… en dan kwam een periode waar de dichter, terugblikkend op de laatste twee jaren, zijn leven nieuw wil ordenen. De boezemvriend is ver weg, andere vrienden slaan elk persoonlijke richtingen in, dartele meiden kunnen de behoefte aan grote liefde niet opwekken. Jeugdidealen zijn voorbij gestreefd. De omwenteling in hart en ziel zal tegelijkertijd een afrekening zijn. De opbouw moet vanaf de grondvesten beginnen.
Afrekening met God. Al een tijd was er twijfel. Twijfel werd zekerheid. Weg met goden!
Afrekening met de gemeenschap. Het rustig kleinburgerlijk leventje is zinloos geworden. Avontuur en verscheidenheid komen aan de dagorde.
Afrekening met Vlaanderen. Misschien oneerlijk voor vele toeschouwers. Een vaderland dat jarenlang de jonge geest heeft gevoed en verrijkt, kan kan
Het werd duidelijk dat de eerste grote vakantiereis in het buitenland een kentering zou brengen. De hunker naar zon duidde de richting aan: naar het zuiden!
Enkele jaren voordien zou Spanje de voorrang hebben gehad. Maar omwille van diktatuur en corrida is de bewondering intussen wel erg geslonken. Italië treedt op de voorgrond, het warme zuiden, de streek rond Napels, de eilanden in de Golf van Napels (Procida, Ischia, Capri ). Dus, vurig, snel Italiaans leren, een mooie taal trouwens. De laatste wintermaanden, het begin van de lente staan in het teken van alles wat Italiaans is (taal, letterkunde, reisboeken). Vergeefs. Want eind April daagt de naam Griekenland op.
De film “Elektra” van Michalis Kakogiannis werd/wordt algemeen als een meesterwerk beschouwd. Terecht. Toen de dichter deze film voor ogen kreeg, stelt hij zich meteen de vraag: waarom naar Italië, en niet liever naar Griekenland – het eerste brandpunt van Europese beschaving en kultuur, de dageraad van de vrije mens en wijsbegeerte. Trouwens, eind April was nog niet te laat om een nieuwe bestemming vast te leggen voor een reis in Augustus. Het komt tot een nieuw besluit: gauw Grieks leren, reisboeken over Griekenland lezen, om klaar te zijn voor het grote avontuur. Want een groot avontuur werd het: 40 lange uren treinreis door heel Europa, van Brussel tot Thessaloniki
In tegenstelling met wat gewoonlijk gebeurt met verre vakantievrienden (algauw vergeten zodra men terugkeert), bleef de briefwisseling na de vakantie onafgebroken aanhouden, ook in de Vlaamse herfst- en winterdagen. En met een eerste uitwisseling van gezinsfoto’s, valt een geboeide blik op een jong meisje, nauwelijks 16. In het kader van een bekoorlijke foto, en met de hulp van een overtuigende briefwisseling in steeds maar beter Grieks, tekent zich nu ook het kader van een mogelijk levensavontuur af…
Tweede vakantiereis naar Griekenland in de lente. Grieks Paasfeest. Uitgenodigd op het dorpje Eleftherès in Thessalië. De vriend wordt enigszins op de achtergrond geschoven, alle aandacht gaat naar het meisje van de foto, zijn jonge zuster. Wederzijdige waardering, liefde op het eerste gezicht… De rest is geen raadsel meer. Het lot had zich uitgesproken. Het nieuw leven kon beginnen.
De gedichten in ‘t Nederlands, die hier de volgende dagen verschijnen, zijn een weergave van die periode.
1. NOG STEEDS ONZEKER…
DUIZELEND
de broze bestendigheid,
hoogten en geheimen van voor eeuwen,
geslacht op geslacht.
zoon na vader
zal opzien naar de kimmen.
broos dit klein verlangen
tussen tent en horizon:
een greep in zand…
misschien
staren wij te zeer, gebogen,
ver over de rand?
WERELDATLAS
de dag verloor alle belangrijkheid,
de regens slaan neer.
het avondbrood onaangeroerd
het raam nog open
de wekkertik.
de dag verloor alle belangrijkheid.
kom dan,
sluit de deur achter jou toe,
raas je hartstocht uit,
wéér je nu,
nù!
want buiten slaan de regens neer,
de avond is schraal.
ik ook berust.
ik kan
ONBEKEND GEBIED
misschien een straf,
de pijn te dragen, nu,
van de verloren jaren…
wat ééns voorgoed
een eis, een wil was,
te zien breken nu
en branden
tot wit as.
ik zoek vergelding niet,
geen doelloos lied
- geen naam, geen band -
ik orden;
ik ben week nog nu.
een nieuw gebied.
HET VERGEEFSE ZOEKEN
uit een gewijde kelk
onredelijke hoop
lichtte ik dit woord:
dat vertrouwen niets vermag
dan lange trage doodstrijd,
een vuur in volle middagzon,
pijn en onverschilligheid
in plaats van dood.
morgen
zal onveranderd dagen:
een korrel vergetelheid;
zoeken, een dag uitstel
in brandende hartstocht
bij de ander…
DE LAATSTE VLOED
de nieuwe wereld:
populieren en kerselaren, de bergen
de mensen, de zeldzame stille mensen,
roerloos
en toch met het vuur van de aarde in zich,
klein en verdrongen
voor de eeuwige roerloosheid der kimmen
in onwezenlijk licht.
een tent, een vogel hoog,
de ruisende woning waarin kinderen zullen schreien
en heel zachtjes slapen;
waar de warme adem van de man
een tere schouder zal beroeren:
het vuur van de aarde
diep in de ogen
van jonge, huiverende mensen:
een àlvertérend vuur.
komt ook over déze wereld,
waar twee mannen elkaar ontmoeten
en vriend en vijand zullen zijn,
ééns de laatste, rauwe kreet van de vogel,
ééns, de laatste vloed?
EEN LATE AVOND
nog hoeveel dagen, hoeveel uren nog?
ik vond het grote schaakbord
al een week onaangeroerd,
de stukken stoffig, dof.
ik vond een oud boek op de vensterbank
onuitgelezen, open;
ik vond een gedicht, nieuw-gereed,
gestokt bij een dubbel punt…
nog hoeveel dagen, hoeveel uren nog?
van het gedicht heb ik het laatste vers
niet willen schrijven,
- dat zou zelfbedrog.
wel heb ik woorden, taalbezonnen,
als weefsel opgenomen uit dat andere boek,
met een kruis verlucht.
en dan…
mijn hand bewoog:
de zwarte ruiter op het bord
zet de witte koning schaak.
vergeefs, denk ik, vergeefs.
nog hoeveel dagen, hoeveel uren nog?
No comments:
Post a Comment