηγική αφελληνισμού;

16 September 2011

Κακώς κείμενα (3) – οι τράπεζές (μας) που έγιναν bank

Διαβάζοντας τον τίτλο, μερικοί θα αναφωνήσουν, ξενόγλωσσα κι αυτό: «o tempora o mores!»
Άλλοι θα ανατρέξουν σ’ αυτά που είπε κάποτε ο Kissinger (αν πραγματικά το είπε...), ότι πρέπει να αφελληνίσουμε τους Έλληνες.
Χαριτολογώντας μπορεί κανείς να πει ότι, αφού γεμίσαμε Πακιστανούς, και η αγγλική είναι επίσημη γλώσσα του Πακιστάν, σωστά προσελκύουμε τις πλούσιες καταθέσεις τους με το να τους διευκολύνουμε με την αγγλική λέξη bank – μην κάνουν λάθος και τα ακουμπήσουν αλλού...
Ακόμα, τα κυνικά πνεύματα ίσως θεωρήσουν φυσικό ότι η τράπεζα έγινε bank από τη στιγμή που οι περισσότερες καταθέσεις – και κυρίως οι μεγάλες καταθέσεις – βρίσκονται έξω. Να μη νιώθουν άβολα όταν (όταν;...) επανέρχονται εδώ.
Τέλος, οι πρακτικοί άνθρωποι θα σκέφτονται: τόσα προβλήματα μας ταλανίζουν, τέτοιο βουνό έχουμε μπροστά μας, σε μια λεξούλα θα κολλάμε;

Ναι, μια λεξούλα.
Και δεν είναι μια λεξούλα. Η ξενομανία προχωράει και στα υπόλοιπα στοιχεία της επωνυμίας:
Είδατε ποτέ πουθενά «Άλφα Τράπεζα» σε ωραία ελληνικά; Όχι βέβαια. Παντού διαβάζουμε Alpha Bank. Μέχρι και το πρώτο γράμμα του αλφαβήτου μας πρέπει πια να το γράφουμε με λατινικά στοιχεία όταν απευθυνόμαστε σ’ αυτή την ελληνική (;) τράπεζα.
Η Eurobank φαίνεται ότι είχε ποντάρει στο ότι το νέο νόμισμα δεν θα λεγόταν ευρώ αλλά euro (γιούρο, όπως το λένε και μερικοί, ακόμα και στην τηλεόραση...). Εκεί έπεσε έξω. Μικρό το κακό. Υπήρχε κανένας λόγος να λέγεται Ευρωτράπεζα, ελληνικότατα;
Αμ η καημένη η Attica Bank; το σπουδαιότερο νομό της χώρας τον έκανε αγνώριστο, εκτός αν δεχτούμε ότι το Attica το πήρε από μια από τις κωμοπόλεις με αυτό το όνομα στις ΗΠΑ. Καμία σχέση με Ελλάδα, δηλαδή...
Για την ΑΤΕ Bank, η ξένη μετονομασία δικαιολογείται. Ηχεί ασφαλώς αριστοκρατικότερο από το ξεφτισμένο «Αγροτική Τράπεζα» που την ήξερε και η κάθε γιαγιά του χωριού.
Για την Postbank, τί να πούμε. Τη Geniki Bank (!). Για τόσες άλλες που περιφρονούν χωρίς αιδώ τη γλώσσα της πελατείας τους, των καταθετών τους;...

Λάθος μου, προφανώς: ποιές καταθέσεις, με δανεικά ζούμε και οι δανειστές μας είναι ξένοι. Ορθά ο αφελληνισμός ξεκινάει από το (άδειο) πουγγί μας!

Εξάλλου, λεκτικά, φιλότιμο ελληνικό και bank, ταιριάζουν;...

13 September 2011

Κακώς κείμενα (2) - η κραυγαλέα άστοργη ζωγραφική

Μια παιδική χαρά στο Δάσος Χαϊδαρίου.

Δεν χρειάζεται να περνάς από πολλούς δρόμους για να συνειδητοποιήσεις το πρόβλημα.
Όπου άσπρος τοίχος και «ζωγραφιές», «συνθήματα», «επιγραφές», χωρίς διάκριση αν ο χώρος είναι δημόσιος ή ιδιωτικός.
Τα γνωστά grafitti.
Σχέδια καμιά φορά πρωτότυπα, αξιόλογα, πολλές φορές ασυνάρτητα.

