19 February 2011


ΕΠΙΜΟΝΗ

... έτσι κι έγώ επιμένω,
με τα δόντια σε κρατάω!
κι αν χάθηκαν ήδη τόσες μέρες
σ’ αδόκιμα κι αδέξια φτερουγίσματα,
σε κρατάω.
κι όσο κρατάω, υπάρχει ελπίδα,
υπάρχει το απίθανο,
υπάρχουν τα παράδοξα γυρίσματα της μοίρας.
αγώνας με έπαθλο τα φιλιά σου.

ως την απελπισία, ως την εξάντληση,
με τα δόντια σε κρατάω!



ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ...

οι λέξεις και τα λεπτά κυλούσαν.
η αίθουσα γέμισε ομιλία
ως την οροφή.
κι όλοι σαν σε λήθαργο
έβλεπαν τη χτεσινή αργία, τώρα πια ανάμνηση,
τη θάλασσα να υπόσχεται,
σώματα στον ήλιο,
οξυγόνο!



ΕΠΙΤΥΧΙΑ

γράφοντας σύντομα γράμματα
σε μακρινούς, παλιούς φίλους
- το χαρτί λεπτό, ελαφρύ σαν τις λέξεις -
σκέφτομαι το ένα
μεγάλο ταξίδι που επιχείρησα και πέτυχα.

τα γράμματα ταξιδεύουν, ταξιδεύουν...

το μεγάλο ταξίδι μου, επίτευγμα...
νέος, ξεκινώντας με ευγένεια του βορρά,
αφελής, ερωτευμένος
- ω θαύμα! πώς βρεθήκαμε μαζί; -
ερωτευμένος, τολμηρός,
με απαίτηση το Πάσχα εκείνο
Πάσχα να σφραγιστεί για όλη μας τη ζωή!

τα γράμματα ταξιδεύουν, ταξιδεύουν...



ΕΡΗΜΟΣ

ο ίσκιος μου έχει χαθεί.
και βαδίζω
και βαδίζω με την άμμο
προς τον ήλιο-ορίζοντα.
με το βάσανο της βεβαιότητας,
το βάσανο του μοναδικού συλλογισμού:
πως κάπου θα πρέπει να γονατίσω
για να πιω νερό,
πως κάπου μόνο ετοιμοθάνατος
θα βλέπω τον ήλιο
χωρίς να τυφλωθώ…



ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ

ποίημα τη λευκάδα του χιονιού.
οι πανέρημες ράχες της Θεσσαλίας
μ’ έκλεισαν σ’ ένα σπίτι
του παλιού καιρού.
κι έγινα ένα σώμα με το σπίτι
αναίσθητος.

No comments:

Post a Comment