Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν ποιήματα που ο ποιητής τις ενέταξε σε συγκεκριμένες ενότητες: Γένος, χαμένες πατρίδες, Πολυτεχνείο, εργασία.
3. ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΑ ΝΕΙΑΤΑ, , ΕΠΙΒΟΛΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
Σ’ αυτή την ενότητα ανήκουν τα δέκα ποιήματα που ακολουθούν.
Η ιστορία της περιόδου 1964-1974 είναι γνωστή και δεν χρειάζεται ειδική επεξήγηση για την κατανόηση των ποιημάτων.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ενδεχομένως το τελευταίο ποίημα της ενότητας, όπου γίνεται σαφής νύξη για τους πραγματικούς ενόχους μιας δεκαετούς ταλαιπωρίας σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Επίκαιροι στίχοι. Με λίγη σκέψη, άνετα αντικαθίστανται τα ονόματα των λαών της Νοτιοανατολικής Ασίας...
ΝΕΜΕΣΗ...
ξυπνήσαμε απότομα με κροτάλισμα πολυβόλου
και βγήκαμε στα παράθυρα, άλλοι στο δρόμο,
απορημένοι, κακόκεφοι, θυμωμένοι με την άνοιξη
που έριχνε ριπές κρύες στα πρόσωπα...
κι άλλη ριπή, χειρότερη, από ζεστά ραδιοκύματα:
απαγορεύεται!
όλα απαγορεύονται!
να σκέφτεστε ελληνικά!
να μας ακολουθείτε!
να καταγγέλλετε το διπλανό σας – εθνικό καθήκον! –
να τραγουδάτε στρατιωτικά!
κι ο αέρας γύρισε τη σελίδα της ιστορίας
ανεπιστρεπτί...
υπήρξαμε λαός από άξιους προγόνους.
αλλού νίκες, αλλού ήττες στις πολλές σελίδες μας.
πάντα όμως η ελπίδα, μια χούφτα παιδική
γεμάτη δημοκρατία
με μήνες, με χρόνια, όπλο θα κρατούσε
η ανδρωμένη χούφτα του παιδιού,
που θα ήταν Λεωνίδας πια,
Μιλτιάδης, Κίμων...
απαγορεύεται η ελπίδα
το σύνθημά τους, της νέμεσης...
210467
με προστατεύει ο νόμος
και με πατάει
για να μη με πατήσουν – ποιοί άλλοι;
για το καλό του τόπου
είναι η ανάγκη αυτή.
έχασα το άτομό μου,
έγινα φάκελος.
περνάω από γραφεία και λογοκρισίες:
οι καταδότες κάναν καλά τη δουλειά.
έγινα φάκελος.
αύριο, μεθάυριο θα μάθω τα εγκλήματά μου
και ποιό νησί, ή και ποιός τοίχος
θα έχει την τιμή!
άτιμος τόπος,
που τέτοια τέρατα έθρεψε
και τώρα σιωπά και φοβάται!
ΝΤΡΟΠΗ !
η πρώτη εφημερίδα της κατοχής:
διαγγέλματα, απαγορεύσεις, απειλές.
άγνωστα ονόματα διαφεντεύουν την Ελλάδα.
η πατρίδα υπέρτατο πρόσχημα
για τα αίσχη που αποσιωπούνται:
συλλήψεις, διωγμοί, τοποθεσίες φρικτής φήμης
- ο γείτονάς μου λείπει από χτες το βράδι
αλλά κανένας δεν ρωτάει γιατί –
η πρώτη εφημερίδα της κατοχής:
ντρέπεται το χαρτί που το παραφόρτωσαν με ψέματα,
ντρέπεται ο αναγνώστης για την περιέργειά του τη νοσηρή,
ντρέπονται οι πλάκες του πεζοδρομίου
που είδαν κι άλλα πολλά...
κατοχή «ειρηνική, αδελφική, προστατευτική»
οστρακισμός αν μας προέκυπτε τώρα,
θα χαράζαμε, όλοι μαζί,
στα σπασμένα αγγεία της δημοκρατίας μας
μια μόνο λέξη, χτυπητή:
ντροπή, ντροπή, ντροπή!
ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
ερυθροί στίχοι, εξεγερμένα νειάτα,
η ζωή μια γροθιά!
κράτα ‘να μαχαίρι πάνω σου,
αν σε χτυπήσουν με το ψέμα το παλιό,
χτύπα τους κι εσύ!
αιματηρός ο χρόνος.
αν δεν σπάσουμε όλα τα παράθυρα
θα μας εξοντώσουν αυτοί!
