ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΑ ;

Τα πέντε ποιήματα που ακολουθούν έχουν ένα οικολογικό υπόβαθρο.

Στο πρώτο ποίημα, ο ποιητής βλέπει το δένδρο σε σχέση με την παραγωγή, τη σοδειά που προσδοκά απ αυτό. Και λυπάται που αναγκάζεται να κλαδεύει για να εξασφαλίσει μεγαλύτερη σοδειά. Η καρτερικότητα και τιμιότητα του δένδρου (της φύσης...) από τη μια πλευρά, και η σχεδόν στοργική αντιμετώπιση του ανθρώπου (περιποίηση, κλάδεμα), μέσα σε λίγους στίχους περικλείουν ολόκληρη στάση ζωής για περιβαλλοντικά σωστή εκμετάλλευση των πόρων της γης.

Τα επόμενα τέσσερα ποιήματα γράφτηκαν, σε στιγμές μεγάλης έμπνευσης, την ίδια μέρα. Εδώ το δένδρο, ένα μεγάλο παλαιό πεύκο σε πλαγιά, δεν είναι παραγωγικό με την κλασική έννοια (αν και τα πεύκα προσφέρουν ρητίνη από τις πληγές τους). Κι όσα εξιστορούνται δεν είναι λόγια του ποιητή, αλλά του πεύκου. Το ίδιο το δένδρο μας μιλάει, μάς υπενθυμίζει ιστορικά γεγονότα, μας διδάσκει κι αυτό καρτερικότητα σε δύσκολες συνθήκες, αγωνιστικότητα, αντίσταση και, πονηρά, επισημαίνει πόσο εύκολα χάνεται ο έρωτας.

ΚΛΑΔΕΜΑ

θερίζει ο αέρας τα κρύα χώματα,

κόβει το κλαδευτήρι.

τη σοδειά συλλογίζομαι,

τους σάκκους επί σάκκων

το φθινόπωρο στις αποθήκες.

σιωπηλά στον πόνο μαθημένο το δένδρο

με συντροφεύει.

η άνοιξη δεν αργεί.

κάθε πληγή στο εκατονταπλάσιο

οι καρποί.

κόβει το κλαδευτήρι,

και νιώθω το σεμνό αποθρόισμα

των φύλλων μέσα μου,

σεμνά μέσα μου

σαν τίμια υπόσχεση.

ΧΡΟΝΟΣ

από τις ρίζες μου

χυμοί αδιάκοπα εκρέουν

στον κορμό μου, στα κλαδιά,

και στα φύλλα μου τα αιχμηρά στον ήλιο,

συναντούν το άπειρο.

αιώνες τώρα δυό,

κατά πως άνθρωποι εσείς το χρόνο σας μετράτε

για να μη χαθεί η θύμηση

το πέρασμά σας απ τη γή μας την κοινή,

αιώνες τώρα δυό

χυμοί αδιάκοπα εκρέουν,

και γίνονται αέρα σε αναπνοή ηδονική.

από τα μέρη αυτά όταν περνάτε

και σας ακούω με θαυμασμό να αναφωνείτε:

τι πεύκο μεγάλο, τί πράσινο,

τί αέρας ζωηρός,

ω τί άπλωμα βαθύ μες στο γαλάζιο!

το χρόνο πώς αντέχει;

κι όμως αιώνες μόλις δυό!

πώς πέρασαν τα χρόνια σου, διαβάτη;

πώς πέρασαν για μένα οι μεστές δεκαετίες;

αφού σαν χτες ακόμα

τα εφηβικά, χυμώδη μου κλαδιά…

ΓΡΑΦΗ

καλοί μου άνθρωποι,

απ τη βροχή σας προφυλάσσω.

με ήλιο δυνατό

δροσερή πέφτει σκιά ένα γύρω στο χώμα.

και στα βράχια

και στη ρίζα της πλαγιάς,

σας δίνω σημάδι

για το μονοπάτι των λίγων της κορυφής.

καλοί μου άνθρωποι,

χαρίζω αρωματική ανάσα,

αίσθηση ελευθερίας.

καθήστε και χαρείτε φύση

ανυπόκριτη ομορφιά.

κι ερωτευμένο εσύ αγόρι,

όνομα αγαπημένης στην καρδιά σου χάραξε,

και όχι κοφτερά στο σώμα μου.

γιατί δάκρυ πηχτό για καιρό

θα τρέχει κι όταν ακόμα

εσύ το όνομα θα έχεις ξεχάσει, ξεχάσει…

ΚΑΥΣΩΝΑΣ

από πρωί

ο ήλιος παραμέρισε τις ασπίδες όλες

κι ανεβαίνει, ανεβαίνει.

ο άνεμος έμεινε ξέπνοος

κι αθόρυβα εξαφανίστηκε.

γνωστικό το βουνό, γύρισε τη ράχη του αδιάφορο

για το καύμα που επέρχεται, επέρχεται.

απ τα κλαδιά μου σήμερα δεν αναπέταξαν

ούτε τα μισά πουλιά.

νιώθω τις ρίζες μου να μοχθούν,

τη γη να ραγίζει κατάξερη,

τον αέρα να σπάει και να τρέμει.

ούτε δροσιά, ούτε φωνή

εκτός απ το μονότονο

κι ακούραστο φτερούγισμα

του τζιτζικιού.

κι εδώ κι εκεί το οδυνηρό το τρίξιμο

των νεκρών καρπών μου

των κουκουναριών.

ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

φυσάει και παλεύω.

ο αέρας στα κλαδιά με κάνει να νιώθω

γυμνός και έφηβος ευλύγιστος.

ό,τι ξύλο νεκρό, αποτινάσσεται.

τραγούδι μου γίνεται

η φοβέρα του ανέμου.

φυσάει φυσάει από τη νύχτα,

και το ξημέρωμα ήταν τόσο αιματηρό

εκεί πίσω απ το βουνό,

μου θύμισε σφαγές, όπως παλιά,

περασμένες εποχές

που ζούσατε, σεις γυναικόπαιδα

με την ιαχή του νικητή εφιάλτη.

ένα άλογο νεκρό εδώ κοντά θαμμένο

θυμάμαι,

και πόσα παλικάρια, τόσα νειάτα χαμένα

για ιδανικά, για αγαθά που απλόχερα

τα δίνει η φύση

σε φίλους κι εχθρούς…

φυσάει και παλεύω

φυσάει και λυγίζω

φυσάει και νιώθω παλικάρι

όπως οι άλλοι, τότε, στον Αγώνα.

Gedichten en teksten in ‘t Nederlands verschenen van 29 Januari tot 10 Maart 2011.