(Λαθρο)μεταναστευτική πολιτική

Ελληνική μεταναστευτική πολιτική είναι ένα σύντομο, τρίλεκτο ανέκδοτο.
Ένα ανέκδοτο που σηκώνει όμως τόμους ολόκληρους αναλύσεων. Αναλύσεις και μη-λύσεις που καλύπτουν ιστορικά ήδη ένα τέταρτο του αιώνα.

Δεν πρόκειται να αναλύσω τίποτα. Καταγράφω μόνο μερικές σκέψεις που θα μπορούσαν να είναι και λύσεις. Είμαι άνθρωπος αισιόδοξος, άρα αφελής...

1.
Για τους μη μουσουλμάνους πρόσφυγες από Συρία και Ιράκ: δικαίως αναζητούν άσυλο. Να τους φιλοξενήσουμε. Προσωρινά, και βλέπουμε.

2.
Για τους μουσουλμάνους πρόσφυγες από Ιράκ, Συρία και Λιβύη: Με το πρώτο αεροπλάνο πίσω στη χώρα τους. Αν για πρακτικούς λόγους δεν γίνεται αυτό, τότε κράτηση και καθημερινή οκτάωρη εργασία προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας. Μέχρι να τους έρθει η διάθεση να γυρίσουν ή να φύγουν για αλλού.
Γιατί αυτή η διάκριση προς μουσουλμάνους, θα με ρωτήσετε.
Αν δεχτούμε πως πρόκειται για ανθρώπους που δίνουν απόλυτη προτεραιότητα στο δίκαιο του θεού, αντί το δίκαιο μιας ελεύθερης κοινωνίας, δεν βλέπω το λόγο να τους φιλοξενήσουμε κιόλας, πέρα από ένα διάστημα μερικών ημερών.

3.
Για τους μουσουλμάνους (λαθρο)μετανάστες από διάφορες άλλες χώρες: εδώ δεν πρόκειται για πρόσφυγες αλλά, κυρίως, για διερχόμενους με προορισμό την "πλούσια" Βόρεια και Βορειοδυτική Ευρώπη. Στο πρώτο αεροπλάνο λοιπόν και πίσω στην πατρίδα τους. Αν οι οικείες πρεσβείες δεν συνεργάζονται (πχ για τυχόν αναγκαία έγγραφα ταξιδιού), εφαρμόζουμε την περίπτωση 2.

Θα μού πείτε: οι Έλληνες θα χάσουν τη φήμη ότι είναι λαός φιλόξενος.
Είναι φιλοξενία με την κλασική έννοια η φιλοξενία που παρέχεται αναγκαστικά;

Και μια πονηρή ερώτηση: οι "πλούσιες" ευρωπαϊκές χώρες, οχυρωμένες πίσω από τις διατάξεις Schengen κλπ. ΔΕΝ δέχονται τους πρόσφυγες και λαθρομετανάστες. Γιατί πρέπει λοιπόν εμείς να τους δεχτούμε και να τους κρατήσουμε;...