DE STERKSTE

wind.

wind in de herfst,

takken die bladeren zoeken in hoeken en kanten.

wind.

bomen die steunen onder de wind.

mensen die klagen, die klagen

en denken aan moeilijke wegen

aan knerpende takken, aan kou.

wind.

wind ongena.

alleen de sterkste zal de lente zien!...

DE TACHTIGSTE GRANAAT

en nòg ben ik gespaard gebleven!

waartoe goed?

niets van mijn verleden eis ik op

om te behouden,

niets, mijn gebeden niet.

en nòg ben ik gespaard gebleven!

waartoe goed?

laten wij oorlog en de tijd,

het bandeloze vuur

Gods werk voltooien,

dat is: dood en straf.

wij zijn nauwelijks mensen meer;

al de altaren liggen verlaten…

waartoe goed?

en het is waar,

dat ik toch blij, nog blij ben,

en heel even week

in ‘t hart,

als ik een bloempje zie

en hoor,

naast mijn bloedende hand…

waarom

ben ik gespaard gebleven?

ΑΠΟΣΥΡΣΗ

κλείστηκα στο καβούκι μου,

ήσυχος, χορτάτος

εδώ μέσα είναι η μελλοντική ζωή,

η κοινωνία των ονείρων μου.

ατμόσφαιρα παλαιών βαριά επιπλωμένων δωματίων.

τα αρχοντικά μας ρήμαξαν για καλά,

μικρός πολύ τα αγάπησα.

ύστερα με δέος, ιδεολογικά τα μίσησα

και πέσαν ένα ένα.

- αλλά μεσα εδώ στο καβούκι μου δεν χτυπάει το σφυρί -

ρήμαξαν τα αρχοντικά μας τα λίγα που είχαν μείνει.

λύπη, λύπη για τη μοίρα με κατατρέχει,

λύπη για τα περίφανα άσπρα σπίτια μας,

που θα ρημάξουν

όταν θα είμαστε όλοι κλεισμένοι στο καβούκι μας

ήσυχοι, χορτάτοι.

ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ

πέφτουν και καίν οι λέξεις με τρομαχτική ταχύτητα.

καίει ένα φως υπέρλαμπρο και λειώνει την ύλη

και το σώμα.

και το σώμα μου στάχτη περιβάλλεται καυτή.

ήλιε,

μια ώρα σε φώτισε η λάμψη μου η χαρά,

τώρα στην ανάμνηση, καυτή ακόμα,

ατελεύτητη.

ΑΠΟΥΣΙΑ

πελεκημένοι ογκόλιθοι,

το κοντινό νησί,

σα λίμνη η θάλασσα στη σιωπή.

λίμνη ο πόθος μου απειλή κρυφή.

ήταν σα νάσουνα δίπλα μου ώρα πολλή.

ψίθυροι οι εικόνες,

άλλαξαν χρώματα απαλά με τον ήλιο που δύει.

σκύβω στη θάλασσα,

φιλώ το νερό,

πιάνω την επιφάνεια με όλο μου το σώμα,

σχεδιάζω κυματάκια.

αρμονία τόσο απόλυτη που σε ξέχασα μια ολόκληρη ώρα!

και είσαι πάλι δίπλα μου,

κι αλλού…

ΑΠΟΦΟΡΤΙΣΗ

κύματα

κύματα αιγινήτικα στην άμμο εδώ

πεθαίνουν,

και τίποτα δεν συγκρατώ.

ούτε ένα βλέμμα σου,

κι όμως τα κύματα όλο σπάνε

όλο σπάνε στον αφρό,

και γεμίζει ο κόσμος πάθος και βοή.

είπες για τη ζέστη της άμμου,

είπες μια λέξη αισθησιακή

που δεν τη θυμάμαι πια.

τίποτα δεν συγκρατώ:

χαιρέκακα σχεδιάζω κι άλλη απώλεια μνήμης.