Γένος

ΓΕΝΟΣ

ποιοί είμαστε;

άνθρωποι γεωργοί-ποιμένες-ψαράδες,

που απ τη σμίλη των γλυπτών:

σε συμπόσια ομοτράπεζοι θεών!

Έλληνες,

με λαλιά καλή,

που γίνεται ποίηση

για να ρωτάμε, για να ρωτάμε:

ποιοί είμαστε;

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ...

με σμίλεψε ο Ήλιος Απόλλων

ο πατέρας της φυλής.

με μεγάλωσε η Γη Μητέρα Δήμητρα.

σαν έφηβος τα καλοκαίρια την Κόρη λαχταρούσα,

αλλά στη θάλασσα ανδρώθηκα

κοντά στον Ποσειδώνα.

παιδιά μου η Αθήνα,

οι Μυκήνες,

η Κνωσός.

από την Πέλλα είδα τους ορίζοντες

ν’ απλώνουν, ν’ απλώνουν, ν’ απλώνουν τόσο

που Ελλάδα και Κόσμος ένα γίναν,

μιά αλήθεια, ένα φως.

τι Πτολεμαίοι, τι Σελευκείς!

αλλά στο Βυζάντιο, στην αχή του χρυσού

των αυτοκρατόρων και πατριαρχών,

ξέχασα τον ήλιο, τον ήλιο, πώς θώπευε

τ’ αγάλματα.

ποια δόξα μού έταξαν κι

έσπασα το χαμόγελο των κούρων;

ποια δόξα, κι έμεινα προσκυνημένος,

Αλέξανδρος μικρός εγώ,

κοντά δυό χιλιάδες χρόνια

γονατιστός σε φως κεριών...

Διευκρίνιση για τους μη τακτικούς αναγνώστες

Στις επόμενες εβδομάδες αναρτώνται τακτικά τα ελληνικά ποιήματα με «λογική» σειρά κατά θέμα ή σε συγκεκριμένη ενότητα.

Μέσα σε κάθε ενότητα, η παράθεση είναι περίπου χρονολογική. Με αυτό τον τρόπο, ο αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει την όποια εξέλιξη στην τεχνική σε βάθος χρόνου.

Μέχρι τώρα αναρτήθηκαν ποιήματα από τις θεματικές ενότητες

Τόπος, Πειραϊκή, Ποιητής, Πορεία, Εξέγερση, Λιμάνι, θεός, Μέρες, Θέατρο, Θάλασσα, Έρως, Συνάνθρωποι, Εργασία, Οικολογικά, Εποχές.

Σήμερα συνεχίζεται η παράθεση ποιημάτων με θέμα το «Γένος»