Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν ποιήματα που ο ποιητής τις ενέταξε σε συγκεκριμένες ενότητες: Γένος, χαμένες πατρίδες, Πολυτεχνείο, εργασία.

1. ΓΕΝΟΣ

Το ερώτημα: ποιοί ήμασταν, ποιοί είμαστε, πώς θα εξελιχτούμε; απασχολεί τον ποιητή, που σε λίγους στίχους προσπαθεί να προσεγγίσει, ανορθόδοξα ίσως, μια πιθανή απάντηση.

Στο πρώτο ποίημα, το ερώτημα ενώ φαίνεται να λάβει δοξαστική απάντηση, επανέρχεται στο αρχικό αγχώδες ερωτηματικό.

Στο δεύτερο ποίημα συνοψίζεται σχεδόν όλη η ιστορική πορεία του Έλληνα: στην αντίθεση των ειρηνικών χρόνων της Μινωικής Κρήτης με τη μετέπειτα συνεχή τάση για πόλεμο και διχόνοια. Είναι γεγονός ότι από τους Μυκηναίους και μετά, δεν λείπει ποτέ η διχόνοια – με εξαίρεση τους αιώνες κατοχής από τους Ρωμαίους και Τούρκους...

Στο τρίτο ποίημα επισημαίνεται η έλλειψη ικανής ηγεσίας. Τυπικά ελεύθεροι, οι Έλληνες εξακολουθούν να μην είναι κύριοι του οίκου τους. Και η πραγματική συμφιλίωση δεν έχει συντελεστεί...

Το τέταρτο ποίημα απευθύνεται στη νέα γενεά: να κρατά ζωντανή την ιστορική μνήμη.

ΓΕΝΟΣ

ποιοί είμαστε;

άνθρωποι γεωργοί-ποιμένες-ψαράδες,

που απ τη σμίλη των γλυπτών:

σε συμπόσια ομοτράπεζοι θεών!

Έλληνες,

με λαλιά καλή,

που γίνεται ποίηση

για να ρωτάμε, για να ρωτάμε:

ποιοί είμαστε;

ΜΕΤΑΜΙΝΩΙΚΑ

εν αρχή

ο άνθρωπος.

μάθαμε, ξένε,

ότι αξία υπέρτατη ο άνθρωπος,

εν ειρήνη,

εγώ, εμείς, εσύ, αδερφικά.

αλλά όταν στα λιμάνια, στους κήπους της Κρήτης

φάνηκαν οι Μυκηναίοι,

και θεοί νέοι

ερωτεύτηκαν κι απήγαγαν

τα αγόρια μας, τις κόρες μας,

μαχαίρι αντί άροτρο

χτυπήσαμε στη φωτιά.

κι απ τα παράλια του νησιού

προς βορρά και όπου γη ελληνική,

ο Άρης έκτοτε εφορμά:

νέα θελκτική Αφροδίτη γυρεύει,

βάναυσα να της σπάσει

της Ήρας τον Κεστό.

ΕΘΝΟΣ ΑΚΕΦΑΛΟ

αγριεμένο δειλινό:

τα σύννεφα έσπασαν έναν κλοιό

από αγνό φως

και γέμισαν τον ουρανό με κόκκινες κραυγές.

στα σπίτια εισχωρεί ένα κρύο ρεύμα.

κλείστε! κλείστε τα όλα! χωθείτε μέσα!

μίσος μπήκε στις καρδιές...

Δεκέμβρης ήταν, Δεκέμβρης μήνας.

έως απόψε σαν τι μάθαμε;

μια θλιμμένη γενιά ψυχοζεί κι αργοπεθαίνει.

οι παλιές βρισιές ακόμα ακούγονται,

σταματά απότομα μια φιλική κουβέντα.

σκιές περνάνε, μάτια κοιτάζουν μακριά.

αγριεμένο δειλινό, σκέψεων διχασμός...

ποιός;

μα ποιός προφήτης

ποίος εθνομάρτυρας

θα μας συγκινήσει;

ποιά δύναμη, ποιό φιλότιμο

ήρεμο δειλινό θα μας δώσει, νύχτα ελεούσα,

για τόσους από μας σφραγίδα λησμονιάς;

και για τα παιδιά μας

αυγή σαν ύμνος

και νέο φως;

ΕΘΝΟΣ

σήμερα θα δούμε τα αρχαία, τα αρχαία

τα νέα μας αρχαία.

ένα τείχος γκρεμισμένο, βάσεις για αγάλματα,

σε μια ατμόσφαιρα σαν πρόσφορη για ερωτικούς προλόγους

υψηλού επιπέδου και αρχαιοπρεπείς.

σήμερα τα αρχαία, τα αρχαία,

αλλά σκέψου πως είμαστε πάλι άνθρωποι από σάρκα,

ενώ τα μάρμαρα ρήμαξαν, αιώνες πολλούς πίσω,

όταν αποχώρησε θλιμμένα ο θεός Παν,

όταν οι Έλληνες αποτάχτηκαν τ’ όνομά τους,

τα ήθη, τους θεούς.

λοιπόν,

μην τα ξεχνάμε αυτά εμείς,

σήμερα εμείς,

εμείς στ’ αρχαία. τ’ αρχαία.

Gedichten en teksten in ‘t Nederlands verschenen van 29 Januari tot 10 Maart 2011.