25 February 2011


ΚΑΣΤΕΛΑ


τα σπίτια ανεβαίνουν στο λόφο,
οι άνθρωποι ανεβαίνουν στα σπίτια.
και μέσα στους ανθρώπους
πώς να μην υπάρχει απορία;

από δω η πόλη αναπαύεται.
εδώ είναι τα ανάκτορα.
εδώ οι ποιητές σημειώνουν ημερομηνίες,
για να έχει ο χρόνος αξία μετρημένη.

και κάτω ζει ένας κόσμος με την άγνοιά του,
κι ονειρεύεται πολύ ψηλά βουνά.



ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ

έχω ξεχάσει πολλά μονοπάτια
και κανέναν δεν τολμώ να ρωτήσω
για τη σωστή διαδρομή στο τρίστρατο...
ελάχιστοι ήταν – δυο τρεις
που με συνόδευαν στην έως τώρα πορεία
για πλουσιότερη ζωή.

στην πόλη με περικύκλωσαν σιγά σιγά.
ένα πρωί, αναπάντεχα,
οι πόρτες θάναι άσπρες, οι τοίχοι άσπροι,
ο δρόμος στενότερος, πολύ στενός,
στενωπός αδιάβατη.

έχω ξεχάσει πολλά μονοπάτια.
ευκινησία ζητάει το σώμα μου, διέξοδο.
τα πεδία στην πόλη μικρά,
κατ’ εικόνα κατοίκων ανώνυμων.
πού να τρέχω;

κατάντημα να σπας παράθυρο
που σαν καθρέφτης λειτουργεί.



ΚΕΝΟ

οι νύχτες ακολουθούν τις νύχτες.
κάθε πρωί το φως το πολύ με τυφλώνει.
μεσημέρι ανεβάζει πυρετό ο δρόμος
αλλά ακόμα κι οι πιο αδικημένοι κοιμούνται.

το βράδυ σε γυρεύω.
το βράδυ, όταν ο δρόμος
τραβάει παρέες από νέους σαν κι εμάς,
το βράδυ, με προσδοκία για αύριο.

κι αύριο πάλι θα λείπεις, και μεθαύριο...



ΚΕΝΤΡΟΦΥΓΟΣ

η ποίηση κατάντησε βαρύ φορτίο.
ηλικιωμένα λόγια κρατάω γερά
και τρέχω, τρέχω γύρω απ τον κύκλο - ή μέσα; -
τρέχω μήπως σπάει το σχοινί
κι ελευθερωθώ.

νέα χρώματα φωνών,
μουσική αισθήσεων,
ήλιου ηδονή.

κι ο κύκλος όσο τρέχω και τραβάω, μικραίνει.
τυλίχτηκε το σχοινί στο χονδρό κορμό του κέντρου.
πάλι τρελά θα τρέξω σε δρόμους γνωστούς
με τα ίδια λόγια πάντα,
ως την άκρη, την άκρη του κύκλου,
κοντά, πολύ κοντά στους αγγέλους

έξω.

No comments:

Post a Comment