ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΑΔΕΡΦΙΑ

Πάρνηθα!

σα ναός, σε απομόνωση ιερή

πίσω από τις πεδιάδες,

το ρηχό ρου των ανθρώπων.

Πεντέλη!

στη σημερινή γαλήνη των δασών σου

ακούγεται ο ύμνος των μαρμάρων

των Προπυλαίων, του Παρθενώνα, του Ερεχθείου.

να κλείσουν οι ουλές αιώνων

το αιώνιο αίτημά σου...

Υμηττός!

οικείος, φραγμός στην αυθάδεια των Αθηναίων.

αλλά μέρα με τη μέρα

τα άσπρα σπίτια – κι ας ήταν μόνο αυτά –

ανεβαίνουν στην πλαγιά, ανεβαίνουν...

ηλιόχαρη Αττική,

ποιό απ τα αδέρφια σου χαϊδεύεις πιο πολύ;

κι αποπαίδι το Αιγάλεω

γιατί περιφρονείς;

ΤΑΙΝΑΡΟ

μια σπιθαμή έξω από τον κάτω κόσμο έφτασα.

δεν με ειδοποίησε κανείς

για το επικίνδυνο της πορείας μου

για τα επόμενα βήματα δίπλα στο γκρεμό,

και πέρασα σχεδόν με το χαμόγελο

μπροστά από τις πύλες του Άδη.

τώρα που το είπαν μερικοί θυμόσοφοι

και σιγογελάν ανακουφισμένοι με την τύχη μου,

πικρογελάω κι εγώ σ’ αυτό το παιχνίδι

του θανάτου που λέγεται ζωή.

ωχ τί χαρά και τί θλίψη

να αισθάνομαι πάλι απλώς άνθρωπος...

ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥΓΙΝΕ ΕΚΔΡΟΜΗ

πέρα από το παράθυρο απλώνεται η πόλη.

πέρα από την πόλη το βουνό

και πέρα κάμποι, κάμποι...

πως ανοίγει η καρδιά μου στο ταξίδι!

από χωριό σε χωριό, σε ατέλειωτους δρόμους

στη σκόνη, στη βροχή,

πορεία γυρεύω.

τα δένδρα που περνάν,

τα χαμόσπιτα που περνάνε

ενώ χαιρετάνε τα παιδιά.

 - αχ, τα πάντα φτωχά παιδιά των χωριών

που σπίτι τους το ύπαιθρο,

ανοιχτογελάνε στον κάθε ξένο που περνά,

επαρχίας μοίρα...

και λέω πως στο επόμενο χωριό

θα μείνω για λίγες μέρες,

με το σκληρό ψωμί τους, ντόπιο κρασί

και παρέα φιλοσόφους χωρικούς την Κυριακή.

αλλά πέρα από το χωριό, τους κάμπους,

πέρα από τους κάμπους το βουνό,

και πέρα από το βουνό μια πόλη,

μια πόλη γυρεύω.

κι ένα παράθυρο ανοιχτό

στον ουρανό...

ΤΕΛΜΑ

σύννεφα και Κυριακή.

η αμμουδιά, παρά μια δωδεκάδα μεγάλους,

άδεια.

τα χρώματα χλωμά, χλωμή η σκιά.

πού παρέα – φυλλοροή και διάλυση.

στον επόμενο βράχο θα είμαι μόνος, εντελώς.

σύννεφα και Κυριακή.

νιώθω άδικα δρομολογούμενος νεαρός

στο κομπολόι των ημερών

που φεύγουν, που φεύγουν

με δρασκελισμό γίγαντα.

θάναι εκδίκηση της φύσης και θυμός της

για έξι μέρες τρέξιμο τρελό

για έξι μέρες αυθάδεια στον ήλιο

και περιφρόνηση.

σύννεφα και Κυριακή.

ΤΕΛΟΣ ΕΚΔΡΟΜΗΣ

τελειώνουν τα χιλιόμετρα

όπως τελειώνει το κρασί

όπως τελειώνει η Κυριακή.

ζαλίστηκα με την πολλή παρέα,

από τα πολλά λόγια

από την πολλή ενέργεια που σπατάλησα

σε εξήντα τέταρτα της ώρας

από πρωί-πρωί…

παιδιά, δεν σταματάμε για πέντε λεπτά

να πάρουμε λίγη ανάσα, βαθειά εισπνοή;

ανοίγει η νύχτα ειρήνια τοπία σιωπής.

το χώμα που πατάω είναι άλλοι τόσοι θάνατοι

χωρίς διαμαρτυρία.

παιδιά, είμαστε νέοι!

- κι ακούγεται σα βρυσιά

παιδιά, μας περιμένουν!

 -και είναι ψέμα, και χειρότερο: απάτη.

παιδιά, φύγαμε!

γιατί;

γιατί να τελειώνει το κρασί;

γιατί να τελειώνει η Κυριακή;

ή εκδρομή γιατί να τελειώνει;

Gedichten en teksten in ‘t Nederlands verschenen van 29 Januari tot 10 Maart 2011.