Το περασμένο σαββατοκύριακο φιλοξενήθηκα σ’ ένα σπίτι με πρόσοψη και μπαλκόνι πολύ κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές.
Κατά διαστήματα, έπαιξα τον «άνθρωπο που είδε τα τρένα να περνάνε». ΟΛΟΙ οι επιβατικοί συρμοί πλούσια «ζωγραφισμένοι», μέχρι και τμήματα των παραθύρων.

Ποιό είναι, άραγε, στο μυαλό των νεαρών – μάλλον – ζωγράφων το επιδιωκόμενο αισθητικό αποτέλεσμα; Ή πρόκειται για μια διαμαρτυρία της νέα γενιάς για τις διαφημίσεις μέσα και έξω στα δημόσια μέσα μεταφοράς; Καιρός τώρα, λεωφορεία και συρμοί του ηλεκτρικού «ζωγραφίζονται» με διαφημίσεις. Το τέλειο άλλοθι για μια νεολαία που θέλει να προσθέσει λίγη τέχνη σε άχρωμες επιφάνειες.

Αλλά σε τοίχους; Σε περιφράξεις σπιτιών; Σε παιδικές χαρές;
Η φωτογραφία εύγλωττη.
Καταντάμε σιγά σιγά μια χώρα όπου το ακαλαίσθητο θριαμβεύει...

08 September 2011

Κακώς κείμενα (1) - τα αδέσποτα


Τί βλέπουν τα ματάκια μου; ΕΠΙΚΗΡΥΞΗ !
Έγινε το Δάσος Χαϊδαρίου Far West ; Τα όπλα μου! Πού είναι τα όπλα μου;

Μέρες πολλές αυτή η «επικήρυξη» είναι αναρτημένη σ’ ένα δένδρο, σε μια διασταύρωση μέσα στο Δάσος Χαϊδαρίου.
Η δημοτική αρχή δεν έχει αντιδράσει (ακόμα). Εδώ τόσα και τόσα τοιχοκολλούνται, τόσοι και τόσοι άσπροι τοίχοι εκπέμπουν αντιαισθητικά μηνύματα. Τί να πρωτοκαθαρίσει η δημοτική αρχή...
Δεν είμαι νομικός αλλά δεν μου φαίνεται «σύννομη» η επικήρυξη. Μπορεί ο κάθε σύλλογος να εκδίδει επικηρύξεις; Και η αμοιβή; Μπορεί ο κάθε σύλλογος να σκορπά τα χρήματα του ταμείου του, δηλαδή τα χρήματα των μελών του, ενδεχομένως τα χρήματα των επιχορηγήσεων από το δημόσιο, δηλαδή τα χρήματα όλων μας, και να τα δώσει σε όποιον καρφώνει το διπλανό του;
Εδώ αγγίζουμε βέβαια το αγκάθι των διοικήσεων των αναρρίθμητων ενώσεων/συλλόγων «μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα», διοικήσεις που καμιά φορά διαχειρίζεται αξιόλογα ποσά. Ποιός ελέγχει;

Και τώρα στην ουσία του θέματος:
Τα περισσότερα αδέσποτα σκυλιά που κυκλοφορούν στο Δάσος είναι σκυλιά με «κολλάρο». Έχουν δηλαδή ιδιοκτήτες που, σύμφωνα με το νόμο, πρέπει να κρατούν το κατοικίδιό τους στο σπίτι τους, στον κήπο τους, ή στο λουρί όταν βγουν στο δρόμο.
Κι εδώ το ερώτημα: ποιός ελέγχει αυτούς τους αμελείς ιδιοκτήτες;

Για τα ανώνυμα, πραγματικά αδέσποτα, υπάρχει ο «μπόγιας». Πού είναι άραγε;

Θα μού πείτε: τόσα και τόσα άλυτα προβλήματα αντιμετωπίζουμε, σαν δημόσιο, σαν κοινωνία, σαν χώρα – με τα αδέσποτα θα ασχοληθούμε;

Κι έτσι εμφανίζονται οι φόλες, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να σκοτώνουν σκυλιά παρά να τους ταλαιπωρούν τα σκυλιά. Φυσικά, είναι κρίμα. Δίκαια οδύρονται οι οργανώσεις ζωοφίλων, αν και ο οδυρμός τους είναι άκρως επιλεκτικός.

