ΚΟΛΠΟΣ

ο ήλιος έπαψε να κινείται.

η θάλασσα σε νηνεμία επώδυνη στην ακοή,

απόκοσμη.

πού τα πουλιά;

ένα σύννεφο λευκό

από το πουθενά

σαν υπενθύμηση.

κρυφομιλάνε πληγωμένα τα πευκόφυλλα

- πάντα αιχμηρά τα λόγια τους -

κι η σκιά περιζήτητη.

παράξενο

που ζω εδώ ακόμα,

εδώ που έφτασα, προ καιρού,

τυφλός, κλαίγοντας για φως.

ΚΟΠΩΣΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

ήταν ένα καλοκαίρι σύντομο.

τόσο σύντομο

που δεν χωρούσε παρά λίγα από τα όνειρά μας,

τις γεμάτες ένταση ώρες της κάθε Κυριακής,

απογεύματα θρυλικά σε επιδιώξεις,

ηλιοβασιλέματα εκατό που χάσαμε, και λέγαμε: αύριο πια!

στιγμές της θάλασσας, στιγμές του βυθού,

στιγμές του έρωτα, στιγμές φιλίας.

χρώματα ζωηρά παντού,

στα χείλη όλων τα ίδια επίκαιρα τραγούδια,

τρεις φορές καυγάδες για μια τουρίστρια.

ήπιαμε τη θέρμη και μας έγινε φύση δεύτερη.

φθινόπωρο με βρήκε νηφάλιο, ανήμπορο

για τα όνειρα τα απραγματοποίητα τα τόσα,

που έλαμπαν σαν τα πιο ωραία!

ΚΟΡΥΦΗ

αραίωσαν τα πεύκα

αραίωσαν οι θάμνοι.

μαρμάρινη γη ενώνεται δω με τον ουρανό.

νά η κορυφή!

συγκίνηση μας κάνει να δείχνουμε

να δείχνουμε τον κόσμο κάτω, τους δρόμους,

τα σπίτια σα παιχνίδια

στην άκρη των λέξεων:

«εκεί το σπίτι μας, το σπίτι μας, εκεί το ένα, το άλλο!...»

τί σιωπή!

κι όταν από αετοί

ξαναγίνουμε δυό νέοι άνθρωποι

και σημάνει ώρα να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον

με το φόβο της χαράς,

ήλιε,

πες μου:

τί το καινούργιο είδαμε, και φωτεινό,

μέσα μας

τί το καινούργιο κι ωραίο;

ΚΟΡΥΦΩΣΗ

θάλασσα αμετανόητη.

η νύχτα πέφτει πάνω μας

με άνυδρο σκοτάδι.

μέσα σε σκιές στα νεόκοπα αρμυρίκια

συντελείται πάλι η αιώνια πάλη

στοργής και πόθου.

θαλασσα αμετανόητη

ρίγη εκπέμπει, ρυθμούς σκαιούς.

και ξαφνικά κοντά, πολύ κοντά μας

γέρνει ο ουρανός.

αλλά ούτε κύμα πια ακούω.

όλη η αμμουδιά πελώρια σκιά,

και γύρω από τη βιάση της ανάσας μας

σιωπή παντού.

ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΟΣ

οι πολλές λέξεις της λογικής

σκότωσαν κάθε συναίσθημα.

οι λέξεις οι πολλές

μας εμποδίζουν να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον

με το χαμόγελο της ανεπανάληπτης στιγμής,

όταν ένας κόσμος ολόκληρος

οργιάζει, και κλεινόμαστε στην απομόνωση,

απ την οποία δεν βγαίνεις παρά με την αγάπη.

ως τα κει είν’ ο δρόμος όλο λόγια

και προσποίηση.

εκεί σκάει το φως σε μυριάδες λουλούδια.

εκεί είν’ ο βυθός της θάλασσας με τα χίλια όνειρα…