11 February 2012

Ραγιάδες...

Σφάξε με, Αγά μου, να αγιάσω...
Ασφαλώς δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Αλλά αποθαρρύνομαι από τις αντιδράσεις των νέων που τελειώνουν το λύκειο και θα περίμενε κανείς μαχητική στάση. Οι απαντήσεις τους όμως:

Θα δω αν μπορώ να μπω στις ένοπλες δυνάμεις. Πάντοτε υπάρχει ζήτηση εκεί.
Θα σπουδάσω και βλέπουμε. Οι γονείς μου θα με στηρίξουν.
Ξέρω γερμανικά, Γερμανία θα πάω.
Ο θείος μου στην Αυστραλία θα με καλύψει για τα πρώτα βήματα εκεί.
Κάτι θα βρεθεί, έστω με το ελάχιστο κατώτατο. Τί άλλο μπορούμε να κάνουμε;
Θα γίνω ναυτικός. Αργότερα βλέπουμε.
Μας έχουν περιχαρακώσει. Δεν υπάρχει ελπίδα. Δρόμο από δω.
Θα πουλάω το κορμί μου. Καλά λεφτά κι αφορολόγητα. Λίγα χρόνια μέχρι να φτιάξει η κατάσταση.
Η ιεροσύνη θά ήταν μια λύση. Θα είμαι μια ζωή ένα σεβαστό πρόσωπο.
Δεν ξέρω, όλα είναι σκατά.

Τέτοια νεολαία, απαθής, μοιρολατρική, ποιός και πώς τη ζύμωσε έτσι ;

No comments:

Post a Comment