10 February 2011



HUNKER

vanmorgen
waar ik dacht dat hier de Leie vloeide,
en de zon voelde warmen
op mijn rug,
heb ik een bloempje geplukt,
een bescheiden bloempje
zo mooi.

mijn hand lag open als een kelk naar de zon,
liefste, naar jou;
en het bloempje in mijn hand
als een fijn juweel;
en de zon, en de mussen,
en de wereld rondom, geheel anders,
die zich uit alle dingen
hoogzong,
zong van jou, hoe ver ook,
zong van mijn eigen geweld
van vurig, overweldigend verlangen
naar jou!



INSTINKT

wat blijft er over van een man
die één na één zijn verwachtingen en indealen
stukgeslagen zag:
wat hoop?
of zal het een instinkt zijn naar bloed
naar wraak, een wraakgeroep
en mateloze wreedheid
om het lot?



JAARGETIJDEN

lente
kerselaren
sweeuwwitte bloemen
de eerste zon…
het rillende water
de donzen wolken
en de lucht, blauw!

lente,
goud.
je vogels,
je stemmen,
je koele avonden klaar.
reeds zitten er mensen voor hun deur
en praten.

van jou
lente,
de luide lach van kinderen op de straat,
de zwaluw na –
van jou, lente!

o ik wil de beiaard horen!




ΔΕΛΦΟΙ

Δελφοί
έδρα επίκεντρη του θεού Απόλλωνα,
Δελφοί
ιερή πλαγιά, χαμένοι θησαυροί.

σήμερα δεν μένει τίποτα να προβλεφτεί.
έρχεται η άνοιξη, μπαίνει το καλοκαίρι,
αργά πέφτει φθηνόπωρο και φέυγουν
οι προσκυνητές,
αφήνοντας χαραγμένα πρόχειρα – κρυφά – στα μάρμαρα
τα ονόματά τους τα ασήμαντα
για χίλια χρόνια!...

Δελφοί
ιερή πλαγιά, χαμένοι θησαυροί.
Δελφοί που προσκυνώ,
Δελφοί επίκεντρο...

πόσοι και πόσοι δεν ήρθαν!
γιατί φύγαν όλοι και δεν θυμόμαστε τίποτα;



ΔΕΞΙΩΣΗ

όρθιοι περισσότεροι
ποτήρι στο χέρι
ευγένειες.

πόσο ξενός είμαι σ’ αυτό το συρφετό,
πόσο απόμερα κάθισα για δέκα όλόκληρα λεπτά…

και νά:
σ’ αυτούς ανήκω κι εγώ.
μια προσεκτική γουλιά
- μη δείξω ότι μου αρέσει αυτό το ποτό -
ήρθα με τη γνώση του πώς
θα εκτυλιχτεί η όλη βραδιά:
λόγια κενά, ώρες κενές, άδεια ποτήρια,
που τα γεμίζουν ανέκφραστοι, αμίλητοι,
ίσως αυστηροί, καγχάζοντες από μέσα τους, δούλοι εν στολή.

μου ήρθαν στο νου κάτι αρωματισμένα δάση,
πρωινές βουνοπλαγιές,
και το κακάρισμα των παιδιών
και το παιχνίδι τους σε ηλιόπλευρες αυλές...

με τα δικά μας παιχνίδια εδώ
γιατί είναι τόσο δύσκολο να γελάμε;



ΔΕΟΣ

δίψασα για τη γεύση των χειλιών σου.
τρόμαξα στο άκουσμα μιας τόσης ηδονής.
θεά του έρωτα, λυπήσου με.
είναι ηδονές και χάρες μόνο για θεούς
επιφυλαγμένες!



ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

ένα παιδί έπαιζε στο φως του δρόμου.
πέρα ήμερη θάλασσα,
τα μαύρα βουνα ίσα που ξεχώριζαν.
νυχτώνει.

σκιές λαθραίες φοβέρισαν τα δένδρα:
- κάτω από ήλιο, άλλο το σχήμα της σκιάς -
το παιδί έπαιζε ακόμα
στο φως του δρόμου.

αδύνατες φωνές, μακρινές,
φωνές μητέρων κι αδερφών
φώναζαν το όνομά του.
στο παιχνίδι του το παιδί.

ένα πλοίο ολόφωτο ξεκινάει
και χάνεται.
οι φωνές πιο κοντά
κι επιτακτικότερες,
φωνές φοβέρας.

αλλά το παιδί με πείσμα σκάβει την άμμο.
κύματα παλίρροιας από το πλοίο
εισβάλλουν, χαλάνε το φρούριο στην άμμο,
το παιδικό αρχιτεκτώνημα.

ερείπια, κλάμα,
ερείπια το τέλος του παιχνιδιού.



ΔΙΝΗ

ώρα οχτώ και είναι ο κόσμος δικός μου όλος!
στην καρδιά ο ήλιος, γλυκόλογα στη γλώσσα,
το χέρι μου στον ώμο σου, πόση προσμονή!

έλα να χτίσουμε ναούς ηδονής χάδι χάδι,
έλα να πλέξουμε μια ανάσα ζεστή, μια έπαρση αγκαλιά,
σκληρό ένα σώμα, μια δίνη.

έλα!
σήμερα ο κόσμος όλος είναι δικός μας!

No comments:

Post a Comment