Ημέρα θεάτρου

Σε πάρα πολλές γλώσσες η ελληνική λέξη "θέατρο" είναι η από παλαιά καθιερωμένη λέξη που δηλώνει τη ζωντανή συνεκτική παράσταση και τον ίδιο το χώρο.
Ημέρα λοιπόν αφιερωμένη στο θέατρο, αφορμή να αναρτήσω δύο ποιήματα που έχουν σχέση, το ένα με την παράσταση, το άλλο με το χώρο...
Λίγο απαισιόδοξα τα πράγματα και στις δύο περιπτώσεις.

ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ

 
κι αν τον οίστρο σου εκφράζεις χορεύοντας
σε παράσταση κλειστή
μπροστά σε χίλιους θεατές μια μαύρη μάζα,
είσαι ηθοποιός.
 
κι αν τον οίστρο σου εκφράζεις χορεύοντας
στα θέατρα του ήλιου
μπροστά σ’ εμένα, ή σε λίγους άλλους,
ηθοποιός μεγάλος.
 
κι αν τον οίστρο σου εκφράζεις χορεύοντας
αδρά, όπου νάναι κατ’ εντολή,
αλλά με τη σκέψη σου αλλού,
είσαι ένα ανδρείκελο της εποχής, τίποτ’ άλλο.
 
κι αν τον οίστρο σου εκφράζεις χορεύοντας
σ’ ερημικό προαύλιο ναού, στο φως της Κυριακής,
με τη μουσική του τραγουδιού σου μόνο,
σε γνώριμο ρυθμό,
είσαι θεός, αλλά δεν με πείθεις.
 
θέλεις δεν θέλεις, η θέληση δεν αρκεί,
ο χορός δεν αρκεί,
το χάδι δεν αρκεί
 
όταν θρυμματίζεται ο καθρέφτης...

ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ

 
αν έμεινε ξύλινο το θέατρο, φταίμε εμείς.
σε κάποια παράσταση, του χρόνου,
οι σαν κόκκαλα κερκίδες θα τρίζουν
ενοχλητικά για θεατές και ηθοποιούς μαζί.
κι αργότερα πολύ
θα σαπίσουν και θα σπάσουν
αθόρυβα.
θα έχει αδειάσει η χώρα
και οι παραστάσεις θα έχουν ξεχαστεί...