05 February 2011


DE TWEE WERELDEN

buiten
daarbuiten
waar men moe is,
moe van toezien en onrustig luisteren,
buiten
daarbuiten
gonst de muziek.

achter een raam
een kil-leeg raam, afgeschermd van
daarbuiten:
een man
en een blik die verder ziet
naar buiten,
verder dan papier en pen
voor hem:
een droge repliek.

buiten
daarbuiten
waar men moe is,
binnen, hierbinnen
waar het stil, so stil is:
dezelfde onrust,
dezelfde tragiek.

want een leven,
‘t zij waar de grens
tussen slecht en goed,
steeds, steeds weer jaagt de nacht
de drift in ons bloed,
slaat de morgen
hopeloos
onze stilte
met paniek!



DE TWINTIGSTE EEUW

en dit is een vers van de opstand!
torenhoog!
zo, dat de lucht
rood rood wordt!
een splijtende schreeuw!

en dit is een vers van de opstand!
alles brandt!
verkoolde bomen
de vlakte, de zee, ja!
tot de aarde zwart zwart wordt!
tot de zee bloedt!

en dit is een vers van de opstand!
van loutering, nieuw als de dag.
God!
opnieuw je schepping
opnieuw je woord,
zo, dat de mens
groot groot wordt:
de twintigste eeuw!



DE VAL

het dak daalt schuinaf naar beneden
naar beneden
naar de grond;
van dat dak een man,
een wilde sprong,
en de gil van een vrouw
die geen bloed zien kon.

recht onhoog ziet de hemel blauw.
een blinde gaat door.

de zon keek een ogenblik toe
keek een ogenblik toe,
en het stom gebouw
en de kleurige straat
en de man die sprong
en een gillende vrouw:
verwildering, groot als de wereld,
en het spijt, voor het verraad
- voor God? -
een tèl te laat…




ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

μια χειραψία
δύο λόγια
ο δρόμος σου στα μάτια μου, αν το πρόσεξες.
τα βήματα που έφτασαν στον τοίχο.
περνάει μια φιλία στην αφαίρεση,
ό,τι και να γράφω
όσο κι αν επιμένω,
θα βρίσκομαι πίσω από το χρόνο
πίσω από το χρόνο.



ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ

και φτάσαμε σ’ ένα τέλος.
άδεια η αίθουσα, όλοι φευγάτοι.
ο διάδρομος γυαλιστερός,
μια σιωπή φορτισμένη.
έξω πάλι αν βγω, αμέσως
κλείνει το βιβλίο και είν’ η ζωή του δρόμου
ακόμα μεγαλύτερη μοναξιά.
αλλά μέσα εδώ η αιχμή του πόνου
το σώμα μου διπλώνει ως τα έγκατα του εαυτού μου,

θαυμάσιες αναμνήσεις ανασκάπτοντας…



ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗ

ποιός μπορεί να γράφει κινέζικα γράμματα;
ιδεογράμματα.
ποιός είναι τόσο δυνατός;
ποιός επηρεάστηκε τόσο πολύ
ώστε να του αρέσουν τα έργα
με πολεμικές τέχνες Ανατολής
με βία πολλή και αίμα;
ποιός ποιητής χάνει εδώ την ιδιότητά του
επαναλαμβάνοντας
χτυπήματα κάτω από τη ζώνη
χτυπήματα στην ψυχή;

ποιός είμαι;



ΑΡΑΓΙΣΤΟΣ 

η σιωπή μου
τέσσερεις μέρες κρατάει.

σιωπή των μονολόγων:
εγώ τί θα πώ,
εσύ με το εγώ μου
τί θα πεις.

ανένδοτος ο καθρέφτης,
την εικόνα σου πεισματικά
μου αρνείται.

η σιωπή μου, το εγωλόγιο
τέσσερεις μέρες κρατάει.

αλλά πέμπτη μέρα
από νωρίς οι λέξεις εκφυλίζονται.
ο ήλιος στα μάτια σου (στα μάτια μου;)
τα λέει όλα, σκέφτομαι,
κι ο αντίλογος περιττός.
πλάνη. αλλά μ' αυτά τα μάτια σου
τρεις μέρες ζω.
το αίνιγμά σου τρεις μέρες κρατάει.
γυαλί έγινε ο ακέραιος ο καθρέφτης
που δεν λέει να σπάσει,
που δεν σπάει...

No comments:

Post a Comment