Πορεία

Bericht voor de Nederlandstalige lezers :

Gedichten in ‘t Nederlands verschenen van 27 Januari tot 10 Maart 2011.

Στις επόμενες εβδομάδες αναρτώνται τακτικά τα ελληνικά ποιήματα με «λογική» σειρά κατά θέμα ή σε συγκεκριμένη ενότητα.

Όπου είναι χρήσιμο, θα υπάρξουν και επεξηγηματικές σημειώσεις.

Μετά τις ενότητες «Τόπος», «Πειραϊκή», και «Ποιητής» αρχίζει σήμερα η επόμενη ενότητα ποιημάτων με θέμα «Πορεία».

Πορεία, τόσο πνευματική όσο και φανταστική, αλλά και με στοιχεία πραγματικότητας.

Στο πρώτο ποίημα, η πορεία έφτασε – πάλι – σε αδιέξοδο, αν και οι μαχητικοί στίχοι στο τέλος μαρτυρούν ότι η προσπάθεια δεν τελείωσε.

Και μετά τη διαπίστωση ότι μερικά ουσιώδη λείπουν από τη ζωή, η πορεία συνεχίζεται. Νέο ταξίδι. Και συμβολικά, στο τελευταίο ποίημα, η φυγή προς τα πάνω, η εξύψωση.

ΔΡΟΜΟΣ ΚΥΚΛΙΚΟΣ

έχω φτάσει στην απομόνωση.

λείπει το καθημερινό απλό,

παρά τον πίνακα, τα ποιήματα στους τοίχους,

βιβλία, τεύχη εγκυκλοπαιδικά,

ό,τι καθένας μας επιθυμεί

μόλις αποκτήσει τ’ άλλα, τ’ απαραίτητα,

που εδώ μέσα λείπουν:

μια γυναίκα, φίλους, μια ιδέα.

έχω φτάσει στην απομόνωση.

τα ίχνη μου, για την κοινωνία χαμένα.

ελεύθερος ο δρόμος,

περνάω απαρατήρητος, σα νάμουνα

κάποιος υπάλληλος αρχείου,

κάποιος εργάτης νυχτοφύλακας,

κάποιος νέος άνεργος.

έχω φτάσει στην απομόνωση.

όσοι με βοήθησαν ν’ αποκτήσω πεποίθηση,

τα στοιχεία υπεροχής με την τέχνη,

τη συγκατάβαση,

όλοι αποσύρθηκαν αθόρυβα.

κι αν μελλοντικά ακουστούν φωνές

από δω μέσα,

θάναι για να μην ξεχάσω

πως, δυνατά κι ανένδοτα μπορώ ακόμα

να χτυπήσω τοίχους, πόρτες και κεφάλια,

πριν φτάσω πια, στην απομόνωση.

ΑΥΤΟΔΙΑΛΟΓΟΣ

πρόσωπο με πρόσωπο

με το παρελθόν,

με το αυριανό ταξίδι.

καμιά πόλη δεν βρήκα, κανένα χωριό

που να ταιριάζει με το όνομά μου.

περιφάνεια ή πραγματική μοναξία;

λείπουν τα θεμέλια;

κι όμως απόψε είμαι έτοιμος για τα πιο απίθανα

που ίσως έρθουν,

κι ειλικρηνής στον εαυτό μου

- ίσως και στους άλλους –

οι σκληροί ας με συγχωρούν

πως δεν ανήκω πια στην τάξη τους.

αύριο, μεθάυριο, στην αναχώρηση

θα συγκινούμαι.

το κάθε ποίημα τρόπαιο σε ξένα εδάφη.

θα συγκινούμαι

γιατί εδώ έδωσα μια μάχη, δέκα μάχες

με το αβέβαιο και το άπειρο.

δεν νίκησα, δεν με νίκησαν,

ούτε μέθη, ούτε θλίψη,

απλά συγκίνηση.

πρόσωπο με πρόσωπο,

το πώς κατόρθωσα

να αναβάλω εως εδώ το ταξίδι,

να αναβάλω αυτό το διάλογο:

του αύριο με το χτες,

πρόσωπο με πρόσωπο.

ΕΞΥΨΩΣΗ

της πεδιάδας το τελευταίο ποίημα, εύχομαι,

απόσπασμα πικρίας και μελαγχολίας μαζί.

εδώ υπήρχαν άνθρωποι που αγαπούσα

και δρόμοι και σπίτια

με κάποιο νόημα, και κίνηση, και ζωή.

και τώρα πια στα ζωοδόχα υψώματα!

εκεί θα ξεχάσω την τάξη που οριοθέτησα

σε χίλιες λεπτομέρεις του βίου μου εδώ:

συνήθειες, διαδρομές, λάθη, μετάνοια,

όλα όσα επιφυλάσσει η πεδιάδα

σε ήσυχους νέους

που παραιτούνται από αγώνες.

τέλος πια!