Πορεία

Bericht voor de Nederlandstalige lezers :

Gedichten in ‘t Nederlands verschenen van 27 Januari tot 10 Maart 2011.

Στις επόμενες εβδομάδες αναρτώνται τακτικά τα ελληνικά ποιήματα με «λογική» σειρά κατά θέμα ή σε συγκεκριμένη ενότητα.

Όπου είναι χρήσιμο, θα υπάρξουν και επεξηγηματικές σημειώσεις.

Μετά τις ενότητες «Τόπος», «Πειραϊκή», και «Ποιητής» αρχίζει σήμερα η επόμενη ενότητα ποιημάτων με θέμα «Πορεία».

Πορεία, τόσο πνευματική όσο και φανταστική, αλλά και με στοιχεία πραγματικότητας.

Σήμερα τέσσερα ποιήματα όπου η απαισιοδοξία, η απομόνωση, το αδιέξοδο έκδηλα. Στο τελευταίο όμως, οι αναμνήσεις δίνουν ελπίδα.

ΕΜΜΟΝΗ

οι δρόμοι είναι για έρημα βήματα.

κι όσο πλησιάζεις τη θάλασσα

που φοράει μαύρο χειμωνιάτικο,

τόσο δειλιάζεις.

είσαι μόνος σου.

από τους ανθρώπους μόνο τους νεκρούς φοβάσαι,

αναμνήσεις,

γνωμικά.

σκιές σε τριγυρίζουν,

και είσαι τόσο μόνος

που κάθε ηδονή ξεχνιέται πια, κάθε σκοπός.

κι ακούς έρημα βήματα...

ΑΔΙΕΞΟΔΟ

ο δρόμος έχασε τα βήματά μου.

από τη νύχτα πέρασα δειλά στο φως του σπιτιού.

δεν με περιμένει κανείς.

τα ποιήματά μου βρήκαν τον ποιητή τους, επιτέλους.

αλλά οι τοίχοι έμειναν τοίχοι.

δεν με περιμένει κανείς.

σ’ ελάχιστα λεπτά θα ξαναφύγω, δειλά όπως ήρθα.

έφτασα δω με κάποια ελπίδα,

με σχέδια πολλά και μελετημένα

- ποιός με θυμάται; ποιός φταίει; -

ο δρόμος τουλάχιστο είναι μια κατεύθυνση,

δεν αδιαφορούν οι πέτρες, τη σκιά μου

τη δέχονται.

κι όπως αλλού τα γέλια, τα τραγούδια, ο χορός,

εκεί που κατευθύνομαι

μόνο τα βήματά μου ακούγονται.

μοιραία καταλήγω εκεί που

δεν με περιμένει κανείς.

ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ

έχω ξεχάσει πολλά μονοπάτια

και κανέναν δεν τολμώ να ρωτήσω

για τη σωστή διαδρομή στο τρίστρατο...

ελάχιστοι ήταν – δυο τρεις

που με συνόδευαν στην έως τώρα πορεία

για πλουσιότερη ζωή.

στην πόλη με περικύκλωσαν σιγά σιγά.

ένα πρωί, αναπάντεχα,

οι πόρτες θάναι άσπρες, οι τοίχοι άσπροι,

ο δρόμος στενότερος, πολύ στενός,

στενωπός αδιάβατη.

έχω ξεχάσει πολλά μονοπάτια.

ευκινησία ζητάει το σώμα μου, διέξοδο.

τα πεδία στην πόλη μικρά,

κατ’ εικόνα κατοίκων ανώνυμων.

πού να τρέχω;

κατάντημα να σπας παράθυρο

που σαν καθρέφτης λειτουργεί.

ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΚΑ

έχω ψυχωθεί με τα μικρά παράθυρα,

το σπίτι αυτό μού έγινε φυλακή.

κι αν πόρτες παραβιάζω

άλλους τοίχους βρίσκω.

κι όλα τα παράθυρα είναι σαν μάτια

ολάνοιχτα κι άρρωστα.

κάποιο δάσος, κάποια νύχτα λαχταρώ,

των ημερών εκείνων

μια ανάζηση.