εμπρός!
φέρτε φωτιά! βγείτε στους δρόμους!
ως το βράδυ θάμαστε πανίσχυροι!
πανίσχυροι! ακούς;
για έρωτες λέμε τώρα;…
ΣΥΝΘΗΜΑ
μα με τόξο
μα με πελέκι
μα με κοφτή γυμνή γροθιά,
μα με ποιήματα,
μα με τραγούδια,
μα με το λόγο της φωτιάς,
κι αν κοπούν τα χέρια όλων
κι αν την κραυγή μας νικάει το πολυβόλο
- τι κι αν είμαστε μυριάδες, οι σφαίρες περισσεύουν -
θάνατο τάξε μας, Ελλάδα,
το πανάρχαιο άγος να εξαγνιστεί
για να ανθίσει η δημοκρατία!
ΘΥΜΑ ΗΡΩΙΚΟ
κόκκινο στο γαλάζιο της σημαίας το αίμα σου
έμεινε ανεξίτηλο.
και η σκέψη μου, οι σκέψεις όλων μας
στην πικρή στιγμή που τρέχαμε
τυχεροί εμείς που τρέχαμε
για να δούμε τη νίκη
αφήνοντας εσένα νεκρό
ανικανοποίητο.
τί αδικία την τελευταία ώρα!
ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟ ΜΑΘΗΤΗ
οι σφαίρες αν είχανε καρδιά
- όχι την καρδιά του “εντεταλμένου
δια την τήρησιν της τάξεως”
τη σαν σφαίρα σκληρή -
οι σφαίρες αν είχανε καρδιά,
θάλιωναν λουλούδια στην καρδιά σου απάνω
τη γεμάτη έρωτα, την ξέχειλη από όνειρα,
που τόλμησε να κάνει το όραμα κραυγή
ω πόσο πιο φοβερή από τις σφαίρες, που σφύριζαν:
“ελευθερία ή θάνατος!”
καρδιά μου,
μικρέ μου μαθητή!
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
Αθήνα, πένθιμη πολιτεία.
πώς, μετά από τέτοιους φόνους,
να ηχεί το γέλιο των εφήβων
στο δρόμο όπως πριν;
όπως πριν υπάρξει το βίαιο επίταγμα:
πως ούτε οι νέοι θα ζήσουν
ελεύθεροι.
ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
τριανταπέντε χρόνια!
κι η Αθήνα ξαναζεί για ένα απόγευμα
με αφηρημένα γέλια
το θυμό εκείνης της νύχτας.
τριανταπέντε χρόνια!
μάθαμε να ξεχνάμε πως η δική μας ανοχή
σκότωσε εφήβους μαθητές, σκότωσε
τόσους άλλους.
είναι η σημερινή πορεία αναγνώριση της δειλίας μας,
τότε που μερικοί νέοι άνοιξαν την πληγή,
γνωρίζοντας πως με τα λόγια τ’ άγια της λευτεριάς
αίμα θα ρέει, και ίσως αίμα πολύ,
και ίσως το αίμα του διπλανού…
ποιό παλικάρι νοιαζόταν για τον εαυτό του
εκείνη την ώρα;
έτσι κι όσοι έπεσαν από σφαίρα αδερφού...
και σήμερα μας λευτέρωσαν δέκα δρόμους της Αθήνας
για πανελλήνια πορεία.
το Πολυτεχνείο μεγάλωσε
μεγαλώνει,
για ένα απόγευμα κυριαρχεί.
ένα απόγευμα ξεχνάμε την ανοχή μας
στην πόλη του Αρμοδίου και του Αριστογείτονος.
ΣΕ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ
τί φταίμε εμείς;
όταν οι Βιετναμίτες σφάζονται απ το Μεγάλο Αδερφό;
τί φταίμε, όταν σφάζονται οι Χμέροι, οι Λαοτινοί,
και σβήνουν από το χάρτη δημοκρατία κι ειρήνη...
τί φταίμε εμείς;
κλείνει ο άτλαντας, κλείνει η συνείδηση.
κι όλο πιο οδυνηρά
προτάσσουμε την ανοχή μας σ’ άψογα σχήματα χάρτινα.
ερείπιο ο Παρθενώνας, μην τ’ αγνοούμε:
βασανισμένοι κι εμείς απ το Μεγάλο Αδερφό.
αλλά το κορυφαίο ΟΧΙ
θα ακουστεί!
απερίγραπτα σκληρό!
φτάνει μια γενιά,
φτάνει να δυναμώσουν τα παιδιά μας!
No comments:
Post a Comment