06 February 2011

EEUWIGHEID

de klok staat stil
al drie dagen.
drie dagen van stilte
in dit grote, hoge huis
met donkere kamers…

de klok staat stil.
elke nacht die komen zal
en elke koude morgen
- omdat het winter is, kou winter is -
staat de klok stil
en wacht eenieder
op onverwacht bezoek.

de klok staat stil.



EINDE

ik zal nu zeer weldra
bij het uiteindelijk einde staan.
mijn hoop is weg
en mijn geloof verviel.
ik kan alleen nog noodlot,
dood, vergetelheid verwachten,
en ook dat is waan.

en schuldige is er maar één:
God, die mij schiep.
ik zal nu zeer weldra
bij het uiteindelijk einde staan.

noodlot,
als bij rauwe nachten;
uren van dubben
na wat week genot.
ik zal nooit meer,
o nooit meer kunnen bidden
of jou vrezen, God!

want er was éénmaal angst:
een vinnige groeve…
angst om het verleden,
om de dood,
en om mijn zwakheid en mijn lot.
ik zal nu zeer weldra
bij het uiteindelijk einde staan.




ΑΡΓΗ ΠΑΡΑΚΜΗ

χειμωνιάτικα μεσημέρια.
πλοία περαστικά που θαυμάζουν τον κόσμο
όταν διαλυθεί η ομίχλη.
ρυτιδιασμένα πρόσωπα της επαρχίας
κάπου κάπου σε μια γωνιά.

χειμωνιάτικα μεσημέρια.
τα κτίρια κινούνται, αργοπερνάνε πλάι μου.
ο ουρανός σύντροφος.
κάτι νεαροί μαζεμένοι από διπλανά τετράγωνα
γελάνε φωναχτά
και κανείς δεν τους προσέχει.

χειμωνιάτικα μεσημέρια
στο λιμάνι,
στην πύλη εισόδου της ψυχής
των ανθρώπων από αλλού,

σαν κι εμένα.



ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ

καπνοί
σαν μικροσύννεφα
ανεβαίνουν στο βουνό.
τα πλοία δουλεύουν, τα πλοία μαγειρεύουν
για πλήρες πλήρωμα.
με διάθεση αγαθή λοιπόν
όλα ανοίγονται στ’ ανοιχτά και μένουμε εμείς:
οι συνηθισμένοι οι άνθρωποι του ούτε όχι
του ούτε ναι.
τώρα που κόβονται οι κάβοι,
βέβαιοι πια αδιαφιλονίκητοι
παρά λίγο Αργοναύτες,
με τη βραδιά που σταθερά διαλύεται,
κλεισμένοι στο λιμάνι.



ΑΡΙΘΜΟΙ

άδειασα από ιδέες
άδειασα από πάθη
άδειασα από αυναισθήματα.
μένουν η σκέψη,
οι σκέτοι αριθμοί παλιών ονείρων
μια σειρά ασπρόμαυρα σχήματα:

η τέλεια λογική.



ΑΡΧΗ

το δωμάτιο όπου για πρώτη φορά...

φτωχό θα μας φαίνεται,
τα πρώτα λεπτά, ψυχρό, γυμνό απόγυμνο,
σα να μεταφερθήκαμε σε λάθος τόπο.

το δωμάτιο όπου για πρώτη φορά...

αλλά γρήγορα νικώντας συστολή
κι αδέξια χαμόγελα,
στο γδύσιμο το επιμελημένο κι αργό σαν ποτέ,
το πρώτο βαθύ βλέμμα, τα χάδια σαν επίκλιση,
χρώματα θα γεμίζει ο χώρος γύρω μας, ανάσες,
κι όλο μικρότερος ο χώρος, κι όλο
φωτεινότερος.

χάδια του ήλιου, ηδονή του ήλιου,
ήλιο δυνατό θα καίμε στα σαν ένα σώμα
σώματά μας, ήλιο
ώσπου τα μάτια μας αίσια να κλείνουν,

στο δωμάτιο όπου για πρώτη φορά...

No comments:

Post a Comment