Κακώς κείμενα (20) - Ανακαινίσεις σπιτιών και... δάκρυα.

Ενδιαφέρουσες οι τηλεοπτικές εκπομπές που παρουσιάζουν ανακαινίσεις σπιτιών που ανήκουν συνήθως, αν όχι πάντοτε, σε αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας που δεν διαθέτουν ούτε τα χρήματα ούτε τις προϋποθέσεις για δανεισμό. Η ιδέα αυτού του είδους των εκπομπών μας ήρθε μάλλον από τις ΗΠΑ – εκεί διασκεδάζουν πριν από μας για μας… Αλλά στο σκεπτικό, τίποτα το μεμπτό.

Προς τί όμως οι ατέλειωτοι κι επαναλαμβανόμενοι εναγκαλιασμοί με τον αρχιτέκτονα/διακοσμητή; Τα δάκρυα χαράς χωρίς τέλος και προπαντός χωρίς διακριτηκότητα (η μηχανή λήψης κοντά-κοντά, θα έμπαινε μέσα στο μάτι, αν μπορούσε!). Οι περισσότεροι τηλεθεατές φαντάζομαι ότι έχουν την περιέργεια να παρακολουθήσουν την όλη διαδικασία της ανακαίνισης, και το αποτέλεσμα με λεπτομέρειες, ίσως και την εφαρμογή κάποιων τεχνικών, όχι όμως αναγκαστικά τη συναισθηματικά φορτισμένη φλυαρία γύρω από την οικογενειακή κατάσταση του ιδιοκτήτη και τα άσχημα οικονομικά του. Σ’ αυτή τη φλυαρία αναλώνεται δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος των εκπομπών.

Όταν κάνεις το καλό, δεν επιζητείς εκδηλώσεις ευγνωμοσύνης που καταρρακώνουν την αξιοπρέπεια του ευεργετούμενου.

Και κάτι ακόμα, που μπορεί να περάσει κι απαρατήρητο: γιατί τέτοια μανία καταστροφής, τέτοια επίδειξη απαξίωσης όταν «χτυπιούνται», όταν «πετιούνται» τα στοιχεία του παλαιού νοικοκυριού; Τίποτα, μα τίποτα δεν είναι κατάλληλο για ανακύκλωση;