BERUSTING

ga ter ruste nu, ga ter ruste

nu de kou weer de bomen kaal doet staan

in afzonnige lucht.

nu je weer lééfde en bang terugkwam

om de pijn, de huiver van dat leven.

ga ter ruste nu.

er is niets meer.

zoek niet:

je vond al lang je kring, het middelpunt,

en daarrond, heel nauw,

de duizelingwekkende randen!

ga ter ruste nu,

vouw je handen…

BEVRIJDING

rotsen.

van laag de grond tot de hemel tergende

rotsen, koolzwarte steen.

en van de rotsen tot mij:

bruine, giftige grond.

en al weer rotsen.

in ‘t nauw gedreven,

graniet mijn vuist de hoogte toe:

rotsen, spat uiteen dan, open de wouden

dat ik de einder zie!

einders zijn nooit grenzen,

geen rots is een muur.

morgen

bij de dageraad,

grond en lucht en rotsen niet te na,

zal er leegte zijn,

een doorgang naar vlakte en zee.

en welke rots ook op mijn weg,

ik

jong, fier en vrij

neem het dààrtegen op,

rotsen!

ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ

οι πολυκατοικίες του κόσμου

μας έδωσαν την ψευδαίσθηση

που γυρεύαμε:

στέγη κι ασφάλεια,

με το γείτονα σε ίση με μας μοίρα.

οι πολυκατοικίες του κόσμου

δίκαια επιμερίζουν τα αστέρια

σε κάθε παράθυρο.

- εμείς κι ο γείτονας, είπαμε: ίσοι.

οι πολυκατοικίες του κόσμου

κάνουν τις πόλεις να αισθάνονται διεθνείς.

α, και μ’ έναν αριθμό στην πόρτα,

αντί αίμα αρνιού.

ΑΛΛΟΥ

αλλού να ήμαστε,

με ήλιο Κυκλάδων, άνεμο δροσερό

στα μαλλιά.

αλλού, σε αμμουδιά-αποκάλυψη

με γέλιο και παιχνίδι

μόνο για χέρια τέσσερα.

αλλού, που η φωνή μας

άφοβα, ο ψίθυρος του έρωτα,

η ανάσα του χαδιού

να ακούγονται ένα με τη θάλασσα

χωρίς ενδοιασμό.

αλλού...

κι όπως ανοίγεται όραμα

η λέξη μαγική του έρωτα,

παράξενο πως ήλιος, αμμουδιά και θάλασσας ηχώ

διαλύονται:

παράξενο πως τ' όνειρο

σκοτεινά ολοκληρώνεται

σε κλειστά, καλά σφαλισμένα δωμάτια.

ΑΜΥΝΑ

τα εργοστάσια

πύκνωσαν την τάξη τους

γύρω απο το κυπαρίσσι.

αλλά το δένδρο υπομονητικά ψηλώνει

και με τις καπνοδόχους

θέλει πια να αναμετρηθεί.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

ώρα προσευχής,

ναός η Πειραϊκή.

ο ήλιος ύμνος μέσα στη θάλασσα..

η Αργολίδα ακόμα εκεί, αχνοφαίνεται, επιμένει,

ατονεί.

ώρα ενατένησης,

αντικείμενο το κάθε τί.

βγήκες και δεν μ’ έβρισκες;

έκλαιγες, δεν σ’ άκουγα.

δεν φταις εσύ, δεν ξέρεις το γιατί.

κοίταξε τα δένδρα, δεν είναι δένδρα πια.

πες τ’ όνομά σου τ’ ωραίο, δεν ήταν ποτέ δικό σου.

είναι σαν να ρωτάς τη θάλασσα,

ούτε ξέρει, θέλει να ξέρει, το γιατί.

ώρα περισυλλογής.

απάτη η Πειραϊκή;

απάτη η ζωή;