Πειραϊκή

Bericht voor de Nederlandstalige lezers :

Gedichten in ‘t Nederlands verschenen van 27 Januari tot 10 Maart 2011.

Στις επόμενες εβδομάδες αναρτώνται τακτικά τα ελληνικά ποιήματα με «λογική» σειρά κατά θέμα ή σε συγκεκριμένη ενότητα.

Όπου είναι χρήσιμο, θα υπάρξουν και επεξηγηματικές σημειώσεις.

Η ενότητα «Τόπος» έκλεισε, αν κι η ενότητα που σήμερα ανοίγει έχει άμεση σχέση μ’ ένα συγκεκριμένο τόπο: την Πειραϊκή Χερσόννησο, όπου ο ποιητής έμεινε πάνω από τέσσερα ευτυχισμένα χρόνια. Τα ποιήματα που θα αναρτώνται τις επόμενες μέρες είναι άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένα με την Πειραϊκή.

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

αναμένοντας τα πλοία με τα εξωτικά ονόματα,

ο ορίζοντας ανοίγει, πλαταίνει.

τα βράχια εδώ καταντούν όγκοι επιθυμιών:

σε τόσο δα νερό, ολόκληρη ζωή, πόσα όνειρα!

μετριάσαμε όποια χαρά,

κλείσαμε καλοκαίρια ξένοιαστα.

όλοι οι ξένοι έφυγαν.

πού βρίσκομαι; τί γυρεύω;

σύννεφα όλο και πιο πυκνά

ένα-ένα με απογυμνώνουν σε ψύχρα

απροσδόκητη.

αναμένοντας τα πλοία με τα εξωτικά ονόματα,

ξένοι γινόμαστε όλοι

για ενός ονείρου διάστημα.

και μας κοιτάζουν τα παιδιά,

στο δρόμο για το σπίτι

παράξενα, απορημένα...

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

ώρα προσευχής,

ναός η Πειραϊκή.

ο ήλιος ύμνος μέσα στη θάλασσα..

η Αργολίδα ακόμα εκεί, αχνοφαίνεται, επιμένει,

ατονεί.

ώρα ενατένησης,

αντικείμενο το κάθε τί.

βγήκες και δεν μ’ έβρισκες;

έκλαιγες, δεν σ’ άκουγα.

δεν φταις εσύ, δεν ξέρεις το γιατί.

κοίταξε τα δένδρα, δεν είναι δένδρα πια.

πες τ’ όνομά σου τ’ ωραίο, δεν ήταν ποτέ δικό σου.

είναι σαν να ρωτάς τη θάλασσα,

ούτε ξέρει, θέλει να ξέρει, το γιατί.

ώρα περισυλλογής.

απάτη η Πειραϊκή;

απάτη η ζωή;

ΙΚΑΡΟΣ

όταν η θάλασσα είναι σα μια γόνιμη, ασημένια

πεδιάδα, ονειρογενής.

όταν οι σημαίες του λιμανιού αποχαιρετάνε τα πλοία,

να ξεκινήσουν

- κυανόλευκη, πώς μοιάζεις μ’ αυτή τη χώρα! –

όταν η Πειραϊκή ταξιδεύει μέσα σ’ ένα θρίαμβο χρωμάτων,

ηλιόπληκτη θαλασσομάνα,

πετάω κι εγώ ψηλά-ψηλά σα νάμουνα λεύτερος πια!

έτσι για μια στιγμή μου ανήκει αυτή η γη:

ο ήλιος, η δύση, μύρια νησιά, όλοι οι αρχαίοι ναοί,

η γόνιμη Ελλάδα!

αλλά μες στ’ όνειρό μου το αστραφτερό,

σαν τον Ίκαρο

αναμένω και τρέμω τη

πτώση.