21 February 2011


Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

σε μια ώρα το πολύ θα είσαι εδώ.

ο πίνακας,
τα γαλάζια ποιήματα που αλιχτούν
από τον τοίχο,
τα ευτελή βιβλία
όλα εν αγωνία σε περιμένουν.

πόσα βράδια, πόσες κραυγές,
πόση επίκληση θανάτου
εως αυτή τη γαλήνη!

η πρώτη νύχτα, μήνες και μήνες τώρα:
μάτια οδύνης,
χέρια που έτρεμαν δυνατά,
ένα στόμα που αγωνιούσε
απ την πολλή χαρά!

μού έκανες να φοβάμαι το φιλί σου,
να φοβάμαι τα μαλλιά σου
γύρω μας τόσο σκοτάδι
κι εσύ τόσο φως!

σε λίγη ώρα θα είσαι εδώ.

ο πίνακας,
τα γαλάζια ποιήματα που αλιχτούν
από τον τοίχο,
τα ευτελή βιβλία
όλα εν αγωνία σε περιμένουν.

σε λίγη ώρα,
έλα και γίνε σώμα δικό μου,
χείλη δικά μου
αθανασίας πνοή!



Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ

όμως ο ήλιος σαν το χορευτή με τα ξανθά μαλλιά
σε μια κραυγή χορού
ανακίνησε τα φυλλώματα,
ξέσπασε!
κι αφέθηκα πειθήνια στο όργωμά σου.

ήταν να γίνει.
κι ήταν να γίνει έτσι,
ένα πρωί καλοκαιριού
κατάμεστο από σιωπή και σαγήνη!

αδύναμα τα χέρια μας από πόθο!
αδύναμα τα μάτια μας από ζάλη!
αδύναμα πια τα σώματά μας, παραδομένα,
ένα με τη γη!…



Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΑΔΥΝΑΜΟΥ

ο πυρετός διαλύεται.
η αυτοσυγκέντρωση χάνει σκέψεις σαν εξάγωνα που
αποσπούνται ένα ένα
απ τον κορμό.

τρύπησα τοίχους και βιβλία αδιακρίτως.



ΗΧΩ

τ’ αστέρια κάθε νύχτα
απομακρύνονται,
πιο βαθιά χάνονται.
μια νύχτα θάναι σκοτάδι απόλυτο
και θάχουμε μόνο χέρια
και μια λεπτή φωνή
για επαφή.

έτσι κι ο θάνατος, φαντάζομαι.
σιωπή, σκοτάδι,
σκέψεις σαν εικόνες ιερατικές, ακίνητες.
μια ζωή χωρίς πάθος, χωρίς πόνο.

και θα φωνάζω
και δεν θακούς.

No comments:

Post a Comment