του Περιβάλλοντος...

... και με αμηχανία διαπιστώνω πως δεν έχω γράψει ούτε ένα ποίημα με θέμα το περιβάλλον. Το περιβάλλον, δηλαδή, όπως το εννοούμε με έννοια οικολογική. Γιατί "περιβάλλον" λογικά είναι το κάθε τι που βρίσκεται γύρω μας, σε απόσταση χιλιοστών ή και χιλιάδων χιλιομέτρων από την επιδερμίδα μας, από τον εαυτό μας. Ο κόσμος όλος. Το σύμπαν.

Περιβάλλον και φύση είναι δύο έννοιες που τις έχουμε περιορίσει στο ελάχιστο απαραίτητο. Λέγοντας "φύση" εννοούμε συνήθως δάση, πράσινο, έρημους τόπους, το βυθό της θάλασσας, ενώ εμείς οι ίδιοι αποτελούμε μέρος αναπόσπαστο της φύσης κι ό,τι παράγουμε με τους νόμους της φύσης γίνονται και διατηρούνται. Συρρίκνωση και στη λέξη "περιβάλλον". Περιοριζόμαστε να βλέπουμε κυρίως τον άμεσο χώρο γύρω μας: κτίρια, δρόμους, ένα παραμελημένο άλσος, τα αρνητικά των εργοστασίων, την ηχορύπανση, ρύπανση γενικά.

Θα παραθέσω λοιπόν ένα ποίημα που από μακριά κάτι θυμίζει από περιβάλλον. Αφήνω να μιλάει το παλαιό το πεύκο:

ΓΡΑΦΗ

 
καλοί μου άνθρωποι,
απ τη βροχή σας προφυλάσσω.
με ήλιο δυνατό
δροσερή πέφτει σκιά ένα γύρω στο χώμα.
και στα βράχια
και στη ρίζα της πλαγιάς,
σας δίνω σημάδι
για το μονοπάτι των λίγων της κορυφής.
 
καλοί μου άνθρωποι,
χαρίζω αρωματική ανάσα,
αίσθηση ελευθερίας.
καθήστε και χαρείτε φύση
ανυπόκριτη ομορφιά.
κι ερωτευμένο εσύ αγόρι,
όνομα αγαπημένης στην καρδιά σου χάραξε,
και όχι κοφτερά στο σώμα μου.
γιατί δάκρυ πηχτό για καιρό
θα τρέχει κι όταν ακόμα
εσύ το όνομα θα έχεις ξεχάσει, ξεχάσει…