Επιλεκτικός, γιατί σε ετήσια βάση σφάζονται εκατομμύρια κοτόπουλα, εκατομμύρια αρνιά, εκατοντάδες χιλιάδες μοσχάρια και γουρούνια, ενώ χιλιάδες κυνηγοί σ’ όλη την επικράτεια σκοτώνουν, νομιμότατα, χιλιάδες κουνέλια, λαγούς, πέρδικκες, κι άλλα εντελώς αθώα κι άκακα ζώα.
Γι’ αυτά τα άτυχα ζώα ούτε δάκρυ από τις κυνόφιλες οργανώσεις, που προστατεύουν επιλεκτικά το σκυλί, ζώο χρήσιμο φυσικά, πολλές φορές όμως ενοχλητικό όταν γαύγίζει ασταμάτητα, και επικίνδυνο όταν επιτίθεται σε μικρά παιδιά.

Στην κλίμακα αξιών μας, κάτι δεν πάει καλά...

05 September 2011

Δάσος Χαϊδαρίου Αττικής (2)

Ο (μικρός) καθημερινός κόσμος του Ξενούδη (2)



13.
Η μεγάλη μπαλκονόπορτα του καθιστικού σε προσκαλεί στη βεράντα.


14.
Η βεράντα με το μεγάλο τραπέζι, κατάλληλο για συγκεντρώσεις οικογενειακές και φιλικές. Μερικές γλάστρες και πολύ πράσινο έξω από τα κάγκελα. Εδώ καταλήγουν όνειρα, για να γίνουν ποίηση.


 
15.
Ο Ήλιος, σήμα κατατεθέν σε πολλά ποιήματα του Ξενούδη.


16.
Το πίσω παράθυρο του καθιστικού αποκαλύπτει θέα σε γειτονικούς κήπους.
Φέτος η αμυγδαλιά μας φιλοτιμήθηκε. Όπου νάναι θα πρέπει να μαζεύω τα αμύγδαλα.


17.
Δρόμος με θέα προς το Ποικίλο Όρος.


18.
Η κορυφή του όρους Αιγάλεω. Διακρίνονται οι παλαιές βάσεις πυραύλων (πύραυλοι δεν υπάρχουν). Σε παλαιότερες εποχές, μια τέτοια λήψη θα κινούσε υποψίες για κατασκοπεία. Σήμερα, με το Google Earth, πολλές «μυστικές» τοποθεσίες είναι ξεπερασμένες...


19.
Τί βλέπουν τα ματάκια μου; ΕΠΙΚΗΡΥΞΗ !
Έγινε το Δάσος Χαϊδαρίου Far West ; Τα όπλα μου! Πού είναι τα όπλα μου;
Εκτενέστερο σχόλιο γι’ αυτά τα θλιβερά φαινόμενα στην επόμενη ανάρτηση.




 

Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, παραθέτουμε εδώ μερικές όψεις ακόμα του μικρού κόσμου στο οποίο κινείται καθημερινά ο Ξενούδης:

01 September 2011

Δάσος Χαϊδαρίου Αττικής (1)

Δάσος Χαϊδαρίου Αττικής
Ο (μικρός) καθημερινός κόσμος του Ξενούδη

Όσοι διάβασαν τους περασμένους μήνες εδώ τα ποιήματά μου – κι αρκετά τα ποιήματα με σαφή αναφορά σε τόπους ελληνικούς – ίσως να έχουν την περιέργεια: «μα πού ζει αυτός ο άνθρωπος;»

Τις επόμενες μέρες θα υπάρξουν μερικές αναρτήσεις που δίνουν απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα.


