Μέρα γιορτινή, κι ας μην είναι η διάθεση...
Νωπά ακόμα σχολικά βιβλία. Η ανάμνηση κάποιων συγκινήσεων...
Εδώ πρέπει ένα ποίημα μαχητικό, σκέφτηκα, και διαβάζοντάς το, ελάχιστα τα στοιχεία μιας "νικηφόρου μάχης". Γενεά προς γενεά αφήνουμε υποθήκη αίματος.
εύκολα χάσαμε τις χώρες μας, τις δύσκολες πατρίδες.
εύκολα είπαμε, δεν βαριέσαι,
θα μπούμε στην Πόλη,
θα δούμε τη Σμύρνη ξανά
με το βλέμμα του κατακτητή,
με τη συνείδηση των Ιώνων.
πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι θα απλωθούμε.
και τα παιδιά μας με μάτια μεγάλα
τους χάρτες χαράζουν,
στα μέτρα των εξάρσεων
των εξάρσεών μας
με αίμα μέλλοντος,
πορείες, χάρτες χαράζουν.
Νωπά ακόμα σχολικά βιβλία. Η ανάμνηση κάποιων συγκινήσεων...
Εδώ πρέπει ένα ποίημα μαχητικό, σκέφτηκα, και διαβάζοντάς το, ελάχιστα τα στοιχεία μιας "νικηφόρου μάχης". Γενεά προς γενεά αφήνουμε υποθήκη αίματος.
ΕΞΑΡΣΕΙΣ
εύκολα χάσαμε τις χώρες μας, τις δύσκολες πατρίδες.
εύκολα είπαμε, δεν βαριέσαι,
θα μπούμε στην Πόλη,
θα δούμε τη Σμύρνη ξανά
με το βλέμμα του κατακτητή,
με τη συνείδηση των Ιώνων.
πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι θα απλωθούμε.
και τα παιδιά μας με μάτια μεγάλα
τους χάρτες χαράζουν,
στα μέτρα των εξάρσεων
των εξάρσεών μας
με αίμα μέλλοντος,
πορείες, χάρτες χαράζουν.
Πάντως την διάθεση για ποίηση δεν την χάνεις βλέπω. Καλή σου μέρα :)
ReplyDeleteΙδού το παράδοξο: όσο πιο αγανακτισμένος, όσο πιο πιεσμένος νιώθει κανείς, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη για προσφυγή στην τέχνη.
DeleteΞενούδης
Να δούμε πότε θα κερδίσουμε τίποτα.. όλο χάνουμε..
ReplyDeleteΜε τα έθνη και κράτη συμβαίνει ό,τι με τις επιχειρήσεις: επιδιώκουν τη συνεχή ανάπτυξη κι επέκταση. Ο Ελληνισμός, από τον εμφύλιο και μετά μάλλον συρρίκνωση θυμίζει, κι ας χαρήκαμε κατά διαστήματα αυτά που κατέστρεψαν τελικά τη Σύβαρη...
DeleteΞενούδης