Ποίηση

 

Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΜΥΡΤΑΛΗΣ

 

όμως ο ήλιος σαν το χορευτή με τα ξανθά μαλλιά

σε μια κραυγή χορού

κεραύνωσε τα φυλλώματα,

ξέσπασε!

κι αφέθηκα πειθήνια στο όργωμά σου.

 

ήταν να γίνει.

κι ήταν να γίνει έτσι,

ένα πρωί καλοκαιριού

κατάμεστο από σιωπή και σαγήνη!

 

αδύναμα τα χέρια μας από πόθο!

αδύναμα τα μάτια μας από ζάλη!

αδύναμα πια τα σώματά μας, παραδομένα,

ένα με τη γη!…