23 February 2011

 

ΘΗΡΑ


νησιά
άσπρα νησιά
σειρές από κορυφές
χαμένη γη
Ατλαντίδα.

θάλασσα
ποιό το μυστικό του βυθού;
ποιός σοφός προφήτεψε δω την καταστροφή
και ξαφνιάστηκε που ήταν γι’ αυτόν προορισμένη;
ποιό μοιρολόι έμεινε ατελείωτο;
ποιά τα παιδιά της μοίρας,
Σαντορίνη;



ΘΡΑΥΣΗ

δεν εξέχει πουθενά μια αιχμή.
συνωμοσία της καμπύλης.
ήρθα με φόβο μή λαβωθώ,
αλλά και με τη γλυκειά ανομολόγητη προσδοκία του πόνου,
αίμα να δω, αίμα να γλείψω,
να ζήσω μια λύτρωση, όποια λύτρωση,
να ξυπνήσω.



ΘΥΜΟΣ

ένας θεός είμαι
διωγμένος από το ναό του.
ριγμένος στην ανθρώπινη ζωή.

άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους,
μοχθηρός σαν τους άλλους
και ποιητής.
αχ, ποιητής...

οι στίχοι αυτοί δεν γράφονται
για διδαχή των νέων για αιώνες.
αύριο μεθαύριο θα με σκοτώσουν εδώ.

από την αγανάκτησή μου
για τέτοιο πεπρωμένο,
να ξεπηδήξει μια οξύκαυτη φλόγα
εύχομαι, αιώνια δάση να καίγονται,
στάχτη να απλώνει
γύρω μου, παντού,
ώσπου να μάθω:

ποιός
μ’ έδιωξε από το ναό μου;



ΘΥΜΟΣΟΦΙΚΟ

είναι ανώφελο να μάχεσαι για ένα είδωλο.
ο καθρέφτης θα θυμματιστεί κάποια μέρα.
είναι ανώφελο να φεύγεις μακριά,
τα όνειρα παντού έχουν το ίδιο ασπρόμαυρο χρώμα
κι η σκιά όλο μεγαλώνει αδυσώπητα.
είναι ανώφελο.

είναι ανώφελο να κλαις.
το έλεγε η γιαγιά μου
κλαίγοντας...



ΙΔΑΝΙΚΟ

ο κόσμος μου είναι αυτός:
αγροτόσπιτα στο δρόμο για το λόφο,
πολλά τριαντάφυλλα στους κήπους,
και πέρα από τους λόφους,
δίπλα στον Όλυμπο,
μια δύση πολλά υποσχόμενη.

ο κόσμος μου είναι αυτός:
μια μοναξιά έως την ώρα
που θα σμίγουν τα χαμόγελα
σε χτύπο καρδιάς κοινό.
έτοιμος ο χάρτης του ταξιδιού και
ποιήματα αγάπης άγραφα
ένα βήμα πιο κοντά στ’ αθάνατα.

ο κόσμος μου είναι αυτός:
μέρες ακολουθούν μέρες,
το πλοίο μας ακίνητο στο λιμάνι.
κι άχαρα μετράω
πόσα βράδια, πόσα ποιήματα
θα γίνουν αναμνήσεις
πριν ανοιχτούμε για το νησί...

για το νησί,
γιατί ο κόσμος μας είναι αυτό.

No comments:

Post a Comment