Ελευθερές

Πολλές φορές έχω κάνει το ταξίδι επιστροφής από τις Ελευθερές Θεσσαλίας στην Αθήνα. Η επιστροφή πάντα με την προσδοκία γρήγορα να περνάνε οι λίγες εβδομάδες και να ετοιμάζομαι πάλι για άλλο ένα  ταξίδι προς το χωριό. Για κανένα ταξίδι, για καμιά διαδρομή δεν υπάρχει αυτή η τόση λαχτάρα. Στη ζωή μου, σημείο αναφοράς οι Ελευθερές. Από κει ξεκίνησαν όλα: ο έρωτας!

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ

τη νύχτα,

τα φώτα της Λάρισας

δειλό φωτοστέφανο πάνω από τη ράχη.

κανένας ουρανός Θεσσαλίας

δεν ανάβει τέτοιο πλήθος κεριών.

μουσική βαρειά χύνεται στο δρόμο

κάθε που ανοίγει πόρτα καφενείου

- περασμένη η ώρα, κι όταν σκυμμένα

τα ανθρώπινα αναστήματα σπίτι γυρίζουν,

στα χαμηλά σεμνά δωμάτια,

μετρώντας σπόρο και σοδειά,

το άπιαστο έλλειμμα,

κι εκτινάσσεται πέρα η σκιά των δένδρων

στην άκρη του δρόμου,

τότε οι άνθρωποι

αυστηρά την αυριανή δουλεία συλλογίζονται.

κι ίσως, σαν σωτηρία, σαν κάτι από ελπίδα,

τα φώτα τα δειλά της Λάρισας

πίσω από τη ράχη.

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΛΑΡΙΣΑ

χωριά χωριά χωριά.

πότε θάναι επιτέλους το τέλος της διαδρομής;

τοπία άλλαξαν, βουνά ύψωσαν τα χιόνια τους

μεσ στην άνοιξη.

αχ, αυτό το ηλιοβασίλευμα που θα σε δώ,

νάταν αυγή…

χωριά χωριά.

συνταξιδιώτες μου εξήντα άγνωστα πρόσωπα,

καθένας με τα λόγια του, καθένας με τα νεύρα του.

πότε θάναι επιτέλους το τέλος της διαδρομής;

- θέλω την εικόνα σου να βλέπω, αυτή μόνο,

στο θάμπο του παράθυρου,

τα άλλα ας σβήσουν, μέχρι να φτάσω –

χωριά.

το δικό μας το χωριό τ’ ωραιότερο.

αύριο με τα πρώτα πουλιά θα σε πάω στο λόφο απέναντι.

και θα γυρίσουμε σιγά-σιγά, κατηφοριά,

και λόγια δεν θα χρειάζονται.

σκουραίνει η δύση.

πότε θάναι επιτέλους το τέλος της διαδρομής;

χωριά χωριά χωριά.

κάτι είπε ο διπλανός μου, δεν τ’ άκουσα καλά.

και ω χαρά, η πόλη ξεδιπλώνεται στο βάθος,

με τη μητρόπολη ψηλά πάνω στις στέγες:

ζυγώνει το τέλος, το τέλος της διαδρομής,

σπίτια, πολλά σπίτια περνάμε ξαφνικά.

…

το χωριό.

η δύση, κατακόκκινη.

ησυχία και ψύχρα βραδινή.

ανάβει μια μουσική, μοναδική

για σένα!

KINDERWIJSHEID

ik ben heen over mijn jeugd.

veel heb ik niet meegemaakt,

ook niet veel gezien

van deze wereld buiten mij.

ik vond maar dromen…

het avontuur is uitgespeeld.

ik ben niet erg lang jong geweest,

heb onvoldoende genoten;

alleen gewacht, ongeduldig,

op wat zou komen.

de tijd heeft de rest gedaan.

ik ben sterk en donker geworden

en ernstig.

mijn stap galmt snel over de straat,

onrust, want de kinderen

waarom onderbreken zij hun spel

en kijken mij aan,

wijzen mij na?...

KLEIN LEED

waanzin is een donker boek,

een schreeuw naar open veld.

kleuren slaan, van elke dag,

de uren weg

de orde weg.

dan is men martelaar,

dan weer held.

waanzin.

de dreven zijn te breed,

te hoog de bomen.

geen ruimte is er

waar de geest kan zijn

en rusten.

week, ben je,

nog weker dan ik,

klein leed.

ΕΛΠΙΔΑ

ανατολή,

όπου η δύση επισκέπτρια,

νύμφη ονειροπαρμένη

στο φως,

στη γοητεία των αγαλμάτων

φλογίζεται και ξεφτάει.

ανατολή

στο αίμα μας

του έρωτα πηγή,

πηγή θυμού.

άδικη παραφορά που θα με καταστρέψει,

όπως έκαψε τη δύση η πρωϊνή μου αγκαλιά.

ανατολή ελπιδοφόρα,

άδικα προτρέπουσα

τη μέρα να μην τελειώνει ποτέ,

την ώρα του έρωτα να μην τελειώνει ποτέ,

την ελπίδα να μην τελειώνει.

ανατολή.

ΕΜΜΟΝΗ

οι δρόμοι είναι για έρημα βήματα.

κι όσο πλησιάζεις τη θάλασσα

που φοράει μαύρο χειμωνιάτικο,

τόσο δειλιάζεις.

είσαι μόνος σου.

από τους ανθρώπους μόνο τους νεκρούς φοβάσαι,

αναμνήσεις,

γνωμικά.

σκιές σε τριγυρίζουν,

και είσαι τόσο μόνος

που κάθε ηδονή ξεχνιέται πια, κάθε σκοπός.

κι ακούς έρημα βήματα...

ΕΜΠΝΕΥΣΗ

κι όταν η ανία καραδοκεί, το γράψιμο.

ποίηση με το ζόρι,

στίχοι της πλήξης.

ποιήματα με καλή αρχή

αλλά με τέλος τραβηγμένο

ή καθόλου τέλος

όταν σα σπίθα ήδονής

ζεστό ένα χέρι λεπτό στον ώμο μου…