26 February 2011

 

ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ


ο Κεραμεικός αξίζει δεν αξίζει τ’ όνομά του.
στα ρυάκια τα πολλά βατράχια παραπέμπουν στον Αριστοφάνη,
κι απ αυτόν πάει ο νους σ’ άλλα ονόματα επιφανέστατα.
πού όμως τα μνημεία τους, τα μνήματά τους;
κι όπως αφηρημένα ψάχνω κτερίσματα στην ελώδη Ιερά Οδό.
πλησιάζουν έξι Σκανδιναυοί με χάρτη κι οδηγό,
με το πείσμα να τα δουν όλα
- και όλα, ή πολλά, τα είδαν -
λίγο τους ξεναγώ, τους μιλάω στην Κοινή τη νέα των καιρών,
υφαίνω συζήτηση, συμπάθεια εκμαιεύω,
αλλά πού αναγνώριση για τα των Πτολεμαίων,
για την εκτός Ελλάδας Ελλήνων γη,
μετά την Πύδνα, την Ιψό.
πού οίκτος για τα προγονικά μας ελαττώματα.
τί τους φταίει αυτούς η ρωμαϊκή κατάκτηση;
(κι εμας τί μας φταίνε τα βατράχια;)

είμαστε μικρός λαός.
γι’ αυτό, τα βατράχια αφήσαμε να ξεκινάν εν πομπή
από το Δίπυλο…



ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΚΑ

έχω ψυχωθεί με τα μικρά παράθυρα,
το σπίτι αυτό μού έγινε φυλακή.
κι αν πόρτες παραβιάζω
άλλους τοίχους βρίσκω.
κι όλα τα παράθυρα είναι σαν μάτια
ολάνοιχτα κι άρρωστα.
κάποιο δάσος, κάποια νύχτα λαχταρώ,
των ημερών εκείνων
μια ανάζηση.



ΚΟΚΚΙΝΟ 

φως μελωδικό πέφτει στον ώμο σου,
τα φιλιά μας τραγουδούν.
στο κάτω χείλος σου γεύομαι κόκκινο ανεξίτηλο,
κόκκινο νωπό, το τελευταίο χρώμα που θυμάμαι
πριν γίνουν όλα,
μ' επιταχυνόμενο χτύπο καρδιάς, χρυσοκόκκινο βαθύ,
ηλιοκόκκινο ηδονής.

No comments:

Post a Comment