αχνοπερπατώντας επιστρέφω
στις κρυψώνες των αθώων πταισμάτων
εκεί που έκθαμβοι ανακαλύπταμε
το κάλλος και την ουσία της ύπαρξης
όταν όλα σιωπούν
ακούω ήχους βημάτων
και τον μαρμάρινο χιτώνα της
να θροΐζει και να ίπταται
προσπαθώντας μάταια
να σκεπάσει την ασχήμια της πόλης
πριν μας αφανίσει ο έρωτας
τα λευκά αγάλματα αγαπήσαμε
και το φως
στα φθαρμένα διαζώματα
του αρχαίου Θεάτρου
εκεί που τώρα η κοιμωμένη κόρη
επιστατεί στην αναστήλωση των ονείρων μας.
Το παραπάνω ποίημα μού διαβάστηκε σε τηλεφωνική επικοινωνία από την καλή φίλη Ελένη Νιτεροπούλου. Λίγο αργότερα ήρθε και σε γραπτή μορφή στο ταχυδρομείο μου. Το ποίημα με συγκίνησε και θεώρησα σωστό να το φέρω στη δημοσιότητα.
Ένα αρχαίο θέατρο και ένα άγαλμα της νεώτερης ιστορίας της τέχνης.. το νέο να δώσει σημασία στο παλιό..
ReplyDelete