Πρωτομαγιά

Ξημερώνει Πρωτομαγιά και σκαλίζω τα ποιήματά μου, ψάχνοντας για στίχους που έχουν σχέση με την εργασία.

Λίγα πράγματα, πολύ λίγα. Για τον έρωτα πέφτω πάνω σε αρκετά ποιήματα. Άλλα τόσα για τόπους, για ιστορία, φιλοσοφικά... Το θέμα της εργασίας ή παρεμφερώς της πάλης για τη δικαίωση της εργασίας, πολύ λίγη έμπνευση μού έδωσε. "Πού είναι η κοινωνική ευαισθησία σου;" ρωτάω τον εαυτό μου. "Σαν εργαζόμενος ο ίδιος, δεν βρήκες χρόνο δημιουργίας, χρόνο ποιητικό για τους άλλους εργαζόμενους;..."

Σίγουρα, σαν ποιητής δεν είμαι ένας υμνητής της εργασίας. Ποίηση κι εργασία σε διαφορετικά στεγανά. Αυστηρά διαχωρισμένα δουλειά κι ελεύθερος χρόνος. Πάντως, κάπου έσμιξαν αυτές οι δύο έννοιες. Μην περιμένετε πολλά:

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΟΡΤΗ

 
δουλειά δουλειά δουλειά.
το χέρι μου σχηματίζει το μέλλον μας, ένα μέλλον στο χαρτί.
δουλειά δουλειά.
ακούω τις απίθανες διηγήσεις
του γιού μου για τη γορτή,
και το χέρι μου υπάκουο, χαρούμενα χαράζει
μια λέξη στο χαρτί.
δουλειά, γιορτή.
 
 

ΚΛΑΔΕΜΑ
 
θερίζει ο αέρας τα κρύα χώματα,
κόβει το κλαδευτήρι.
τη σοδειά συλλογίζομαι,
τους σάκκους επί σάκκων
το φθινόπωρο στις αποθήκες.
σιωπηλά στον πόνο μαθημένο το δένδρο
με συντροφεύει.
η άνοιξη δεν αργεί.
κάθε πληγή στο εκατονταπλάσιο
οι καρποί !

κόβει το κλαδευτήρι,

και νιώθω το σεμνό αποθρόισμα
των φύλλων μέσα μου,
σεμνά μέσα μου
σαν τίμια υπόσχεση.
 
  

ΓΡΑΦΕΙΟ

 
με τις ώρες σκυμμένος στα χαρτιά.
ρόζο έβγαλε το δάχτυλό μου το μεσαίο.
τα γυαλιά μου στέκονται χαμηλά.
οι αριθμοί ρωτάν, φωνάζουν, εκβιάζουν,
το μολύβι διστάζει:
ποιά ερμηνεία να ισχύσει;
ποιά πρόβλεψη να δοθεί;
 
όρθιος στο παράθυρο για λίγο
για χρόνο τόσο δα
απογδύνομαι όλη την ένταση:
στο ηλιοκέντητο άλσος απέναντι
δυό γέροι σα να κουβεντιάζουν
για τα περιστέρια
που πηδοπετάν εκεί κοντά.
 
ποιά ερμηνεία να δοθεί;...
σκυμμένος στα χαρτιά
σταθερά
σημειώνω πως του χρόνου,
θα είναι περισσότερα τοις εκατό
τα περιστέρια στους κήπους μας, στα άλση.

  

ΠΑΡΑΓΟΜΕΝΟ ΕΡΓΟ

 
φάκελος πάνω
φάκελος κάτω
αράδες τα ονόματα
στοίβα τα έγγραφα
μικρή η ώρα.
βάζω βγάζω παραδίνω
αρχειοθετώ συμπληρώνω
υποσημειώνω αφαιρώ.
τα μικρά νευρώδη μου χέρια
πιο πρόθυμα κι απ το μυαλό
που λογίζει μικρή την ώρα.
αλλά όταν πέντε λεπτά πριν φύγουμε,
φάκελοι πάνω φάκελοι κάτω
στέκονται σε τέλεια τάξη
αρμονικά,
πετάει η σκέψη όμορφα
ξεκούραστα, μια σπίθα:
νά μια γόνιμη μέρα !
και γλιστράω από τη σκάλα
με αφελή διπλή χαρά !