24 February 2011


ΙΚΑΡΟΣ

όταν η θάλασσα είναι σα μια γόνιμη, ασημένια
πεδιάδα, ονειρογενής.
όταν οι σημαίες του λιμανιού αποχαιρετάνε τα πλοία,
να ξεκινήσουν
- κυανόλευκη, πώς μοιάζεις μ’ αυτή τη χώρα! –
όταν η Πειραϊκή ταξιδεύει μέσα σ’ ένα θρίαμβο χρωμάτων,
ηλιόπληκτη θαλασσομάνα,

πετάω κι εγώ ψηλά-ψηλά σα νάμουνα λεύτερος πια!
έτσι για μια στιγμή μου ανήκει αυτή η γη:
ο ήλιος, η δύση, μύρια νησιά, όλοι οι αρχαίοι ναοί,
η γόνιμη Ελλάδα!

αλλά μες στ’ όνειρό μου το αστραφτερό,
σαν τον Ίκαρο
αναμένω και τρέμω τη

πτώση.


(σημ.: το ποίημα αυτό, ο ποιητής έκανε την απόπειρα και το μετέφρασε αργότερα στα ολλανδικά. Το αποτέλεσμα? Ίσως όχι το αναμενόμενο, τουλάχιστο από την πλευρά του ποιητή που ήθελε, όχι απλώς να μεταφράσει, αλλά περισσότερο να μεταδώσει την έξαρση, την όλη ατμόσφαιρα του εκφραστικού ελληνικού στοίχου).

(noot: de Nederlandse versie, die volgt, is een vertaling door de dichter zelf. Vertaling praktisch woord voor woord, maar of deze tekst de dichterlijke weergave is van het oorspronkelijke Griekse vers, blijft een open vraag…)


IKAROS


als de zee als een vruchtbare zilveren vlakte is,
droomwekkend,
als de vlaggen in de haven de schepen vaarwel wuiven
voor de afvaart
- blauwwitte vlag, hoezeer gelijk je op dit land! -
als het schiereiland van Piraeus in een triomf van kleuren reist,
een zonbeslagen zeemoeder gelijk,

dan stijg ook ik de hoogte in, hoog, alsof ik eindelijk vrij ben.
dan, voor één enkel ogenblik behoort deze wereld mij toe:
de zon, de einder in het westen, duizende eilanden, alle oude tempels,
het vruchtbare Griekenland!

maar in mijn stralende droom,
zoals bij Ikaros,
wacht ik en vermoed ik bevend

de val.



ΙΣΗ ΜΟΙΡΑ

κόκορας αγέρωχος
άνοιξε διάπλατα τις πύλες του πρωινού.
αλλά βαρύς ο ύπνος, λεπτό το λεπτό αναβάλλει
την ιεροτελεστία της νέας ημέρας.

πόσο μάταια!
μιά-μιά βγαίνουν οι γυναίκες,
ανοίγουν οι κόρες τα παράθυρα
και κλαίνε τα παιδιά,
επειδή καυτό πολύ το γάλα
ή στενό πια ένα ρούχο.
πόρτες ανοίγουν, τραγούδια ξεχύνονται,
ο ήχος του νερού ζωηρός παντού,
η πρώτη καλημέρα.

κι ένω βαθειά στην ψυχή των πολλών και ταπεινών
το κιγκλίδωμα των αλυσίδων,
πάνω απ’ όλους ο ήλιος ο παρήγορος

σε ίση μοίρα.



ΙΣΚΙΟΣ Ο ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ

το κίτρινο ποίημα:
ήλιος ώρα δυό.
ο άνθρωπος μικρός στον πιο μικρό ίσκιο του
ζαρώνει.



ΙΣΟΖΥΓΙΟ

όλα τώρα τ’ απέκτησα
φιλία, αγάπη,
και μια ευτυχία μέτρια σταθερή.
κόβω τα τελευταία λουλούδια του καλοκαιριού
και δεν μπορώ να χαρώ.
είναι σα ν’ άρχισε μια παρακμή.
κάτι μου είπαν για ταξίδια.
είμαι βέβαιος πως θα χάσω κάτι
από τα αποκτηθέντα.

όλα τ’ απέκτησα,
δεν μπορώ παρά να χάσω...



ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ 

άγνωστη χώρα
σαν σου αποκαλύπτω, βήμα-βήμα,
με προφυλάξεις τόσες
που ξεχνάω με πόση αδημονία
θα περίμενα το κάθε χρυσό πρωί
ανάβαση ν' αρχίσω, κι όλο ψηλότερα,
με πόση αδημονία
τοίχους θα χτυπούσα
στα μονοπάτια των εμποδίων,
αν μυημένος
ήμουνα εγώ.

λάθος,
ίσως λάθος επιζητώ
με λογική να εκπορθίσω
το ένστικτο,
ίσως λάθος
ταυτίζω εικόνες στον καθρέφτη
με καταστάσεις ζωής,
τον καθρέφτη με τη δική σου ζωή.

No comments:

Post a Comment