02 February 2011









BIJ EEN SCHETS…

de leegte
van wat het uitzicht van de aarde moet zijn geweest
in zeer oude tijden,
als de mens in de dalen ging dolen
op zoek naar het beloofde land.
toen de jongen zijn meisje ging werven
in een nog vreemde stam,
en vocht tegen eenzaamheid,
dagenlang tegen ruimte,
tegen de geest die in de sterren schuilt,
tegen de schaduw van een dolend
zichzelf…



BRANDSTICHTING

als ik ooit sterf,
dan zal het zijn van machteloze verbittering.
verdrijv’ ik ooit dat vuur in mij,
dat zoveel steen al
grauw en zwart en zielloos brandde,
dan zal het zijn zonder berusting,
wroegingmoe.

als ik ooit sterf
- mijn laatste woord een vloek
naar al wat middelmatig is,
naar hen die vrezen
naar hen die dulden
naar hen die bidden
tot dezelfde zwijgende God.
als ik ooit sterf
zal het ook uit wanhoop zijn!

God, die zwijgt
en wellicht nooit zal spreken,
spaar mij niet:
ik ben het vuur dat, nog vandaag,
je altaar zal verkolen.

het nutteloze vuur,
onder gewelven die op instorten staan.



ΑΝΑΝΕΩΣΗ

την Πειραϊκή είχα ξεχάσει
είχα ξεχάσει είχα ξεχάσει.
το φίλο μου είχα χάσει
είχα χάσει είχα χάσει.
η μνήμη θόλωσε,
θολή ανάμνηση η ξένη χώρα.
μηνύματα μυθοποιούνται,
εικόνες προστρέχουν, σβήνουν,
προστρέχουν, σβήνουν,
προστρέχουν, σβήνουν,
σβήνουν,
έσβησαν πια.

νέο έδαφος νεό αίμα
ζητάνε τα λύτρα,
προκαλούν.



ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

ετοιμάστηκα.
τα όνειρά μου πετάν από θάλασσα σε θάλασσα
με άνεμο νοτιά,
με τη δροσιά της ύστερης άνοιξης,
μακριά...

πεταλούδα το τραγούδι μου
σε καλοκαιρινό πρωί.
η καρδιά μου αψηφά το σώμα, χορεύει.

γλάρος!
γλάρος θα είμαι
στο ελλήνιο βαθύ γαλάζιο
πάνω στην πλώρη, στο κύμα!

ετοιμάστηκα,
φεύγει το πλοίο.



ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΙ

γεράματα, απλές μέρες,
με κοινοτοπίες ένα ποίημα:
πλοίο σε ανοίκεια πια θάλασσα,
ένα νησί γελαστό που έλειπε από τη ζωή μας,
ένας έρωτας...

απλές μέρες.
αργά θυμηθήκαμε το σφρίγος το πάθος των παιδιών μας,
τα νειάτα που δεν μας ανήκαν.

γι’ αυτό,
ας είναι ένα νησί εκεί που θα πικροπεθάνουμε
ανεκμετάλλευτοι...



ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ

κι αν τον οίστρο σου εκφράζεις χορεύοντας
σε παράσταση κλειστή
μπροστα σε χιλιους θεατές μια μαύρη μάζα,
είσαι ηθοποιός.

κι αν τον οίστρο σου εκφράζεις χορεύοντας
στα θέατρα του ήλιου
μπροστά σ’ εμένα, ή σε λίγους άλλους,
ηθοποιός μεγάλος.

κι αν τον οίστρο σου εκφράζεις χορεύοντας
αδρά, όπου νάναι κατ’ εντολή,
αλλά με τη σκέψη σου αλλού,
είσαι ένα ανδρείκελο της εποχής, τίποτ’ άλλο.

κι αν τον οίστρο σου εκφράζεις χορεύοντας
σ’ ερημικό προαύλιο ναού, στο φως της Κυριακής,
με τη μουσική του τραγουδιού σου μόνο,
σε γνώριμο ρυθμό,
είσαι θεός, αλλά δεν με πείθεις.

θέλεις δεν θέλεις, η θέληση δεν αρκεί,
ο χορός δεν αρκεί,
το χάδι δεν αρκεί

όταν θρυμματίζεται ο καθρέφτης...

No comments:

Post a Comment