Μνήμη Πολυτεχνείου

ΣΥΝΘΗΜΑ

 
μα με τόξο
μα με πελέκι
μα με κοφτή γυμνή γροθιά,
μα με ποιήματα,
μα με τραγούδια,
μα με το λόγο της φωτιάς,
κι αν κοπούν τα χέρια όλων
κι αν την κραυγή μας νικάει το πολυβόλο
- τι κι αν είμαστε μυριάδες, οι σφαίρες περισσεύουν -
θάνατο τάξε μας, Ελλάδα,
το πανάρχαιο άγος να εξαγνιστεί
για να ανθίσει η δημοκρατία!

ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟ ΜΑΘΗΤΗ

 
οι σφαίρες αν είχανε καρδιά
- όχι την καρδιά του “εντεταλμένου
δια την τήρησιν της τάξεως”
τη σαν σφαίρα σκληρή -
οι σφαίρες αν είχανε καρδιά,
θάλιωναν  λουλούδια στην καρδιά σου απάνω
τη γεμάτη έρωτα, την ξέχειλη από όνειρα,
που τόλμησε να κάνει το όραμα κραυγή
ω πόσο πιο φοβερή από τις σφαίρες, που σφύριζαν:
 
“ελευθερία ή θάνατος!”
καρδιά μου,
μικρέ μου μαθητή!

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

 
Αθήνα, πένθιμη πολιτεία.
πώς, μετά από τέτοιους φόνους,
να ηχεί το γέλιο των εφήβων
στο δρόμο όπως πριν;
 
όπως πριν υπάρξει το βίαιο επίταγμα:
πως ούτε οι νέοι θα ζήσουν
ελεύθεροι.