1.
Εδώ ένα μεγάλο μέρος της Αθήνας, κυρίως η δυτική πλευρά, το ΧΑΪΔΑΡΙ.
Στο κέντρο, ο λόφος του Προφήτ’ Ηλία, προς τα δεξιά του λόφου η συνοικία «ΔΑΣΟΣ».
Στο βάθος το όρος Αιγάλεω. Μια ιδιομορφία: το όρος Αιγάλεω έδωσε το όνομά του στο γνωστό δήμο Αιγάλεω, αλλά σε κανένα σημειίο αυτός ο δήμος δεν εφάπτεται με το μικρό βουνό.
Όλοι οι Αθηναίοι έχουν περάσει, απ έξω, από το Δάσος Χαϊδαρίου, μέσω της Ιεράς Οδού ή της λεωφόρου Αθηνών-Κορίνθου. Λίγοι έχουν επισκεφτεί το Δάσος.



2.
Το Δάσος αναπτύχτηκε στην πλαγιά του Ποικίλου Όρους (πίσω μας, από αρκετά ψηλά η λήψη της φωτογραφίας, από την επιμέρους συνοικία «Άνω Δάσος»).



3.
Μια ακόμα άποψη του Δάσους από ψηλά.
Θα μου πείτε: Δάσος, ποιό δάσος; Που είναι το δάσος;
Οι πολυκατοικίες, δυστυχώς, είναι ψηλότερες από τα αναρρίθμητα πεύκα.
Πρέπει να περπατήσεις στη συνοικία για να δεις το δάσος.
Η αλήθεια είναι ότι πολλά πεύκα κόπηκαν. Η κάλυψη των οικοπέδων είναι μέχρι 40%. Αν δεν υπάρχει παραβίαση του κανονισμού, μένει ακόμα ένα 60% για πεύκα και κήπους. Πάλι καλά.



4.
Ωραίος χώρος στάθμευσης, ε; Με σύγχρονη αισθητική αντίληψη. Κρίμα που τα υπόλοιπα πολυάριθμα χτίρια του συγκροτήματος δεν ακολούθησαν... Πρόκειτα για το μεγάλο ψυχιατρικό νοσοκομείο του Δαφνιού. Το Δάσος είναι σφηνωμένο ανάμεσα στα στρατόπεδα (ΚΕΒΟΠ, ανατολικά) και το ψυχιατρείο (που καταλαμβάνει μια τεράστια έκταση προς τα δυτικά).

(Αν ο Ξενούδης χάσει ποτέ τα μυαλά του – συμβαίνει καμιά φορά με τους ποιητές – η θεραπεία, ή ο εγκλεισμός, βρίσκονται κοντά. Μόλις ένα τετράγωνο...)



5.
Κι άλλη άποψη του ψυχιατρείου. Στο βάθος διακρίνεται το Ποικίλο Όρος.



6.
Το Ποικίλο ΄Ορος, ψηλά, απόμακρο, και χτίρια του ψυχιατρείου.



7.
Το Άνω Δάσος έχει σκαρφαλώσει όσο γίνεται στην απότομη πλαγιά του Ποικίλου. Δρόμοι πολύ ανηφορικοί. Συνοικία «κουραστική». Στη δεκαετία του 1990 μπήκε ολόκληρη περιοχή στο σχέδιο πόλης και πολύ γρήγορα έγινε η ανοικοδόμηση. Πολλές μονοκατοικίες. Αλλά με το να επιτραπεί η συνεχής δόμηση – κολλητά τα σπίτια το ένα στο άλλο – κάθε καινούργια οικοδομή κρύβει ένα μέρος της καταπληκτικής θέας σε κάποιους άλλους. Ασυναρτησίες του δημοσίου...



8.
Χαρακτηριστικός δρόμος του Δάσους.
Είναι πρωί ακόμα. Μεγάλες οι σκιές.
Στο βάθος το όρος Αιγάλεω.



9.
Ο δήμος μπόρεσε να αξιοποιήσει αισθητικά αρκετά τμήματα του Δάσους.
Εδώ η πλατεία Πρωτομαγιάς, άλσος πευκόφυτο, η χαρά των παιδιών, των αδέσποτων σκυλιών, και των μεγαλύτερων νέων (αργά το βράδυ).







10. 11. 12.
Για τον Ξενούδη, το κέντρο του σπιτιού δεν είναι το σαλόνι, ή η τραπεζαρία, αλλά η μεγάλη βεράντα. Τα πεύκα και τα άλλα δενδρα δημιουργούν, με τον ήλιο, ένα εράσμιο περιβάλλον.
Τρεις φωτογραφίες, από ανατολικά έως δυτικά.