Τώρα που ο πολύς κόσμος εγκαταλείπει τις παραλίες, κατάλληλη στιγμή να εξομολογηθώ ότι μέσα στο κατακαλόκαιρο μου έτυχε να φύγω από μερικές αμμουδιές λόγω... ρακέτας!
Αυτό γίνεται κάθε καλοκαίρι...
Η εικόνα γνωστή σε όλους μας: εκεί που το νερό γλύφει την άμμο, εκεί που παίζουν τα μικρά και φτιάχνουν πύργους στην άμμο, εκεί ακριβώς δεσμεύουν μερικοί επιτήδιοι το χώρο για να παίζουν ρακέτες.
Πηδάνε, τρέχουν, χτυπάνε σε απόσταση εκατοστών μόνο από τους λουόμενους που έχουν ξαπλώσει εκεί.
Ο μονότονος θόρυβος είναι το λίγοτερο. Κτάπα κτάπα κτάπα κτάπα...
Πολύ δυνατά χτυπήματα – σκέφτομαι ότι αν χτυπούσαν έτσι τους περιώνυμους πολιτικούς μας, θα είχαμε πετύχει κάθαρση σε βάθος του πολιτικού κόσμου μέσα σ’ ένα μόνο καλοκαίρι...
Όπου η αμμουδιά είναι αρκετά φαρδιά, άνετα μπορούν να παίζουν πίσω από το όγκο των λουομένων – μικρό το κακό εκεί. Έλα όμως που και σ’ αυτή την περίπτωση, οι άνθρωποι αυτοί, που μόνο το καλοκαίρι στην αμμουδιά πιάνουν ρακέτα στο χέρι, επιμένουν να έχουν τα πόδια τους μέσα στο νερό. Μοιραία δημιουργείται γύρω τους μια ζώνη ασφάλειας αρκετών μέτρων, γιατί κανένας δεν θέλει να χτυπηθεί από μπάλα του τένις – είναι και η βία των χτυπημάτων, βλέπεις, και το βάρος και η σκληράδα της μπάλας...
Κι αν η μπάλα, από λάθος χτύπημα καταλήγει μακριά από το παίχτη για τον οποίο προορίζεται, ο τελευταίος αυτός σε κοιτάζει επιτιμητικά αν δεν του τη γυρίζεις γρήγορα και πρόθυμα...
Οι ρακέτες στην αμμουδιά είναι άλλο ένα δείγμα του «έτσι θέλω, έτσι μ’ αρέσει» των Ελλήνων εκείνων που δεν νοιάζονται για τους γύρω τους.
Η μόνη λύση τα βραχώδη λιμανάκια, μέ ή χωρίς μικρές γλώσσες αμμουδιά... Τα άγρια διώχνουν τα ήμερα.
Ναι είναι σπαστικό.. ούτε εγώ το μπορώ, αλλά τι να τους πεις; Τους αφήνεις και βάζεις ακουστικά στα αυτιά..
ReplyDeleteΤα βραχώδη λιμανάκια τα αποφεύγουμε, μη σπάσουμε και κάνα πόδι!