Η αυτοπεποίθηση μιας αμυγδαλιάς

Τέλος Ιανουαρίου έκλεισα 5 χρόνια από την ενασχόληση με το ιστολόγιο. Φθίνουσα πορεία τελευταία. Μπροστά στην όλο και πιο απειλητική κατάσταση είναι στα κάτω η προσωπικη διάθεση. Από προχτές όμως, στο τραπέζι του πρωινού, με το που παραμερίζουμε λίγο την κουρτίνα, η διάθεση αλλάζει αμέσως προς το καλύτερο.

Πέρα από το πίσω παράθυρό μας η αμυγδαλιά επιμένει κάθε χρόνο με την ίδια πεποίθηση, με την ίδια αυτάρεσκη έκθεση της ομορφιάς της. Και οι μέλισσες στρώνονται στη δουλειά!

Μια ανάρτηση, λοιπόν, για λίγη αισιοδοξία:

Η αυστηρή αισθητική του γειτονικού τοίχου (μάλιστα, ένας τοίχος μπορεί να είναι ωραίος!) αποκτά μια χαριτωμένη διακόσμηση. Λίγο πιο αριστερά, στο άνοιγμα προς τους γειτονικούς κήπους, τα άνθη της αμυγδαλιάς μας συνωστίζονται για καλύτερη θέση στον ήλιο.

Το δένδρο αυτό πρέπει να φυτεύτηκε το 1973, λίγο πριν τεθεί σε κίνηση με απ έξω επέμβαση η πορεία για την κατάληψη της Κύπρου.
Το δένδρο δεν μας έχει προδώσει ποτέ.
Με τη λέξη "προδοσία" γυρίζουμε - δυστυχώς - στους ανθρώπους.