Πολυτεχνείου επικαιρότητα...

Η μέρα το θέλει... 
Στις 25 Μαρτίου 2011 και πάλι στις 8 Μαϊου 2011 είχα αναρτήσει το παρακάτω ποίημα για τη γιορτή του Πολυτεχνείου. Ξανά και μέσα στο 2012 με αφορμή την επέτειο. 
Επίκαιρο, νομίζω, και φέτος: 

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

σαράντα χρόνια!

και η Αθήνα ξαναζεί για ένα απόγευμα

με αφηρημένα γέλια

το θυμό εκείνης της νύχτας.

σαράντα χρόνια!

μάθαμε να ξεχνάμε πως η δική μας ανοχή

σκότωσε εφήβους μαθητές, σκότωσε

και σήμερα ακόμα τόσους άλλους.

είναι η σημερινή πορεία αναγνώριση της δειλίας μας,

τότε που μερικοί νέοι άνοιξαν την πληγή,

γνωρίζοντας πως με τα λόγια τ’ άγια της λευτεριάς

αίμα θα ρέει, και ίσως αίμα πολύ,

και ίσως το αίμα του διπλανού…

ποιό παλικάρι νοιαζόταν για τον εαυτό του

εκείνη την ώρα;

έτσι κι όσοι έπεσαν από σφαίρα αδερφού...

και σήμερα μας λευτέρωσαν δέκα δρόμους της Αθήνας

για πανελλήνια πορεία.

το Πολυτεχνείο μεγάλωσε

μεγαλώνει, οδηγεί!

για ένα απόγευμα κυριαρχεί.

ένα απόγευμα ξεχνάμε την ανοχή μας

στην πόλη του Αρμοδίου και του Αριστογείτονος. 

(... κι όσοι έτυχαν να διαβάσουν τις παλαιότερες αναρτήσεις θα έχουν διαπιστώσει ότι άλλαξαν μερικές λέξεις του ποιήματος. Όχι η ουσία φυσικά...)

Το επόμενο ποίημα δεν έχει σχέση με τη σημερινή επέτειο.
Το έγραψα σε εποχή που σε λίγο θα τη λέμε ειδυλλιακή, σε αντιδιαστολή με τα τελευταία ζοφερά χρόνια που ζούμε σαν κοινωνία. Δεν μπορούσα τότε να φανταστώ, και δεν θα ήθελα με τίποτα τότε να προβλέψω, σαν μάντης κακών, ότι το ποίημα που περιγράφει ένα πραγματικό φυσικό γεγονός, θα έφτανε στις μέρες μας να αντικαθρεφτίζει την απελπιστική κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνίας μας...

ΣΕΙΣΜΟΣ

τόσα σύννεφα στον ουρανό της γειτονιάς μας!

τόση βρόχη έτοιμη να πέσει!

σε στέγες ετοιμόρροπες, σε σεισμόπληκτα σπίτια!

πόσο λίγη είναι μια ώρα για να στηρίξουμε

τα σπασμένα δοκάρια

όταν κάτω από τα λειψά κεραμίδια

ο αέρας δυναμώνει με μοιραία βοή.

χτες ακόμα τρέχαμε στους κήπους του καλοκαιριού

ανένδοιαστα.

χτες ακόμα κρατούσαμε τον ήλιο ελαφρά στα χέρια,

την εμπιστοσύνη στη μοίρα μας.

οι ώρες δεν έφταναν,

οι μέρες ξεχειλίζαν,

τί να πρωτοθυμηθούμε.

κι έφτασε η ώρα του σεισμού:

τα σπίτια μας χαιρέκακα

να θέλουν να μας σκοτώσουν

αδιάκριτα, τυφλά στη νύχτα

που είχε ανάψει από τις φωνές.

τόσα σύννεφα στον ουρανό της γειτονιάς μας!

τόσα σύννεφα πάνω από τις γωνιές του κόσμου!

και τόση βροχή έτοιμη,

εκδικητικά έτοιμη να πέσει.