Αποφράδα μέρα

Με αφορμή την αυριανή αποφράδα ημερομηνία... 
Τρία ποιήματα για τη χαμένη Κωνσταντινούπολη. Κοινό στοιχείο η ελπίδα. Πολύ ισχνή, ακαθόριστη, στο πρώτο ποίημα. Συνυφασμένη με μια επιτόπου περιήγηση και σκέψεις για τη ματαιότητα των εξάρσεων στο δεύτερο ποίημα. Ενώ στο τρίτο ποίημα, παρασυρόμενοι από τον ενθουσιασμό του φίλου πρόσφυγα, η ελπίδα φτάνει σχεδόν σε βεβαιότητα και βλέπουμε να σημάνει η ώρα η ποθητή! 

Στίχοι λίγο άνισοι, αλλά αυτούς βρήκα στο απόθεμα... 

ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Αγιά Σοφιά

ορθοδοξία

τρούλος-μήνυμα στα ουράνια

πως δεν έφτασε ακόμα

το πλήρωμα του χρόνου. 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

μια στάλα ελπίδα

μια στάλα θαλασσόνερο

μια γωνιά στον ήλιο

και μια ελιά.

οι παλαιές φιλοδοξίες έγιναν πολύ ανθρώπινες.

δεν θα μπούμε στην Πόλη σαν θριαμβευτές.

ταπεινή περιήγηση μάς επιφυλάσσεται

- μελαγχολία -

στην Πύλη του Ρωμανού,

προσκύνημα

στην αφ’ υψηλού Αγιά Σοφιά,

σε συνοικίες Ελλήνων

όπου σπάνια πια τα ελληνικά των αυτοκρατόρων.

συγκατάβαση καλοσυνάτη ο άλλοτε εχθρός.

αλλά το ρήμαγμα ψυχών δεν επουλώνεται,

η άπτερη νίκη δραπέτευσε.

αν και,

μια σταγόνα, μια σταγόνα ελπίδα...

ΣΕ ΦΙΛΟ ΠΡΟΣΦΥΓΑ

κι αυτή είναι η μεγάλη σου νίκη:

ότι, στην Ακρόπολη ανεβαίνοντας,

της ομορφιάς προσκυνητής,

το νου μου σε θεία αγάλματα,

ξαφνικά μια χαρούμενη φωνή γυρεύω

απέναντι στο άλσος, ή πέρα.

τη δική σου φωνή, αισιόδοξη, ζωντανή,

για να σου πω, χαρούμενή μου ευχή:

και του χρόνου στην Πόλη!